Η Ευδοκία Ρουμελιώτη, καλεσμένη στην εκπομπή Super Κατερίνα, μίλησε για τη νέα σειρά «Τρομεροί Γονείς» και την προσωπική της ζωή, εστιάζοντας στη σχέση της με τον σύζυγό της, Νικηφόρο Χαραγκιώνη, την οποία περιέγραψε ως βαθιά και ουσιαστική.
Αναφέρθηκε επίσης στην παιδική της ηλικία και τη σχέση με τους γονείς της, τονίζοντας τη σημασία της ανατροφής πέρα από τη βιολογική γονεϊκότητα.
Σχετικά με την αποτυχημένη διαδικασία αναδοχής, εξήγησε ότι το παιδί που προσπάθησε να υιοθετήσει βρίσκεται πλέον με μια γυναίκα μόνη, λόγω των συνθηκών υγείας του και της οικογενειακής της κατάστασης.
Παρά τις δυσκολίες, υπογράμμισε τη σημασία της υιοθεσίας και της αναδοχής ως σημαντικά αποτυπώματα στη ζωή.
Πιο αναλυτικά
Η Ευδοκία Ρουμελιώτη βρέθηκε καλεσμένη στην εκπομπή Super Κατερίνα και μίλησε για τη νέα σειρά του Alpha «Τρομεροί Γονείς», τη σχέση της με τον σύζυγό της Νικηφόρο Χαραγκιώνη, αλλά και για την προσωπική της εμπειρία με τη διαδικασία αναδοχής παιδιού, η οποία τελικά δεν προχώρησε.
Η ηθοποιός αναφέρθηκε στη σχέση της με τον σύζυγό της, περιγράφοντας τον έρωτά τους πλέον ως κάτι βαθύ και ουσιαστικό: «Υπάρχει ο έρωτας με άλλη μορφή. Δεν είναι σαν τον πρώτο χρόνο, που χτυπάει η καρδιά σου, αλλά κάτι πολύ πιο ουσιαστικό και βαθύ. Υπάρχουν στιγμές έρωτα και αυτό είναι πολύ ωραίο, που θυμάσαι πώς ήτανε και που ξανά αυτός ο άνθρωπος που έχεις ζήσει 15 χρόνια, που έχεις τα παιδιά σου, που έχετε περάσει δύσκολα και εύκολα μαζί, υπάρχουν στιγμές που χτυπάει η καρδιά σου για να τον δεις».
Η Ευδοκία Ρουμελιώτη για τη σχέση με τους γονείς της και τα παιδιά
Σε διαφορετικό σημείο η Ευδοκία Ρουμελιώτη μίλησε επίσης για την παιδική της ηλικία και την οικογένεια που την μεγάλωσε: «Με τη μαμά μου είχα απίστευτη σχέση και ένα πατριό υπέροχο, τον οποίο δεν τον ξεχώριζα από τον μπαμπά μου. Γονείς δεν είναι αυτοί που γεννάνε τα παιδιά, αλλά αυτοί που τα μεγαλώνουν. Οποιοσδήποτε μπορεί να γεννήσει, πόσοι άνθρωποι βλέπουμε που κακοποιούν τα παιδιά τους. Για να είναι κάποιος γονιός θα πρέπει να ξέρει να μεγαλώσει ένα παιδί. Τον τελευταίο καιρό σκέφτομαι ότι θέλω να πάω πίσω, στα νιάτα μου».
Σχετικά με τη διαδικασία της αναδοχής, εξήγησε ότι το παιδί βρέθηκε σε δύσκολη κατάσταση και γι’ αυτό πλέον μεγαλώνει μακριά της, μαζί με μία γυναίκα: «Στο τέλος το παιδί αυτό βρίσκεται κάπου. Όχι ακριβώς σε οικογένεια. Το μεγαλώνει μια γυναίκα μόνη της. Είχαμε δεν είχαμε επιλογή, είχαμε ήδη τρία παιδιά με τον άνδρα μου, ήθελα να κάνω και άλλο παιδί εγώ. Απλώς το παιδάκι αυτό βρέθηκε με ένα τρόπο στη ζωή μας και ήταν σαν να μην είχαμε άλλη επιλογή».
«Ή θα το κρατούσαμε για να ζήσει ή θα έπρεπε να πάει σε κάποιο ίδρυμα και να φύγει. Θεωρούσαν ότι επειδή ήταν ένα παιδάκι με βεβαρημένη υγεία και ο γιος μου πήγαινε στο σχολείο, το απομάκρυναν… Παρόλα αυτά συνεχίζω να λέω ότι αν ένας άνθρωπος πάνω στη γη αφήσει ένα αποτύπωμα είναι οι άνθρωποι που υιοθετούν παιδιά και γίνονται ανάδοχοι», είπε κλεινοντας το θέμα η Ευδοκία Ρουμελιώτη.
