Λίγες ημέρες πριν φύγει από τη ζωή ο πατέρας του (δείτε εδώ), ο Νίκος Κοκλώνης έκανε μια ανάρτηση «καρφί», η οποία φωτογράφιζε την άλλοτε καλή του φίλη και συνεργάτιδά του, Κατερίνα Καινούργιου. Οι δυο τους από «αυτοκόλλητοί» έφτασαν στο σημείο να μη μιλάνε καθόλου.

Τον Ιανουάριο του 2025 η παρουσιάστρια υπέγραψε με τον ALPHA, ολοκληρώνοντας τη συνεργασία της με την εταιρία παραγωγής του. Η περίοδος εκείνη ήταν αρκετά δύσκολη για τον παραγωγό, αφού η Barking Well αντιμετώπιζε οικονομικά προβλήματα (δείτε εδώ το χρονικό).

Η επικοινωνία Καινούργιου – Κοκλώνη

«Να σας πω ότι η Κατερίνα Καινούργιου επικοινώνησε με τον Νίκο Κοκλώνη για να τον συλλυπηθεί, είναι σε μία διαρκή επικοινωνία. Τώρα όσον αφορά σε αυτά που συνέβησαν. Είχαν απομακρυνθεί τα τελευταία 2 χρόνια, ίσως και λίγο περισσότερο. Παρότι η παραγωγή της εκπομπής της συνέχιζε στην Barking Well media. Αυτό μου είπαν πηγές από το περιβάλλον της. Υπήρχε μία απόσταση, μία αποστασιοποίηση», αποκάλυψε ο Αλέξης Μίχας στον αέρα της εκπομπής Καλοκαίρι παρέα.

«Δεν το συγχέω με τον Νίκο Κοκλώνη, αλλά φέτος είδα μία άλλη Κατερίνα Καινούργιου. Και της το είπα και κατ’ ιδίαν, όταν την είδα ένα βράδυ έξω. Και θέλω να λέω πάντα την αλήθεια κι αυτό που αισθάνομαι. Της μιλούσα κάνα 15λεπτο και της είπα ότι είναι ένας πάρα πολύ διαφορετικός άνθρωπος, δηλαδή την έβλεπα ευχάριστα. Της είχαν φύγει βαρίδια από μέσα και από πάνω της που την απελευθέρωσαν», αποκάλυψε αργότερα η Κατερίνα Καραβάτου.

Αυτή ήταν η ανάρτηση του Κοκλώνη

«Η σεζόν που παρήλθε… Κι όμως, ευγνωμονώ. Ήταν μια από εκείνες τις χρονιές που δεν αποτιμώνται σε τίτλους, σε αριθμούς ή σε ηχηρές επιτυχίες. Μα σε βλέμματα που απέφυγαν τα δικά σου. Σε σιωπές που μίλησαν δυνατότερα από κάθε υπόσχεση. Σε πλάτες που γύρισαν για να προκαλέσουν θόρυβο ή για να κρυφτούν αθόρυβα.

Ίσως δεν ήταν η χρονιά των θριάμβων – αλλά της αποκάλυψης. Όχι του εφήμερου μεγαλείου, αλλά του στιβαρού ήθους. Δεν την θυμάμαι για το ύψος που θα μπορούσε να μου δώσει, αλλά για το βάθος στο οποίο με τόλμη βούτηξα τον εαυτό μου.

Ήταν ο καιρός που απογυμνώθηκαν οι ρόλοι, οι συμμαχίες και τα προσωπεία. Που η φιλία μεταμορφώθηκε, σε κάποιες περιπτώσεις, σε στρατηγική και αποστασιοποίηση. Που άνθρωποι που στήριξα, υπερασπίστηκα και τίμησα, προτίμησαν τη σιωπή από τη στήριξη και την απουσία από τη συμπαράσταση.

Δεν χρειάζεται να μιλήσω για την προδοσία. Δεν την κρατώ ως βάρος, την αναγνωρίζω ως γνώση. Πιο επώδυνη δεν ήταν εκείνη που χτύπησε, αλλά εκείνη που έμεινε βουβή στις απατηλές υποσχέσεις. Εκείνη που απλώς αποσύρθηκε, αθόρυβα, σαν να μην υπήρξε ποτέ. Κι όμως, μέσα στα ερείπια των σχέσεων που νόμιζα ακλόνητες, στάθηκα. Όχι κραυγάζοντας. Όχι απαιτώντας. Αλλά με καθαρότητα. Με εσωτερική δύναμη. Δεν θριάμβευσα, μα δεν λύγισα. Και σε εκείνη την ερημία, φάνηκαν οι πραγματικά σπουδαίοι.

Ήρθαν άνθρωποι αναπάντεχοι. Ήσυχοι. Που δεν τους διάλεξα, με διάλεξαν. Που δεν τους κάλεσα, κι όμως ήρθαν. Δεν φώναξαν. Δεν προβλήθηκαν. Δεν ζήτησαν. Απλώς στάθηκαν εκεί, που άλλοι έφυγαν. Αυτονόητα κοντά, παρότι γίγαντες. Άνθρωποι που δεν υπολόγισαν το αντίκρισμα. Που δεν ζήτησαν να τους αποδοθεί τίποτα (γιατί δεν το είχαν ανάγκη, τα έχουν όλα). Άλλοι με πιο μικρές δυνάμεις, μα μεγαλόψυχοι.

Και είδα, ίσως για πρώτη φορά με τόση καθαρότητα, ότι η ευγένεια της ψυχής δεν έχει φωνή. Έχει παρουσία. Δεν έχει ένταση. Έχει διάρκεια. Δεν κρατώ κακία. Η ψυχή που ωριμάζει δεν έχει πια χώρο για μικρότητες. Εκεί που υπάρχει επίγνωση, δεν χωρούν σκιές. Όμως δεν ξεχνώ. Γιατί η μνήμη δεν είναι εκδίκηση.. είναι μέτρο. Και ήταν τόσο “δικοί μου”, που όταν σε λίγους μόλις μήνες, κατάφερα όσα δεν θα άντεχε κανείς, και γύρισα δυνατότερος από ποτέ… στενοχωρήθηκαν.

Δεν ήμουν πλέον το πρόσωπο της ανάγκης, αλλά η υπενθύμιση της δικής τους αδυναμίας. Κι αυτό, κάποιοι δεν το άντεξαν. Και κάποτε, αναπόφευκτα, θα λείψω. Ίσως αθόρυβα, ίσως ξαφνικά. Αλλά όταν λείψω, δεν θα αντικατασταθώ. Γιατί η παρουσία μου δεν ήταν ρόλος. Ήταν ψυχή. Ήμουν εκεί όταν δεν χρειαζόταν χειροκρότημα. Όταν άλλοι ύψωναν κτίσματα, εγώ στερέωνα τα θεμέλια τους. Πλήρωσα την άνεση τους, στήριξα το γάρμπος τους, έβαλα πλάτη στα στολίδια τους.

Και τώρα, συνεχίζω. Όχι με όλους. Αλλά με τους σωστούς. Με εκείνους που αξίζει να μοιράζεσαι λεωφόρους και όχι μονοπάτια, διάρκεια και όχι στιγμές. Χαμογελώ. Όχι με πίκρα. Με ευγνωμοσύνη. Για όσα έφυγαν. Για όσα έμειναν. Για όσους στάθηκαν. Και, περισσότερο από όλα, για όσα έμαθα για εμένα.

Χαμόγελα και πάλι, βρε. Γιατί ο κόσμος δεν αλλάζει από τις πτώσεις, αλλά από τη δύναμη να παραμένεις γενναιόδωρος ακόμα κι όταν δεν σου χαρίστηκε τίποτα. Χαμόγελα και πάλι».