Την ώρα που σειόταν η γη για πολλοστή φορά το μεσημέρι της Τρίτης από τους σεισμούς (04/02/25) στην Σαντορίνη μια ηλικιωμένη γυναίκα περίμενε καρτερικά με εκατοντάδες άλλους το πλοίο για να φύγει από το νησί.

Στο πρόσωπό της έβλεπες τον χρόνο και τον ήλιο των Κυκλάδων να έχουν αφήσει ανεξίτηλα τα σημάδια τους αλλά και την στενοχώρια που έπρεπε να αφήσει τον τόπο που γεννήθηκε. Την Σαντορίνη της. Ένα σακ βουαγιάζ, μια τσάντα, μια πλαστική σακούλα και η μαγκούρα της για να στηρίζει τα χρόνια της.

Γύρω της παιδιά που έπαιζαν με τα κινητά τους, μητέρες με τα μωρά τους στην αγκαλιά αλλά και νέοι άνθρωποι, είτε κάτοικοι του νησιού, είτε επισκέπτες στην αναμονή για αναχώρηση για να ξεφύγουν από τους σεισμούς.

Την ώρα της επιβίβασης μια άλλη γυναίκα με τα χρόνια να βαραίνουν την πλάτη της και την απελπισία και τη στενοχώρια να φαίνονται ξεκάθαρα στο πρόσωπό της. Και η ελπίδα να τελειώσουν όλα γρήγορα και να γυρίσει.

Ξεριζωμός. Κανονικός γι αυτούς τους ανθρώπους που πέρασαν και περνούν όλα τα καλοκαίρια και τους χειμώνες τους στο νησί τους το οποίο τώρα αναγκάζονταν να εγκαταλείψουν. Που βάζουν το βιός τους σε μια βαλίτσα και αφήνουν πίσω τους την Θήρα, τον τόπο που ξέρουν σπιθαμή προς σπιθαμή και διεκδικεί ο εγκέλαδος.