Ένας αρχικά πλήρως ασεβής εξωστρεφής καλοπερασάκιας και ο ιδεοψυχαναγκαστικός ξάδελφός του (που κάθε άλλο παρά εξοικειωμένος με τις ομαδικές δράσεις είναι) ταξιδεύουν μαζί με ένα μικρό τουριστικό γκρουπ στην Πολωνία για να αποχαιρετήσουν συμβολικά το σπίτι της γιαγιάς τους που έφυγε πρόσφατα από τη ζωή. Ο πρώτος (αυτός που μας αφορά περισσότερο στην αφήγησή μας) είναι σαρωτικός αλλά με διάθεση να τους διαλύσει όλους, ανακατώνει το στομάχι σου, παίζει με τις ισορροπίες της ανοχής σου και ξεδιάντροπα μετατοπίζεται ακάλεστος στον προσωπικό σου χώρο, συχνά αχάριστος και απρεπής, όμως το μοναδικό του χάρισμα, αυτό του αυτόφωτου αφιλτράριστου χάους, σε κάνει να εκτιμάς τη suis generis προσωπικότητά του. Στιγμές πιστεύεις ότι δεν τον οδηγεί μια «ανάγκη» αλλά το πάθος του για τη ματαίωση των άλλων: απρεπής, με σπίθα, γοητευτικός αλλά και μεγάλη απογοήτευση, αποτελείται από ένα κράμα αντιφάσεων που δυσχεραίνει τη γραμμική συναισθηματική κατανόηση από τους θεατές. Είναι, όπως τόσο σωστά τον αποκαλεί σε μια στιγμή έκρηξης ο ξάδελφός του, «το προϊόν 1000 θαυμάτων που πήγε να πεθάνει από ισάριθμα χάπια».

Δείτε το τρέιλερ της ταινίας “A Real Pain”:

Η σκηνοθετική διαχείριση του Τζέσι Άιζενμπεργκ στις ερμηνευτικές ισορροπίες είναι ανώτερη της ερμηνείας του, και αυτό είναι προστιθέμενη αξία της ταινίας (αλλά και της ερμηνείας τού συμπρωταγωνιστή του, Κίραν Κάλκιν, που σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά του). Στη ζυγαριά του, άνθρωποι και ιστορία είναι αντίβαρα, με αποτέλεσμα η εξισορρόπηση να γίνεται το ζητούμενο ακόμα και όταν δεν είναι καταναγκαστική υποταγή. Πιο συγκεκριμένα, δεν ξέρω αν η απόπειρα αυτοκτονίας τού ενός χαρακτήρα ως ιστορικό αντίβαρο στη γενοκτονία είναι ορθό σημείο αναφοράς, ή αν, όπως ακούγεται στην ταινία σε άλλο σημείο, είναι σα να «αγνοούμε το σφαγείο για να απολαύσουμε την μπριζόλα».

Η ταινία αρχίζει και τελειώνει με μια εκτεταμένη στάση στο αεροδρόμιο, εκεί που «συναντάς τους πιο παλαβούς ανθρώπους», έτσι ώστε να αιωρείται στα σύννεφα πριν από τη συναισθηματική απογείωση και προσγείωση, αν είναι -και αν πρέπει να γίνουν- διακριτά τα όρια λογικής και παράνοιας σε ένα ταξίδι που ξεκινάει όταν επιστρέφεις στη βάση σου.

Όπως ορίζει και ο τίτλος, η ταινία, σα γέννα πλέον, με έναν παρατεταμένο πόνο, ορίζει ένα αρτιμελές δημιούργημα που κλαίει λιγότερο για το παρελθόν και βιάζεται να μπουσουλήσει σε μια σκάλα που φτάνει πέρα από τον Θεό και αυτά που ορίζει.

Η ταινία θα διανεμηθεί επίσημα στην Ελλάδα στις αρχές του 2025.