Νέα έρευνα ενισχύει την άποψη ότι η Αφροδίτη, η οποία για καιρό θεωρούνταν ένας γεωλογικά “νεκρός πλανήτης”, μπορεί να μοιάζει περισσότερο με τη Γη στην εσωτερική της δυναμική από ό,τι θεωρείτο κάποτε.

Η Αφροδίτη και η Γη έχουν παρόμοιο μέγεθος και θεωρούνται “δίδυμοι” πλανήτες

Τώρα, πάνω από τρεις δεκαετίες αφότου το διαστημόπλοιο Magellan της NASA χαρτογράφησε την επιφάνεια της Αφροδίτης, οι επιστήμονες έχουν βρει σημάδια θερμής ύλης που ανεβαίνει από το εσωτερικό του πλανήτη, υποδεικνύοντας ότι ο φλοιός της εξακολουθεί να διαμορφώνεται από μέσα.

Τα ευρήματα, που δημοσιεύθηκαν στις 14 Μαΐου στο περιοδικό Science Advances, δείχνουν μαζί με άλλα στοιχεία που είναι ήδη γνωστά, ότι η Αφροδίτη, παρά το γεγονός ότι δεν έχει την τεκτονική των πλακών της Γης, μπορεί τελικά να έχει περισσότερα κοινά με τον πλανήτη μας αναφορικά με την εσωτερική της δυναμική, από ό,τι πίστευαν προηγουμένως οι επιστήμονες.

«Αυτή η έρευνα παρείχε μια νέα και σημαντική εικόνα για τις πιθανές υποεπιφανειακές διεργασίες που διαμορφώνουν αυτήν τη στιγμή την επιφάνεια της Αφροδίτης», δήλωσε σε ανακοίνωσή του ο Gael Cascioli , βοηθός ερευνητής στο Κέντρο Διαστημικών Πτήσεων Goddard της NASA στο Μέριλαντ, ο οποίος ήταν συν-επικεφαλής της νέας μελέτης .

«Δυσκολευόμασταν να πιστέψουμε στα μάτια μας»

Τα τελευταία στοιχεία επικεντρώνονται σε δεκάδες μεγάλα, δακτυλιοειδή χαρακτηριστικά στην επιφάνεια της Αφροδίτης. Αυτά τα χαρακτηριστικά, γνωστά ως “coronae” , σχηματίζονται όταν πίδακες θερμών πετρωμάτων ανεβαίνουν από τα βάθη του μανδύα, ωθώντας τον φλοιό προς τα πάνω. Καθώς η επιφάνεια ψύχεται και καταρρέει, μένει μια κυκλική δομή. Ο Κασκιόλι και η ομάδα του προσομοίωσαν διάφορα σενάρια σχηματισμού για αυτά τα χαρακτηριστικά και συνέκριναν τα αποτελέσματά τους με δεδομένα από τον “Μαγγελάνο”.

Από τα 72 “στέμματα” (coronae) που ανίχνευσαν τα δεδομένα του Μαγγελάνου, τα 52 φαίνεται να βρίσκονται πάνω από τα πλωτά λοφία του μανδύα, σύμφωνα με τη νέα μελέτη.

«Μπορούμε τώρα να πούμε ότι πιθανότατα υπάρχουν πολλές και συνεχιζόμενες ενεργές διεργασίες που οδηγούν στο σχηματισμό τους», δήλωσε η Άννα Γκιούλχερ , πλανητική επιστήμονας στο Πανεπιστήμιο της Βέρνης στην Ελβετία, η οποία συν-ηγήθηκε της νέας μελέτης. «Πιστεύουμε ότι αυτές οι ίδιες διεργασίες μπορεί να έχουν συμβεί νωρίς στην ιστορία της Γης».

Η Αφροδίτη φιλοξενεί εκατοντάδες τέτοια “στέμματα”, πολλά από τα οποία βρίσκονται σε περιοχές όπου ο φλοιός του πλανήτη είναι ιδιαίτερα λεπτός και η θερμότητα από κάτω είναι υψηλή. Πρόσφατη έρευνα προσομοίωσε πώς συμπεριφέρονται διαφορετικοί τύποι πετρωμάτων υπό τις ακραίες συνθήκες της Αφροδίτης. Τα ευρήματα υποδηλώνουν ότι ο φλοιός του πλανήτη μπορεί να σπάσει ή να λιώσει μόλις φτάσει σε πάχος περίπου 40 μίλια (65 χιλιόμετρα) και σε πολλές περιοχές είναι πιθανό να είναι ακόμη λεπτότερος.

Αυτά τα πρόσφατα ευρήματα προσφέρουν τη δυνατότητα προβλέψεων για επερχόμενες αποστολές στην Αφροδίτη, οι οποίες θα συλλέξουν άμεσα δεδομένα σχετικά με τον φλοιό και τη γεωλογία του πλανήτη, με σκοπό τη βελτίωση των υπαρχόντων μοντέλων.

Οι επιστήμονες στοχεύουν στον εντοπισμό περιοχών επιφανειακής δραστηριότητας χρησιμοποιώντας δεδομένα από την αποστολή VERITAS της NASA, η οποία θα χαρτογραφήσει την επιφάνεια του πλανήτη με ανάλυση δύο έως τέσσερις φορές υψηλότερη από τις προηγούμενες αποστολές. Μια άλλη αποστολή της NASA, η DAVINCI, που έχει προγραμματιστεί για το 2029, θα επικεντρωθεί στη μελέτη της ατμόσφαιρας και της χημείας της επιφάνειας της Αφροδίτης, ενώ η αποστολή EnVision του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαστήματος , που έχει προγραμματιστεί για το 2030, θα παρέχει χαρτογράφηση επιφάνειας υψηλής ανάλυσης.

“Αυτές οι αποστολές θα μας δώσουν τέτοιες λεπτομέρειες που θα πρόκειται για πραγματική επανάσταση στην κατανόησή μας για τη γεωλογία της Αφροδίτης”, δήλωσε η συν-συγγραφέας της μελέτης Suzanne Smrekar , πλανητική επιστήμονας στο Εργαστήριο Αεριοπροώθησης στην Καλιφόρνια.