Στα σκοτεινά βάθη της λίμνης Βαν στην Τουρκία, μια αρχαία υποθαλάσσια πόλη κρύβει μυστικά που μπορεί να ανατρέψουν όσα γνωρίζουμε για την ιστορία της Κιβωτού του Νώε και την προέλευσή της — αποκαλύπτοντας μια αλήθεια που μέχρι σήμερα θεωρείτο θρύλος.

Τα ερείπια βρίσκονται σε βάθος 26 μέτρων, κοντά στην πόλη Γκεβασί, περίπου 240 χιλιόμετρα από το όρος Αραράτ, σημείο που η Βίβλος αναφέρει ως το τελευταίο μέρος όπου προσάραξε η Κιβωτός μετά τον κατακλυσμό.

Σύμφωνα με γεωλογικά δεδομένα, τα ερείπια κατακλύστηκαν πριν από 12.000 έως 14.500 χρόνια, όταν μια ηφαιστειακή έκρηξη του όρους Νεμρούτ απέκλεισε τον ποταμό Μιράτ, προκαλώντας τεράστιες πλημμύρες κατά την περίοδο Younger Dryas, μια εποχή ακραίων κλιματικών αναταράξεων.

Παρά το γεγονός ότι η επίσημη επιστημονική κοινότητα απορρίπτει τη σχετική θεωρία, ανεξάρτητοι ερευνητές υποστηρίζουν ότι η συγκεκριμένη φυσική καταστροφή εξαφάνισε έναν ιδιαίτερα ανεπτυγμένο αρχαίο πολιτισμό, τόσο παλιό ώστε να αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για τις πρώτες αφηγήσεις σχετικά με τον Κατακλυσμό.

Ο ανεξάρτητος ερευνητής Ματ ΛαΚρουά, μιλώντας στο podcast Matt Beall Limitless, δήλωσε: «Κατά την άποψή μου, καμία γνωστή πολιτεία των τελευταίων 6.000 ετών δεν διέθετε την τεχνολογία για να δημιουργήσει την πέτρινη κατασκευή που βλέπουμε εδώ».

Ο ίδιος, μαζί με διεθνή ομάδα δυτών, σχεδιάζει να εξερευνήσει το σημείο τον Σεπτέμβριο, χρησιμοποιώντας προηγμένα εργαλεία απεικόνισης για να χαρτογραφήσει τα ερείπια, τα οποία, όπως πιστεύει, ενδέχεται να οδηγήσουν σε αναθεώρηση της ανθρώπινης ιστορίας.

Το «Άνθος της Ζωής»

Σύμφωνα με την Daily Mail, το υποθαλάσσιο συγκρότημα εκτείνεται σε μήκος άνω του μισού μιλίου και περιλαμβάνει ένα πέτρινο φρούριο, κυκλικούς ναούς και ιδιαίτερα ακριβή λιθοδομή. Ανάμεσα στα ευρήματα υπάρχει και ένα λιθοκαλυπτήριο με το σύμβολο του «Άνθους της Ζωής» με έξι ακτίνες, ένα μοτίβο που έχει εντοπιστεί επίσης σε ιερούς χώρους του Περού και της Βολιβίας.

Τα ερείπια ανακαλύφθηκαν το 1997 από τον Τούρκο υποβρύχιο κινηματογραφιστή, Τόσεν Σαλίν, ο οποίος μελετούσε τα μικροασπόνδυλα της λίμνης.

Παρά την επιβεβαίωση της ύπαρξής τους από αρχαιολόγους, η κοινή επιστημονική άποψη τα τοποθετεί στην περίοδο των Ουραρτών πριν από περίπου 3.000 χρόνια ή ακόμα και στον Μεσαίωνα. Ωστόσο, παραδέχονται πως ο χώρος δεν έχει μελετηθεί επαρκώς και δεν έχει χρονολογηθεί με ακρίβεια.

Η λίμνη Βαν ανεβαίνει

Ο ΛαΚρουά υποστήριξε σε επεισόδιο του Ιουλίου ότι η γεωλογική ανάλυση παρουσιάζει διαφορετικά στοιχεία. Όπως εξήγησε, δειγματοληψίες εδάφους και ανάλυση του όρους Νεμρούτ καταδεικνύουν ισχυρές ενδείξεις για μια μεγάλη ηφαιστειακή έκρηξη πριν από περίπου 12.000 χρόνια. Η στάθμη της λίμνης Βαν φέρεται να αυξήθηκε δραματικά, κατά τουλάχιστον 30 μέτρα, σύμφωνα με ορισμένες εκτιμήσεις.

Επειδή η πέτρα δεν μπορεί να χρονολογηθεί με άνθρακα, οι ερευνητές ελπίζουν να εντοπίσουν οργανικά υλικά, όπως στρώματα ιζήματος ή τεχνουργήματα, που θα μπορούσαν να επιβεβαιώσουν την ηλικία των δομών. Ωστόσο, η συλλογή τέτοιων στοιχείων κάτω από το νερό αποτελεί μια πολύπλοκη και απαιτητική διαδικασία.

Στη λήθη της Ιστορίας

Η ίδια η δομή του συγκροτήματος εντυπωσιάζει, καθώς παρουσιάζει σφιχτά συνδεδεμένα πέτρινα μπλοκ, γωνιακές ενώσεις και απουσία οποιουδήποτε συνδετικού υλικού. Το επίπεδο τεχνικής συγκρίνεται με εκείνο μεγαλιθικών τοποθεσιών όπως το Σακσαϋουαμάν στο Περού. «Μπορεί κανείς να δει ότι ο ναός έχει υποστεί σοβαρές ζημιές», ανέφερε ο ΛαΚρουά. «Όλες οι πέτρες στην κορυφή έχουν σπάσει, εκτός από εκείνες στα άκρα. Το σημείο μοιάζει με περουβιανή αρχιτεκτονική, με τέλειες γωνιακές πέτρες που σχηματίζουν τριγωνικές ενώσεις, ενώ μόνο η πρόσοψη είναι επίπεδη. Είναι υπέροχο και θα ήταν τέλεια λαξευμένο», συμπλήρωσε.

Ο ΛαΚρουά πιστεύει ότι τα κοινά αρχιτεκτονικά χαρακτηριστικά, τα συμβολικά μοτίβα και οι αστρονομικοί προσανατολισμοί που εμφανίζονται σε τοποθεσίες στην Τουρκία, τη Νότια Αμερική και την Ασία, δείχνουν την ύπαρξη ενός αρχαίου παγκόσμιου πολιτισμού που έχει χαθεί στην ιστορία.

Ο «Κατακλυσμός»

Είναι ήδη γνωστό ότι η βιβλική αφήγηση του Κατακλυσμού έχει επιρροές από παλαιότερα μεσοποταμιακά κείμενα. Πινακίδες με σφηνοειδή γραφή από πολιτισμούς όπως οι Σουμέριοι, οι Ακκάδιοι και οι Βαβυλώνιοι –συμπεριλαμβανομένων του Έπους του Γκιλγκαμές, του Ατράχασις και της Γένεσης της Ερίδου– αναφέρονται σε έναν κατακλυσμό που στάλθηκε για να καταστρέψει τον πρώιμο ανθρώπινο πολιτισμό και έναν άνδρα που κατασκεύασε βάρκα για να σώσει τη ζωή στη Γη.

Σε αυτές τις αφηγήσεις, ο επιζών έχει ονόματα όπως Ζιουσούντρα ή Ουτναπιστίμ, τα οποία προηγούνται κατά χιλιάδες χρόνια του Νώε. Αρχαιολογικά δεδομένα από τη Σουρουπάκ στο Ιράκ, που θεωρείται πατρίδα αυτού του πρώτου επιζώντα, δείχνουν την ύπαρξη ενός στρώματος πλημμύρας επάνω από αρχαία σουμεριακά ερείπια. Τα στοιχεία αυτά, που ανακαλύφθηκαν στο μουσείο του Πανεπιστημίου της Πενσιλβάνια, προσφέρουν φυσική απόδειξη μιας μεγάλης καταστροφής αντίστοιχης με τις περιγραφές των αρχαίων κειμένων.

Επιζώντες στο όρος Αραράτ

Ακόμα και ο Βαβυλωνιακός Χάρτης του Κόσμου, ο αρχαιότερος γνωστός χάρτης, επισημαίνει την περιοχή του Αραράτ, κοντά στη λίμνη Βαν, ως τόπο αρχαίας σημασίας, πιθανόν συνδεδεμένο με αφηγήσεις ενός μοναδικού επιζώντα έπειτα από έναν παγκόσμιο κατακλυσμό. Ο ΛαΚρουά επισημαίνει πως η βιβλική αφήγηση δεν απορρίπτεται, αλλά τοποθετείται σε ιστορικό και πολιτισμικό πλαίσιο.

Ζήτησε από τον Μπιλ να φανταστεί έναν ανεπτυγμένο πολιτισμό στις όχθες της λίμνης Βαν, που κατασκευάζει ναούς και δομές σε υπερυψωμένο και σταθερό έδαφος, θεωρώντας πως αυτά τα έργα θα διαρκούσαν για πάντα. Η στάθμη της λίμνης έμεινε σταθερή για χιλιετίες, μέχρι που η έκρηξη του όρους Νεμρούτ άλλαξε ριζικά το τοπίο.

«Δεν είναι ότι η λίμνη Βαν έπρεπε απλώς να ήταν 26 μέτρα πιο χαμηλά», εξηγεί ο ΛαΚρουά. «Θα έπρεπε να ήταν πάνω από 30 μέτρα χαμηλότερα, γιατί αυτά τα ερείπια βρίσκονται σε βάθος 26 μέτρων. Τι θα μπορούσε, λοιπόν, να προκαλέσει μια τόσο ραγδαία άνοδο της στάθμης της λίμνης;», διερωτάται.