- Ο συγγραφέας περιγράφει την προετοιμασία του για την παρακολούθηση του ποδοσφαιρικού αγώνα Ολυμπιακός – ΑΕΚ, εστιάζοντας στη σημασία της αποφυγής εξωαγωνιστικών διακοπών και ενοχλητικών ερωτήσεων κατά τη διάρκεια του αγώνα.
- Παρά την προσεκτική του προετοιμασία και το σχέδιο που είχε εκπονήσει, η ΑΕΚ ηττήθηκε 4-1, γεγονός που τον οδήγησε σε απογοήτευση και χιούμορ, καθώς η κατάσταση του αγώνα δεν ανταγωνίστηκε την επιτυχία του σχεδίου του.
- Η ιστορία του περιλαμβάνει αναφορές στη σχέση μεταξύ φιλάθλων και την ατμόσφαιρα που δημιουργείται κατά τη διάρκεια ενός ντέρμπι, αναδεικνύοντας την ένταση και τα συναισθήματα που συνδέονται με την παρακολούθηση του ποδοσφαίρου.
Κάποιοι σοφοί είπαν: «Όταν ο άνθρωπος σχεδιάζει, ο Θεός γελάει». Και να δεις που είχαν δίκιο.
Ήτανε λοιπόν Κυριακή μεσημεράκι. Το βράδυ έπαιζαν Ολυμπιακός – ΑΕΚ. Για να πάω στο γήπεδο ούτε λόγος, αφού στα πλαίσια του φιλάθλου πνεύματος η συνύπαρξη των φιλάθλων των δύο ομάδων σε ντέρμπι, συνιστά αιτία πυρηνικού πολέμου, ακόμα και επιβολή στρατιωτικού νόμου τύπου Ν. Κορέας. Άρα, τηλεόραση και άγιος ο Θεός!
Αυτό όμως ήτανε μία κουβέντα. Ήθελε μελετημένη προπαρασκευή ώστε η παρακολούθηση του αγώνα να γίνει απρόσκοπτα και –κυρίως– χωρίς εξωαγωνιστικές εκνευριστικές διακοπές.
Προς τούτο, έπρεπε να καταρτιστεί ειδικό και λεπτομερές σχέδιο, το οποίο εφαρμοζόμενο πιστά, θα έδινε τα προσδοκώμενα αποτελέσματα. Ως προς τη παρακολούθηση δηλαδή, γιατί για τα άλλα, τα εντός των τεσσάρων γραμμών, ήτανε άλλοι υπεύθυνοι…
Το Σχέδιό μου ήταν καλύτερο και από του Στρατηγού Μοντγκόμερι, όταν κυνηγούσε τις αλεπούδες της ερήμου. Άψογο και άκρως λειτουργικό και προ παντός δεν είχε σοβαρές οικονομικές απαιτήσεις. Και ξανατονίζω ότι αφορούσε μόνο την παρακολούθηση του αγώνα, διότι το πώς θα έπαιζε η ομάδα ήταν αλλουνού παπά ευαγγέλιο ή μάλλον αλλουνού… επαγγελΜΑΤΙΑ!!! (μου αρέσει που έχω και όρεξη για εξυπνάδες…). Τα Σχέδιο λοιπόν τέλειο, αλλά η μεν εγχείρηση επέτυχε αλλά ο ασθενής απέθανε…
Τα κύρια σημεία του Σχεδίου, σας τα παρουσιάζω ευθύς αμέσως, με τη διευκρίνιση ότι ο καθένας μπορεί να δανειστεί στοιχεία του ελευθέρως δι’ ιδίαν χρήσιν:
α. Απαγόρευσα πάσαν επίσκεψη από και προς την οικία μου οιουδήποτε, από ώρες 19.00 έως 24.00.
β. Εξέδωσα εγκαίρως κατάλληλες εντολές, ώστε να προετοιμαστεί κατάλληλος μεζές ούζου (σπέσιαλ) αποτελούμενος από κρέας (όλο και κάτι θα είχε περισσέψει από το μεσημέρι), τυράκι, σαλαμάκι, τέσσερα αυγά βραστά, αγγουράκι, ντοματίτσες (κατά προτίμηση και εφόσον βεβαίως υπάρχουν, τοματίνια Κρήτης), σαρδελλίτσες (κατά προτίμηση Καλλονής) και ελίτσες τσακιστές πράσινες. Όλα αυτά σε ποσότητες που να μπορούν να χορτάσουν δύο υπέρβαρα βόδια. Το στεφάνι μου, στο οποίο παρέδωσα προς υλοποίηση τη σχετική λίστα, κάτι μουρμούρισε, κάτι σαν «θα σκάσεις καημένε» αλλά ποιος δίνει σημασία.
γ. Την ώρα του αγώνα, απαγόρευσα από το στεφάνι μου υποβολή ερωτήσεων του στυλ: «Ποιοι παίζουν;», «Για τι παίζουν; Για το τσάμπιονς λιγκ;», «Παίζετε καλά;» κ.λπ.
δ. Απαγόρευσα αυστηρώς πάσης φύσεως τηλεφωνικές οχλήσεις κατά την ώρα του αγώνα, εκτός και αν αυτές προέρχονται από ποδοσφαιρικώς ομοϊδεάτες. Τι διάολο τις έχουμε τις αναγνωρίσεις; Έκανα δηλαδή, ότι και ο Ιωάννης Βελισσαρίου, ο οποίος προελαύνοντας προς Γιάννενα, έκοψε τις τηλεφωνικές γραμμές των Τούρκων. Η ιστορία πάντα διδάσκει.
ε. Απαγόρευσα οτιδήποτε άλλο θα μπορούσε να διαταράξει τη γαλήνη και την προσήλωση στην παρακολούθηση του αγώνα και ιδίως ενοχλητικές ερωτήσεις όπως: «Τι θα φάμε αύριο;», «Αργεί να τελειώσει;», «Ποιος κερδίζει;», «Μήπως κρυώνεις;», «Μήπως ζεσταίνεσαι;», «Μήπως διψάς; Ένα τόνο σαρδέλες έφαγες» κ.λπ.
στ. Μετά το τέλος του αγώνα και αναλόγως του αποτελέσματος, παρακολούθηση του post game (ποτέ ‘’Μετά το παιχνίδι’’) και μετά ίσως κάποια ελληνική ταινία, κατά προτίμηση με Βέγγο ή Κωνσταντάρα.
Αυτό σε πολύ συνοπτικές γραμμές ήταν το πολύ προσεκτικά εκπονηθέν σχέδιό μου και σεμνύνομαι να πω ότι λειτούργησε άψογα.
Και τον μεν Σχέδιο λειτούργησε άψογα ως προείπα, αλλά…
Υπάρχει ένα «αλλά» που όλα τα χαλά.
Να πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Αρχίζει ο αγώνας, έρχονται οι μεζέδες και το καραφάκι ούζο Μυτιλήνης και ξαφνικά, κάπου εκεί στο 6ο λεπτό, να το πέναλτι υπέρ του Ολυμπιακού. Κάποια φίδια άρχισαν να με ζώνουν «Δεν ξεκινάμε καλά» σκέφτηκα και ώσπου να το καλοσκεφθώ να το 1-0 από τον Ελ Κααμπί.
Μερικές γερές γουλιές ούζου με έφεραν στα ίσα μου.
Προχωράει το ματς, κάπως στρώνουν τα πράγματα, οι μεζέδες είναι αρκούντως νόστιμοι και λίγο πριν το τέλος του ημιχρόνου, να το 1-1 με τον Μαρσιάλ.
Νέα γερή γουλιά ούζου και οι ελπίδες ξαναζωντανεύουν.
Ημίχρονο!
Ικανοποιούνται διάφορες φυσικές ανάγκες και μερικές ανάσες στο μπαλκόνι γιατί σάμπως αισθάνομαι ένα σφίξιμο στο στήθος και σκέπτομαι: «Να δεις που τώρα στο ημίχρονο ο Πελάδο (ο προπονητής της ΑΕΚ για τους μη μυημένους) θα τους μπριζώσει και θα βγουν στο δεύτερο σαν θεριά ανήμερα».
Έτσι με ανανεωμένες τις ελπίδες στρώθηκα για το δεύτερο ημίχρονο, ενώ η στάθμη του μεζέ είχε κατέβει επικίνδυνα, το δε ούζο, έπνεε τα λοίσθια.
Ζήτησα αρμοδίως γενική ανθράκευση, η οποία έγινε μεν, με τη σχετική γκρίνια δε («πόσο θα φας χριστιανέ μου;»), η οποία όμως ουδόλως επηρέασε το επιχειρησιακό περιβάλλον, τουτέστιν είτε ελέχθη, είτε όχι, ένα και το αυτό.
Και αρχίζει ο αγώνας και πού σε πονεί και πού σε σφάζει, με τα ερωτήματα να τριβελίζουν το θολωμένο μου μυαλό («Ρε αυτόν θέλει όλη η Ευρώπη;», «Αυτουνού δεν του είπανε κατά πού βάζουμε γκολ και βαράει όλο κατά ‘μας;», «ο άλλος ξέρει ότι οι δικοί μας είναι αυτοί με τα κίτρινα;» και διάφορα τέτοια).
Σαν να βλέπω να παίζει ο Τρύφωνας Μπακατσούλας με τον Ηρακλή τον Σπαζομούρη, όπως στο «Πολυτεχνίτης κι Ερημοσπίτης», μόνο που εδώ ο διαιτητής δεν ήταν σαν τον Βέγγο, αλλά σωστός.
Και για να μη μακρηγορώ, αρπάξαμε συνολικώς 4 τεμάχια έναντι ενός και είπαμε τον Δεσπότη Παναγιώτη.
Και μόλις σφύριξε ο διαιτητής τη λήξη, να το στεφάνι μου με τη δολοφονική ερώτηση σαν τη Τζένη Καρέζη: «Κερδίσατεεεεεε;»
Τραγωδία!…
Σημείωση: Ο φίλος μου Αν. Μ. από τη Θεσσαλονίκη, ένθερμος οπαδός του Ηρακλή, αναφερόμενος στο προηγούμενο σημείωμα με τίτλο: «Μια Κυριακή στο γήπεδο τότε…», παραπονέθηκε ότι δεν αναφέρθηκα καθόλου σε ποδοσφαιριστές της συμπρωτεύουσας και είχε δίκιο, θυμίζοντάς μου παραλλήλως και μερικές παλιές δόξες του Βορρά, όπως οι: Του ΠΑΟΚ: Χασιώτης, Κουϊρουκίδης, Παπαδάκης του Άρη: Νανάκος, Παναγούλιας, Χατζηκώστας, Ραφτόπουλος του Ηρακλή: Μπερεδήμας, Μπέλλης, Λιάρος, Τουμπέλης, Λώλος Χασεκίδης, Καραπατής και του Απολλώνα Καλαμαριάς: Κυπριανίδης, Μυταριώτης, Αυγητίδης.
Ας απολογηθώ λοιπόν.
Ξαναλέω ότι ο φίλος μου έχει δίκιο, αλλά στην εποχή που αναφέρομαι, ήμουν δεν ήμουν 18 ετών (πώς περνούν τα ρημάδια τα χρόνια). Τότε ακούγαμε από το ραδιόφωνο τα ονόματα ομάδων και ποδοσφαιριστών της Βορείου Ελλάδος και μας φαίνονταν απόκοσμα. Βέβαια αργότερα οι συνθήκες της ζωής, φρόντισαν να περάσω το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου στη Βόρειο Ελλάδα και να τη λατρέψω και αυτό δεν είναι κολακεία.
Παρ’ όλα αυτά έχω και από τη Βόρειο Ελλάδα διάφορα χαριτωμένα.
Με τον Κώστα Αϊδινίου του Ηρακλή επί παραδείγματι, δίναμε μαζί εξετάσεις στη Σχολή Ευελπίδων. Μετά τα τεστ χάθηκε. Διάλεξη και σωστά ως απεδείχθη, άλλη πορεία.
Ένα παλιό μπακ του Ηρακλή, ας μην πούμε τα όνομά του, μου είχε εξομολογηθεί ότι επί έναν ολόκληρο αγώνα, προσπαθούσε να «κλαδέψει» τον Μίμη Παπαϊωάννου, αλλά ο μέγας «βλάχος» τον απέφευγε.
Ένα απόγευμα, μόλις είχε τελειώσει ένας αγώνας ΑΕΚ – Άρη στη Νέα Φιλαδέλφεια. Εμείς στριμωγμένοι σαν τσαμπιά στο λεωφορείο της γραμμής Νέα Φιλαδέλφεια – Αθήνα (πλατεία Λαυρίου συγκεκριμένα). Σε κάποια στιγμή πλευρίζει το λεωφορείο μας το πούλμαν με την αποστολή του Άρη. Τότε όλοι αρχίσαμε να χαιρετάμε τους Θεσσαλονικιούς (τότε ήταν πράγματι Θεσσαλονικιοί) ποδοσφαιριστές, οι οποίοι ανταπέδωσαν με χαμόγελα. Άλλες εποχές, άλλα ήθη.
Πριν από κάνα δυό χρόνια άκουσα ότι στην Κηφισιά αγωνίζεται ένας Μιχάλης Κουιρουκίδης (σήμερα παίζει στον Μακεδονικό). Όπως έμαθα από μία συνέντευξή του ήταν συγγενής του μεγάλου Λάμπη Κουιρουκίδη του ΠΑΟΚ (τα μυθικά ονόματα που λέγαμε).
Και μια και αναφέραμε τον ΠΑΟΚ, να θυμηθώ ένα στιγμιότυπο που συνέβη το 1982. Φοιτούσα τότε στη Σχολή Πολέμου στη Θεσσαλονίκη και μια Τετάρτη θα έπαιζαν ΠΑΟΚ-ΑΕΚ για το κύπελλο. Ο συνάδελφος ο Στέργιος, ως γνωρίζων τα κατατόπια καθόσον ΠΑΟΚτζής, φρόντισε να μας εξασφαλίσει εισιτήρια και αμέσως μόλις σχολάσαμε φορέσαμε ένα πουλόβερ πάνω από τη στολή και γραμμή για την Τούμπα. Άρχισε το παιχνίδι, αλλά αυτό δεν ήταν παιχνίδι. Αυτό ήταν το μαρτύριο των Αγίων 26 μαρτύρων. Ένας δαιμονισμένος ΠΑΟΚ, που κρατιόταν με τίποτα. Σε μια στιγμή, κάπου εκεί στο 4-1 (η ΑΕΚ είχε ισοφαρίσει σε 1-1) γυρίζει ο Στέργιος που καθόταν μπροστά μου και μου λέει:
– Τι σας κάνουμε ρε Χρήστο; Αμέσως είδε κάποια περίεργα βλέμματα τα οποία ήταν μάλλον βλέμματα οίκτου και συμπαθείας (τι να αγριέψεις σ’ έναν που ήδη τρώει 4;), τα οποία απεδείχθη ότι τα ερμήνευσε λάθος ο Σέργιος γι’ αυτό έσπευσε να μου ζητήσει χαμηλόφωνα βέβαια συγγνώμη.
Τέτοια όμως, συμβαίνουν πολλά στα γήπεδά μας και ομορφαίνουν, όταν δεν φθάνουν στα άκρα, το άθλημα.
Και για να τελειώνουμε ένα περιστατικό με τον ικανότατο τερματοφύλακα που έκανε καριέρα στον Ηρακλή και τον Ολυμπιακό, αείμνηστο Κώστα Καραπατή. Μια μέρα βρισκόμασταν μ’ ένα φίλο στο παλιό γήπεδο της ΑΕΚ, στη Θύρα 19, το γήπεδο δεν είχε πολύ κόσμο και σε μια στιγμή βλέπουμε τον Καραπατή, να έρχεται προς το μέρος μας και να λέει: «Για ρε παιδιά, να κάτσω μαζί σας;». Άλλο που δεν θέλαμε, αφού είχαμε αναγνωρίζει τον μεγάλο τερματοφύλακα, που τότε ήταν προπονητής. Σε κάποια φάση ένας ποδοσφαιριστής της ΑΕΚ παίρνει τη μπάλα κάνει μια ξέφρενη κούρσα και όταν φθάνει κοντά στα αντίπαλα καρέ κάνει μια, επίσης ξέφρενη σέντρα, όμως στον… γάμο του Καραγκιόζη. Εμείς γκρινιάξαμε και προγκήξαμε τον παίκτη που έκανε μια τόσο ωραία κούρσα και μια τόσο κακή σέντρα. Και ο μεγάλος Καραπατής σχολίασε: «Ή το ένα θα έχει ή το άλλο. ‘Η ταχύς θα είναι ή τεχνίτης».
Αυτά.
Ένα πολύ ενδιαφέρον ιστορικό κείμενο του κ. Γαρούφα δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «δημοκρατία». Απολαύστε το:
Η δίκη των Σαρακατσάνων στα Σκόπια
Του Δημήτρη Γαρούφα*
Με ρωτούν συχνά αν υπήρχε ελληνική μειονότητα στα Σκόπια, όταν ο Τίτο ίδρυσε τη «Λαϊκή Δημοκρατία της Μακεδονίας», αν «μακεδονοποιήθηκε» και γιατί δεν εκδηλώνεται αν υπάρχει. Για να καταλάβουν οι αναγνώστες τι πραγματικά έγινε στα Σκόπια, θα αναφερθώ στην περίπτωση των Σαρακατσάνων που ζούσαν στα Σκόπια και σε μια δίκη που έγινε το 1947, με βαριές καταδίκες Σαρακατσάνων γιατί εκδηλώνονταν ως Έλληνες.
Όταν ιδρύθηκε η «Μακεδονία» του Τίτο, το 1944, υπήρχαν στα Σκόπια περίπου 3.500-4.000 Σαρακατσάνοι, που αποκλείστηκαν μέσα στη Γιουγκοσλαβία… Η «Λαϊκή Δημοκρατία της Μακεδονίας», με στόχο τη «μακεδονοποίηση», επέβαλε αλλαγή επιθέτων, με στόχο να χαθεί η ελληνική ρίζα, κι έτσι συνήθως έπαιρναν το όνομα του πατέρα, προσέθεταν ένα «-έφσκυ» η ωφ» στο τέλος κι έτσι ο γιος του Δημητρίου γινόταν «Δημιτρόφσκυ» η «Δημητρώφ»…
Φυσικά, υπήρξαν αντιδράσεις και γι’ αυτό εφαρμόστηκε πιο αυστηρά το πρόγραμμα «μακεδονοποίησης». Το 1947 παρέπεμψαν σε δίκη (έμεινε γνωστή στα Σκόπια ως η δίκη των Σαρακατσάνων) τους πιο ζωηρούς από τους Σαρακατσάνους που ζούσαν κοντά στα ελληνικά σύνορα, μεταξύ των οποίων τον 19χρονο, τότε, Βαγγέλη Μαριούλα, και τους Χ. Αποστόλου, Χ. Μπάρτζιο, Γιάννη Τζελέπη, Γ. Χουσνή, με την κατηγορία κατασκοπίας υπέρ της Ελλάδας και τους τιμώρησαν με πολυετείς φυλακίσεις, ενώ ταυτόχρονα ως διοικητικά μέτρα επεβλήθησαν η υποχρεωτική μετακίνηση των Σαρακατσάνων σε απόσταση 70 χιλιομέτρων από τα ελληνικά σύνορα και ο εφοδιασμός τους με ειδικές ταυτότητες, στις οποίες υπήρχε η ένδειξη «Κ», δηλαδή Καρακατσάν, όπως τους έλεγαν… Παράλληλα, για να τους πάρουν τα κοπάδια με τα πρόβατά τους, ζήτησαν από τους επικεφαλής των τσελιγκάδων να δηλώσουν πόσα πρόβατα είχαν και αφού έγινε η δήλωση, όπου ο αρχιτσέλλιγκας δήλωνε, όπως του ζητήθηκε, επ’ ονόματί του το βιος που είχαν όλες οι οικογένειες του τσελιγκάτου (περίπου 20-30 οικογένειες σε κάθε τσελιγκάτο), δηλαδή δήλωνε μεγάλο αριθμό, τότε με νέα διαταγή τα πάνω από 400 σε κάθε δήλωση δημεύονταν υπέρ του κράτους. Αυτό ήταν η χαριστική βολή, με την έννοια ότι διαλύθηκαν τα τσελιγκάτα, αναγκάστηκαν να εγκατασταθούν σε πόλεις και χωριά και να δουλεύουν ως εργάτες πλέον σε κτηνοτροφικές μονάδες ή εργοστάσια και υποχρεωτικά, πλέον, να μάθουν και τη λεγόμενη «μακεδονική γλώσσα»… Βεβαίως, οι ορεσίβιοι Σαρακατσάνοι, φανατικοί Έλληνες, ζήτησαν να φύγουν στην Ελλάδα.
Η κυβέρνηση των Σκοπίων όταν είδε, έπειτα από μερικά χρόνια, ότι αυτή η πληθυσμιακή ομάδα δύσκολα θα «μακεδονοποιηθεί», τους «διευκόλυνε» να φύγουν στην Ελλάδα (όποιος δήλωνε Έλληνας κι επιθυμούσε να φύγει στην Ελλάδα έπρεπε εντός δύο μηνών να φύγει από τη χώρα), στην οποία ήρθαν την περίοδο από το 1956 μέχρι το 1966 και εγκαταστάθηκαν κυρίως στο Ελευθέριο – Ν. Κορδελιό Θεσσαλονίκης, όπου σήμερα αποτελούν περίπου το 20% του πληθυσμού.
Γνώρισα τον Βαγγέλη Μαριούλα (που σε ηλικία 19 χρονών το 1947 τιμωρήθηκε σε φυλάκιση επτά ετών, την οποία εξέτισε σε φυλακές των Σκοπίων), όταν ως φοιτητής Νομικής χρειάστηκε να δουλέψω τρεις μήνες ως εποχιακός φύλακας στη ΔΕΘ και ο Ε. Μαριούλας ήταν υπάλληλος στη ΔΕΘ. Μου αφηγήθηκε με λεπτομέρειες την ιστορία τους, πώς βασανίστηκε στις φυλακές των Σκοπίων, ονόματα συγκρατουμένων του που αντιδρούσαν στη «μακεδονοποίηση» και τιμωρούνταν… Αυτός ο άνθρωπος, που βοηθώντας την Ελλάδα έμεινε επτά χρόνια στις φυλακές των Σκοπίων και υπέστη βασανιστήρια, ζήτησε το 1974 να αναγνωριστεί η προσφορά του από την ελληνική Πολιτεία, αλλά το υπουργείο Εθνικής Αμύνης απέρριψε την αίτησή του και την ένστασή του το 1976, με το υπ. αρ.Φ421.71/1250/851087/76/Αρ.Σ.1954/15-4-1976 έγγραφο του Αρχηγείου Ενόπλων Δυνάμεων – ΔΕΠΑΘΑ (μου το επέδειξε), με αιτιολογία ότι δεν πληρούνται οι προϋποθέσεις του νόμου, καθότι ήταν «δράσις ουχί εντός της Ελληνικής Επικρατείας»… Αρκετά χρόνια αργότερα, όταν το 1992 η υφυπουργός Εξωτερικών κ. Τσουδερού με παρακάλεσε να δημοσιοποιηθούν κάποια στοιχεία, τον έπεισα να δεχθεί να συμμετάσχει σε μια τηλεοπτική συζήτηση στην ΕΤ3, όπου με λεπτομέρειες μίλησε για τη δίκη αυτή, περιέγραψε τα βασανιστήρια που υπέστη και ανέφερε στοιχεία συγκρατουμένων του που θανατώθηκαν στη φυλακή, ενώ κάποια από τα στοιχεία συμπεριέλαβα στα βιβλία μου με τίτλο «Οι Σαρακατσάνοι ομογενείς μας στη Βουλγαρία και την περιοχή Σκοπίων», εκδ. Αφών Κυριακίδη, Θεσσαλονίκη 1992, και «Όραμα και στρατηγική για τον Ελληνισμό στα Βαλκάνια», εκδ. ΚΥΡΟΜΑΝΟΣ, Θεσσαλονίκη 1996.
Ο άνθρωπος αυτός πέθανε πριν από χρόνια, αλλά η προσφορά του δεν αναγνωρίστηκε από το ελληνικό κράτος, γιατί ήταν «δράσις ουχί εντός της Ελληνικής Επικρατείας», ενώ θα έπρεπε να δοθεί τουλάχιστον το όνομά του σε κάποιο δρομάκι του Δήμου Ευόσμου – Ελευθερίου – Κορδελιού Θεσσαλονίκης, όπου ζούσε μετά την εγκατάστασή του στην Ελλάδα… Έφυγε από τη ζωή περήφανος και ταπεινός. Ανέφερα την περίπτωσή του για να γίνει κατανοητό πώς έγινε η «μακεδονοποίηση» στα Σκόπια, αλλά και για να καταλάβει η ελληνική κοινή γνώμη ποια ήταν η συμπεριφορά του ελληνικού κράτους απέναντι σε αυτούς που είχαν το θάρρος να παραμένουν Έλληνες και να βοηθούν την Ελλάδα ζώντας σε γειτονικές χώρες…
*Δικηγόρος – πρώην πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης.
Σημείωση
Εδώ να σημειώσουμε ότι η αναγνώριση έρχεται μόνο όταν έχεις δράση και μάλιστα δράση που συνδυάζεται με σφαγές κ.λπ., εντός Ελλάδος και ο νοών νοείτω.
Άλλη μια προσφορά της στήλης, με αφορμή τη Black Friday, που έχει τρελάνει (και δουλέψει άγρια) του Έλληνες, που τρέχουνε να προλάβουνε να πιάσουνε… κορόιδα τους εμπόρους.
Ας δούμε από πού βγήκε τούτη η (άλλη μία) αμερικανιά
Καλά ψώνια…
Υστερόγραφο
Σήμερα έχει μόνο ένα στιγμιότυπο αφιερωμένο στους απανταχού της γης ρομαντικούς ερωτευμένους (και άλλο κακό να μη μας εύρη…)
