Τι είναι το “Σχολείο Σχέσεων”; Και αν υπήρχε ποιο θα ήταν το σημαντικότερο μάθημα που θα έπρεπε να μάθουμε από αυτό; Είναι τελικά οι σχέσεις θέμα τύχης; Και τι ρόλο παίζει η αγάπη; Μήπως το σημερινό περιβάλλον και τα online applications έχουν δυσκολέψει την έκφραση των συναισθημάτων;
Τα παραπάνω ερωτήματα αλλά και πολλά ακόμα κλήθηκε να απαντήσει η Μάρεα Λαουτάρη, Coach Στρατηγικής Παρέμβασης, Επικοινωνιολόγος και Συγγραφέας βιβλίου “Σχολείο Σχέσεων”.
Στη συνέντευξη που παραχώρησε στο ertnews.gr και στη Νικόλ Παπαδοπούλου τόνισε χαρακτηριστικά “Όσο επιτυχημένος κι αν είσαι στη ζωή, όταν γυρνάς το βράδυ σε ένα άδειο σπίτι ή ακόμα χειρότερα σε ένα σπίτι που ο/η σύντροφος σου δεν σε καταλαβαίνει και δεν συνδέεται μαζί σου, δεν νιώθεις ιδιαίτερα επιτυχημένος. Η σχέση με τους άλλους έχει ως ρίζα της τη σχέση με τον εαυτό μας. Εάν δεν καταφέρουμε να καταλάβουμε εμείς τον ίδιο μας τον εαυτό, τις επιθυμίες, τις ανάγκες και τις πεποιθήσεις του και δημιουργήσουμε σχέση, τότε αυτή η σχέση θα είναι καταδικασμένη σε αξεπέραστα προβλήματα (….). Στη ζωή μας δεν ελέγχαμε ποτέ, δεν ελέγχουμε ποτέ και δεν θα καταφέρουμε να ελέγξουμε ποτέ τον σύντροφο μας. Στην καλύτερη περίπτωση ίσως έχουμε δυνατότητα να τον επηρεάσουμε, αλλά αυτό είναι όλο“.
Ακολουθεί η συνέντευξη:
Τι ακριβώς είναι το “Σχολείο Σχέσεων”; Και αν υπήρχε, ποιο κατά τη γνώμη σας θα ήταν το βασικότερο και σημαντικότερο πράγμα που θα έπρεπε να μάθουμε για τις σχέσεις; Και τι είδους άλλα μαθήματα θα έπρεπε να περιλαμβάνει;
Το “Σχολείο Σχέσεων” είναι ένα βιβλίο-οδηγός για τις συντροφικές σχέσεις, το οποίο βασίστηκε την ομώνυμη βιωματική εκπαίδευση “Σχολείο Σχέσεων” που διδάσκω εδώ και 16 χρόνια στους πελάτες μου. Ο λόγος που δημιούργησα το “Σχολείο Σχέσεων” είναι γιατί θεωρώ ότι θα έπρεπε να υπάρχει ως μάθημα στο σχολείο. Μαθαίνουμε τόσα πράγματα όμως δεν μαθαίνουμε τίποτα για ένα τόσο σημαντικό θέμα που όλοι θα αντιμετωπίσουμε στη ζωή μας στη συνέχεια, και μάλιστα μέσα από τις σχέσεις θα δημιουργήσουμε οικογένειες και παιδιά, χωρίς να γνωρίζουμε πως να δημιουργήσουμε μία υγιή, στοργική συντροφική σχέση. Ουσιαστικά οι περισσότεροι από εμάς, αναπαράγουμε μοτίβα συμπεριφοράς όπως τα διδαχθήκαμε από το προσωπικό μας “Σχολείο Σχέσεων” που ήταν η ίδια η οικογένεια μας. Και εάν τα πράγματα ήταν καλά στην πατρική μας οικογένεια, είμαστε αρκετά τυχεροί γιατί πήραμε καλά μαθήματα. Εάν όμως δεν ήταν;
Οι σχέσεις, αν το σκεφτείτε, καθορίζουν την ποιότητα της ζωής μας. Όσο επιτυχημένος κι αν είσαι στη ζωή, όταν γυρνάς το βράδυ σε ένα άδειο σπίτι ή ακόμα χειρότερα σε ένα σπίτι που ο/η σύντροφος σου δεν σε καταλαβαίνει και δεν συνδέεται μαζί σου, δεν νιώθεις ιδιαίτερα επιτυχημένος. Η σχέση με τους άλλους έχει ως ρίζα της τη σχέση με τον εαυτό μας. Εάν δεν καταφέρουμε να καταλάβουμε εμείς τον ίδιο μας τον εαυτό, τις επιθυμίες, τις ανάγκες και τις πεποιθήσεις του και δημιουργήσουμε σχέση, τότε αυτή η σχέση θα είναι καταδικασμένη σε αξεπέραστα προβλήματα.
Πολύ συχνά, πέφτουμε στην παγίδα να αναζητούμε κάποιον, “ιδανικό σύντροφο”, που θα έρθει να μας “σώσει” από τη μοναξιά μας, το φόβο μας, τα αδιέξοδα μας, τα προβλήματα μας και θα μας χαρίσει απλόχερα αγάπη και χαρά. Ή ακόμα χειρότερα, ψάχνουμε κάποιον που θα έρθει για να καλύψει τα δικά μας κενά θεωρώντας ότι εάν πράγματι μας αγαπάει, είναι ευθύνη του να μας κάνει χαρούμενους. Είναι όμως;
“Η Αγάπη είναι Τέχνη, οι σχέσεις όμως, είναι επιστήμη”. Υπάρχει το μυστικό για μια επιτυχημένη σχέση; Και αν ναι, ποια είναι τα χαρακτηριστικά της;
Η επιλογή συντρόφου είναι μία προσωπική υπόθεση και αφορά στο αξιακό μας σύστημα, στις πεποιθήσεις μας, την κουλτούρα μας, τον τρόπο με τον οποίο μεγαλώσαμε και στην αισθητική μας. Το να δημιουργήσεις όμως μία λειτουργική συντροφική σχέση είναι δεξιότητα που διέπεται από κανόνες, υγιή όρια, σωστούς και λάθος τρόπους συμπεριφοράς, όπως και δεξιότητες επικοινωνίας και έκφρασης αναγκών. Για να γίνεις καλός σε οποιαδήποτε μορφή τέχνης, συμπεριλαμβανομένης της τέχνης της αγάπης, χρειάζεσαι γνώσεις, εργαλεία και αρκετή πρακτική σε αυτά ώστε να τα κατακτήσεις. Ίσως ακούγεται τεχνοκρατικό, και έχουμε συνηθίσει η αγάπη και η επιλογή συντρόφου να είναι αυθόρμητη, τυχαία (ή τυχερή) και να κάνουμε τον σταυρό μας για να πάνε όλα καλά. Κι αν δεν πάνε καλά… συνήθως σκεφτόμαστε είτε ότι κάναμε λάθος επιλογή ή ότι φταίει ο άλλος. Στην πραγματικότητα όμως οι καλές σχέσεις δεν ορίζονται από τυχαιότητες αλλά από συγκεκριμένους τρόπους διαχείρισης καταστάσεων και προβλημάτων, διέπονται από κατανόηση, σεβασμό, ευγένεια, εκτίμηση και ελευθερία προς το πρόσωπο του συντρόφου μας. Αυτό είναι το πραγματικό πρόσωπο της αγάπης.
“Να επιθυμείς και να αγαπάς τον σύντροφό σου, αλλά να μην τον έχεις ανάγκη. Όσο λιγότερη ανάγκη έχεις κάποιον, τόσο καλύτερη σχέση έχεις μαζί του. Κανείς δεν θα έρθει να σε σώσει. Πρέπει να μάθεις να σώζεσαι μόνος σου”. Ποιος ο λόγος που συχνά μπερδεύουμε ακόμα και ταυτίζουμε τις έννοιες αγάπη και ανάγκη; Μήπως αυτή η ανάγκη παρουσίας του άλλου στη ζωή μας, έχει να κάνει με την έλλειψη ουσίας στη δική μας ζωή;
Το φαινόμενο αυτό, του να μπερδεύουμε την ανάγκη με την αγάπη είναι τόσο συχνό που ξεγελιόμαστε ότι επειδή το κάνουν όλοι, κατά πάσα πιθανότητα είναι και σωστό. Η αλήθεια όμως απέχει και η εμπειρία καθενός από εμάς αποδεικνύει ότι όταν πιστεύεις ότι χρειάζεσαι τον άλλον για να προχωρήσεις και να νιώσεις καλά, τότε ακριβώς ξεκινάνε τα ραγίσματα στη σχέση. Στην αρχή είναι εύκολα τα πράγματα. Είμαστε ερωτευμένοι και δεν νιώθουμε το “βάρος” που ενέχει μία τέτοια θέση και στάση. Σταδιακά όμως, αυτό το “σε έχω ανάγκη” μετατρέπεται σε θηλιά που μας πνίγει. Έχουμε κι εμείς, έτσι σκεφτόμαστε, δικές μας ανάγκες να καλύψουμε. Δεν μπορούμε να έχουμε διαρκώς προτεραιότητα τις ανάγκες και τις ελλείψεις του συντρόφου μας. Έχουμε κι εμείς εργασία, υπάρχουν παιδιά και ευθύνες, υπάρχουν φίλοι, δραστηριότητες, στόχοι, ανάγκη οξυγόνου. Δεν μπορούμε να συνεχίζουμε να είμαστε το δεκανίκι κανενός. Και αυτό το σκέφτεται συνήθως εκείνος που είναι πλέον λιγότερο ερωτευμένος. Ο λιγότερο ερωτευμένος σε έχει λιγότερη ανάγκη πια. Κοιτάει και τη ζωή του και τα “θέλω” του, που δεν είναι πάντα όμοια με τα δικά σου “θέλω”. Ενώ λοιπόν όλα έμοιαζαν ιδανικά, σταδιακά φθίνουν και καταστρέφονται. Το πρόβλημα είναι ότι η αρχή της σχέσης είχε βασιστεί σε ένα “Σε έχω ανάγκη”, και μας άρεσε τότε να μας έχουν ανάγκη, μας έκανε να νιώθουμε ασφαλείς και σημαντικοί. Για πόσο όμως;
Η αλήθεια είναι ότι τελικά κανείς δεν έρχεται για να μας σώσει, πρέπει να μάθουμε να σωζόμαστε μόνοι μας και να συμπορευόμαστε με τον σύντροφο μας. Δυο ολόκληροι άνθρωποι που έχουν επιλέξει να πορευτούν προς την ίδια κατεύθυνση, πάνω κάτω με την ίδια ταχύτητα, έχοντας κοινό όραμα στη ζωή και αντιλαμβανόμενοι ότι μερικές φορές ένας από τους δυο θα καθυστερήσει, και είναι ΟΚ αυτό. Θα είμαστε εκεί να βοηθήσουμε, αλλά δεν μπορούμε να αναλάβουμε την ευθύνη ζωής του άλλου. Καθένας από εμάς είναι 100% υπεύθυνος για τον εαυτό του και για τη δική του ζωή.
Γιατί οι νέοι σήμερα δυσκολεύονται να κάνουν ουσιαστικές σχέσεις και περιορίζονται σε εφήμερες αγκαλιές; Υπάρχει, το για πάντα; Έχει μήπως, το σημερινό περιβάλλον δυσκολέψει την έκφραση των συναισθημάτων;
Βρισκόμαστε στην εποχή της γρήγορης ικανοποίησης, και έτσι μεγαλώνουν πλέον τα παιδιά. Πατούν ένα κουμπί και τα πράγματα γίνονται. Παλιά, για να αλλάξεις κανάλι στην τηλεόραση έπρεπε να σηκωθείς από τη θέση σου και να αλλάξεις το κανάλι, δεν υπήρχε τηλεχειριστήριο, δεν υπήρχε κινητό τηλέφωνο, δεν υπήρχαν courier, delivery, email, ηλεκτρονικές τραπεζικές συναλλαγές. Όλα γίνονταν σε διαφορετικούς ρυθμούς. Αυτή η κουλτούρα λοιπόν της γρήγορης ικανοποίησης υποσυνείδητα επηρεάζει και το τι μας κάνει να νιώθουμε καλά στις σχέσεις. Νιώθουμε ότι δεν έχουμε χρόνο να περιμένουμε κανέναν και τίποτα. Η ζωή προχωράει τόσο γρήγορα που αν δεν συμβεί κάτι τώρα, θα μείνουμε πίσω και θα χαθούμε. Γι’αυτό οι νέοι (και όχι μόνο οι νέοι θα προσθέσω) βιαζόμαστε τόσο πολύ και εναλλάσσουμε τους συντρόφους πριν προσπαθήσουμε να λύσουμε τα προβλήματα που αναγκαστικά ανακύπτουν σε κάθε ανθρώπινη σχέση.
Σχετικά με το “για πάντα” και πάλι θα σας πω ότι κάποτε παντρευόμασταν για να φύγουμε από την πατρική οικογένεια, και καθώς οι γυναίκες δεν εργάζονταν είχαν ανάγκη για πάντα έναν σύντροφο, κουβαλητή και προστάτη για να μπορέσουν να επιβιώσουν. Σήμερα, με τη χειραφέτηση της γυναίκας και την είσοδο της στην αγορά εργασίας, κανείς δεν έχει ανάγκη κάποιον για πάντα ώστε να επιβιώσει. Όλοι μπορούν και μόνοι τους. Θεωρώ ότι είναι περισσότερο υγιές λοιπόν να είσαι με τον σύντροφο σου για όσο κρατάει η αγάπη και επιθυμείτε ο ένας τη συντροφιά του άλλου, παρά εκείνο το αναγκαστικό “για πάντα μαζί” που προέκυπτε από ανάγκη επιβίωσης.
Είναι οι σχέσεις θέμα τύχης; Ή απλά μια δοκιμασία που οφείλουμε να περάσουμε έτσι ώστε να μάθουμε από αυτή; Γιατί θέλουμε να ελέγχουμε συνεχώς τον άλλον;
Θα σας πω ότι κατά τη γνώμη μου, τίποτα απολύτως δεν είναι θέμα τύχης. Ούτε οι σχέσεις ούτε οτιδήποτε άλλο αντιμετωπίζουμε στη ζωή. Είναι θέμα συγχρονικότητας, την οποία επειδή δεν αντιλαμβανόμαστε και δεν μπορούμε εύκολα και μετρήσιμα να εξηγήσουμε, θεωρούμε ότι είναι θέμα τύχης.
Οι σχέσεις είναι μεγάλα σχολεία για όσους θέλουν να μάθουν από αυτές. Πολλοί δυστυχώς, δεν παίρνουν το μάθημα και έτσι οι εμπειρίες τους επαναλαμβάνονται, τα μοτίβα συμπεριφοράς αναπαράγονται, τα αποτελέσματα είναι ως εκ τούτου πανομοιότυπα, και δυστυχώς σκέφτονται ότι… μάλλον είναι η μοίρα μου τέτοια. Δεν καταλαβαίνουν ότι οι ίδιοι επαναλαμβάνονται και έτσι φέρνουν τα ίδια αποτελέσματα. Η ανάγκη μας για έλεγχο, ουσιαστικά είναι η ανάγκη μας για ασφάλεια. Σε ελέγχω γιατί θέλω να ξέρω τι θα κάνεις, πότε θα το κάνεις, με ποιον τρόπο θα το κάνεις, ώστε να νιώθω σίγουρος ότι θα γίνει με τον τρόπο που εγώ θεωρώ ότι είναι σωστός. Όμως αν το σκεφτείς λίγο καλύτερα, στην πραγματικότητα δεν έχουμε δυνατότητα να ελέγξουμε κανέναν πλην του ίδιου μας του εαυτού. Τελικά ο άλλος θα κάνει αυτό που θέλει, και εμείς θα θυμώσουμε.
Στο πρώτο μάθημα του “Σχολείου Σχέσεων” ξεκινάω με αυτό: “Στη ζωή μας δεν ελέγχαμε ποτέ, δεν ελέγχουμε ποτέ και δεν θα καταφέρουμε να ελέγξουμε ποτέ τον σύντροφο μας. Στην καλύτερη περίπτωση ίσως έχουμε δυνατότητα να τον επηρεάσουμε, αλλά αυτό είναι όλο”.
Πώς μπορώ να καταλάβω ότι βρήκα τον σύντροφο που έψαχνα; Ότι αυτό το άτομο είναι το ιδανικό για μένα;
Ιδανικός είναι ο σύντροφος που σου επιτρέπει να γίνεις εσύ η ιδανική εκδοχή του εαυτού σου. Αυτό προϋποθέτει σεβασμό, κατανόηση, αποδοχή του ποιος ή ποια είσαι. Ο ιδανικός δεν προσπαθεί να σε αλλάξει και να σε μεταμορφώσει σε αυτό που εκείνος ή εκείνη ιδανικά θα ήθελε. Σε δέχεται για αυτό που είσαι σήμερα και σε επιλέγει ακριβώς όπως είσαι. Η διαδικασία αναζήτησης του ιδανικού συντρόφου είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα και έχει πολλά “κεφάλαια” τα οποία δεν είναι εύκολο να αναλύσω σε μία συνέντευξη. Στην ομάδα εκπαίδευσης “Σχολείο Σχέσεων” κάνουμε μία πολύ ωραία άσκηση για να βρούμε ποιος είναι τελικά ο ιδανικός για εμάς σύντροφος. Απλά θέλω να τονίσω ότι δεν υπάρχει ένας και μοναδικός άνθρωπος που θεωρείται ιδανικός για εμάς. Υπάρχουν πολλοί “ιδανικοί” εκεί έξω που κατά κύριο λόγο έχουν κοντινές αξίες με τις δικές μας, δηλαδή αξιολογούν πράγματα, όπως για παράδειγμα η οικογένεια, η ελευθερία, η εξέλιξη, η εμπιστοσύνη, η συντροφικότητα κλπ. ως ιδιαίτερα σημαντικά όπως και εμείς, άρα σε βάθος χρόνου δεν συγκρούονται οι αξίες μας. Όσο κι αν σου αρέσει κάποιος άνθρωπος, εάν οι αξίες σου δεν είναι κοντινές με τις δικές του, είναι θέμα χρόνου η σύγκρουση και η διάλυση της σχέσης.
Η αγάπη αρκεί για να ευδοκιμήσει ένας γάμος και μια συντροφική σχέση; Και τι ρόλο παίζει η συγχώρεση;
Η αγάπη είναι ο θεμελιώδης λίθος της σχέσης, αλλά για να υπάρχει αγάπη χρειάζεται να υπάρχει εμπιστοσύνη. Η εμπιστοσύνη δεν χτίζεται από τη μία στιγμή στην άλλη, χρειάζεται χρόνο για να φτάσεις εκεί. Η συγχώρεση από την άλλη πλευρά είναι το δώρο που προσφέρεις σε κάποιον που αγαπάς πραγματικά. Στο βιβλίο μου αναφέρω ότι “μπορείς να συγχωρέσεις στο βαθμό που αγαπάς” με την έννοια ότι η αγάπη δεν έχει μέσα της εγωισμό και συχνά δεν συγχωρούμε από εγωισμό και από φόβο ότι αυτό που συνέβη θα ξανασυμβεί και η έλλειψη συγχώρεσης με κάποιον τρόπο θα μας προστατεύσει από την επανάληψη του τραύματος.
Όταν συγχωρείς ουσιαστικά λες στον άλλον ότι σου επιτρέπω να κάνεις λάθη εάν τα αντιλαμβάνεσαι και μετανιώνεις για αυτά. Μετανιώνω σημαίνει μετά-νοώ, αλλάζω τρόπο σκέψης, ώστε τελικά να μην επαναλάβω αυτό που έκανα και πλήγωσε κάποιον. Η συγχώρεση είναι θεραπευτική σε μία σχέση, και κατά τη γνώμη μου δεν θα έπρεπε να είμαστε τόσο αυστηροί και σκληροί με τους συντρόφους μας, τουλάχιστον σε αρκετές περιπτώσεις. Συγχωρώ δεν σημαίνει αναγκαστικά ότι θα παραμείνω μαζί σου. Είναι προφανές ότι σε περιπτώσεις βίας, μπορείς να συγχωρέσεις τον άλλον, αλλά πρέπει να φύγεις.
“Για να παντρευτείς κάποιον, πρέπει πρώτα να έχεις ξεπαντρευτεί την πατρική σου οικογένεια”. Πόσο καθοριστικό είναι το μοτίβο σχέσης των γονιών μας; Πάντα έστω και υποσυνείδητα θα αναζητούμε στο πρόσωπο του συντρόφου τα καλά ή τα κακά στοιχεία του πατέρα ή της μητέρας μας;
Σε μεσογειακές χώρες, όπως η Ελλάδα ακόμα και σήμερα, η πατρική οικογένεια παίζει σημαντικό ρόλο και κρατάει τα παιδιά της κοντά της για μεγάλο διάστημα. Αυτό έχει αποδειχθεί σωτήριο σε δύσκολες περιόδους όπως περίοδοι οικονομικής κρίσης, καθώς η πατρική οικογένεια υποστηρίζει τα μέλη της που έχουν ανάγκη βοήθειας.
Δυστυχώς όμως, όταν ο γιός ή η κόρη αποφασίζει να δημιουργήσει τη δική της οικογένεια, συχνά βλέπουμε ότι η πατρική οικογένεια “μετακομίζει” στο νέο σπίτι, όχι σαν φυσική παρουσία αλλά σίγουρα με παρουσία στην καθημερινότητα του νέου ζευγαριού. Άλλες φορές, η δικαιολογία είναι ότι το νέο ζευγάρι έχει ακόμα ανάγκη ενίσχυσης, οικονομικής ή πρακτικής από τους γονείς. Σε άλλες περιπτώσεις η δικαιολογία είναι τα εγγόνια, που κάποιος πρέπει να τα κρατήσει ενώ οι γονείς εργάζονται. Και σε κάποιες άλλες περιπτώσεις, συμβαίνει χωρίς καν να υπάρχουν δικαιολογίες.
Το δικό μου μήνυμα δεν απευθύνεται τόσο στους γονείς (στην πατρική οικογένεια) όσο στους δυο νέους συντρόφους που δημιουργούν σήμερα τη δική τους νέα οικογένεια. Εκείνοι πρέπει να αναλάβουν την ευθύνη τους και να αποφασίσουν εάν θέλουν να συνεχίσουν να “συγκατοικούν” με τους γονείς τους ή με τον/τη σύντροφο τους. Με αυτή την έννοια, τα προβλήματα και τις δυσκολίες τις συζητάς και τις μοιράζεσαι με τον άνθρωπό σου. Δεν τρέχεις στη μαμά και στον μπαμπά για συμβουλές και δεν τους βάζεις στο σπίτι σου, γιατί εκείνοι ξέρουν καλύτερα. Προϋπόθεση είναι να αντιληφθούμε ότι η νέα μας οικογένεια θα έπρεπε να είναι η μοναδική προτεραιότητα μας. Η πατρική οικογένεια είναι η δική μας παλιά οικογένεια, την οποία συνεχίζουμε να αγαπάμε και να σεβόμαστε αλλά δεν την ανακατεύουμε μέσα στο σπίτι μας αν θέλουμε να ζήσουμε ειρηνικά και να εξελιχθούμε παρέα με τον άνθρωπο που επιλέξαμε ως σύντροφο μας. Ως γνωστόν, όπου λαλούν πολλοί κοκόροι, αργεί να ξημερώσει.
Τι τελικά χρειάζεται ένας άντρας από μια γυναίκα και τι μια γυναίκα από έναν άντρα;
Θα είμαι πολύ σύντομη και ελπίζω περιεκτική σε αυτή σας την ερώτηση. Αυτό που θέλουν οι άντρες είναι σεβασμός, θαυμασμός και αποδοχή από τις γυναίκες τους. Οι άντρες κάνουν σαν μικρά παιδιά όταν αισθάνονται ότι τα καταφέρνουν καλά με τη γυναίκα τους, όταν βλέπουν ότι είναι χαρούμενη. Αισθάνονται ότι οι ίδιοι το έχουν προκαλέσει και νιώθουν υπερήφανοι και άξιοι. Αυτό που θέλουν οι γυναίκες είναι να τις “βλέπεις”, να τις “ακούς” όταν μιλάνε και να έχεις διάθεση να συνδεθείς μαζί τους. Να μην τις “ξεπετάς” για να συντομεύει η συζήτηση. Εάν καταφέρνεις να είσαι “παρών” στη σύντροφο σου, να νιώθει δηλαδή το ενδιαφέρον σου, το βλέμμα σου, την παρουσία σου, τότε της έχεις δώσει το μεγαλύτερο δώρο. Την κάνεις να νιώθει ασφαλής στο πλευρό σου, σου έχει εμπιστοσύνη.
Ένα χαρακτηριστικό της εποχής μας είναι πως όλο και περισσότεροι άνθρωποι και κυρίως νέοι, χτίζουν σχέσεις διαδικτυακά και επικοινωνούν μέσω online applications στερούμενοι έτσι το χάδι, το βλέμμα και το άγγιγμα. Μπορεί να αλλάξει αυτό; Και με ποιον τρόπο;
Κάθε εποχή έχει τα γνωρίσματα της. Στη σημερινή εποχή, όχι μόνο οι συντροφικές σχέσεις, κάθε είδους σχέση σε μεγάλο ποσοστό στηρίζεται στην τεχνολογία. Γιόρτασα πριν λίγες ημέρες τα γενέθλια μου, και έλαβα εκατοντάδες μηνύματα με ευχές από φίλους. Δίπλα μου είχα τον σύντροφο μου, το παιδί μου και ένα ζευγάρι αγαπημένων φίλων. Αυτό δεν σημαίνει ότι έχω μόνο δυο φίλους ή ότι οι ευχές και η αγάπη των υπολοίπων δεν μετράει επειδή έφτασε με τη βοήθεια της τεχνολογίας.
Οι ρυθμοί με τους οποίους τρέχουμε, κυρίως στις μεγαλουπόλεις είναι φρενήρεις. Ο χρόνος είναι λιγοστός. Και ευτυχώς με τη βοήθεια της τεχνολογίας συνεχίζουμε να επικοινωνούμε αποτελεσματικά. Το να βρίσκεις πιθανούς συντρόφους με αυτό τον τρόπο είναι πολύ συνηθισμένο σε νεότερες γενιές, και όχι μόνο, και μεγαλύτεροι άνθρωποι χρησιμοποιούν εφαρμογές για να γνωριστούν με ανθρώπους. Προφανώς δεν θα σας πω ότι το να δημιουργήσεις μία σχέση μέσω online app είναι ο ενδεδειγμένος τρόπος όμως είναι κατανοητό και εντελώς φυσιολογικό ιδιαίτερα για τους νέους ανθρώπους που έχουν γεννηθεί μέσα στην τεχνολογία. Όμως στη συνέχεια θα πρέπει να συναντηθούμε, να γνωριστούμε από κοντά, να αντιληφθούμε ο ένας την ενέργεια του άλλου και να μοιραστούμε χρόνο κάνοντας πράγματα παρέα.
Έχουμε ανάγκη το χάδι, το φιλί και την αγκαλιά, και καμία τεχνολογία δεν θα καταφέρει ποτέ να τα αντικαταστήσει. Ακριβώς όπως η φωτιά μπορεί να σε κάψει αλλά μπορεί και να σε ζεστάνει, η τεχνολογία μπορεί να γίνει ιδιαίτερα βοηθητική αλλά μπορεί και να καταστρέψει την αγάπη. Εξαρτάται από την ωριμότητα του “χειριστή” της.
