Στην αρχαία Αθήνα, μπορεί να υπήρχαν αγρότες, αρχιτέκτονες, ξυλουργοί, ψαράδες, εργάτες και τεχνίτες, ωστόσο υπήρχε όμως μια δουλειά που κανείς δεν ήθελε.

Αυτή δεν ήταν άλλη από τη δουλειά στο ορυχείο, καθώς οι συνθήκες ήταν τόσο κακές που εκεί κατέληγαν να εργάζονται μόνο δούλοι.

Η δουλειά τους ήταν κάθε μέρα να ανοίγουν στοές με τις αξίνες τους για να βγάλουν τα πολύτιμα μεταλλεύματα.

Η ζέστη ήταν ανυπόφορη το καλοκαίρι, το κρύο ήταν τσουχτερό το χειμώνα.

Απ΄ την άλλη, ο εξαερισμός ήταν σχεδόν πολυτέλεια, που πολλοί κατέληγαν την ώρα της δουλειάς – για παράδειγμα στα ορυχεία του Λαυρίου και στα χρυσορυχεία του όρους Παγγαίο, που εκτείνεται στους σημερινούς νομούς Καβάλας και Σερρών.

Μέσα στους εργαζόμενους φυσικά ήταν και παιδιά δούλοι. Κι όμως εκεί που δεν χωρούσαν οι ενήλικες, έστελναν παιδιά που σέρνονταν σε βάθος ακόμη και 100 μέτρα κάτω από το έδαφος.