Η μελέτη του Dinets συμβάλλει σε ένα αυξανόμενο σύνολο στοιχείων που υποδηλώνουν ότι τα άγρια ​​ζώα -ιδιαίτερα τα πτηνά- είναι πολύ πιο παρατηρητικά στις ανθρώπινες συμπεριφορές από ό,τι τείνουμε να υποθέτουμε.

Πολλοί από εμάς έχουμε δει ζώα παγωμένα μπροστά στα φώτα των αυτοκινήτων, αλλά τι γίνεται με τα πουλιά που εκμεταλλεύονται την κυκλοφορία προς όφελός τους;

Σε μια πρόσφατη μελέτη, ο Δρ. Βλαντιμίρ Ντίνετς καταγράφει μια εκπληκτική περίπτωση καινοτομίας στη συμπεριφορά: ένα νεαρό γεράκι Κούπερ μαθαίνει να χρησιμοποιεί σήματα διάβασης πεζών και να θέτει σε λειτουργία την κυκλοφορία ως κάλυψη για το κυνήγι ενέδρας.

Το έξυπνο πουλί χρησιμοποίησε φανάρια διάβασης πεζών για να πλησιάσει κρυφά ανυποψίαστα πουλιά, σύμφωνα με μια μελέτη.

Η έρευνα ρίχνει φως στον τρόπο με τον οποίο ορισμένοι θηρευτές μπορούν να προσαρμοστούν γρήγορα σε αστικά περιβάλλοντα, αποκαλύπτοντας ένα επίπεδο γνωστικής ευελιξίας και περιβαλλοντικής μάθησης που δεν συσχετίζεται συχνά με τα αρπακτικά πτηνά.

Πολλά ζώα έχουν μάθει να χρησιμοποιούν τα αυτοκίνητα προς όφελός τους, και τα πουλιά φαίνεται να είναι ιδιαίτερα καλά σε αυτό. Τα κοράκια ρίχνουν καρύδια, μύδια, ακόμη και μικρά σπονδυλωτά σε πολυσύχναστους δρόμους για να τα σκοτώσουν ή/και να τα συνθλίψουν τα αυτοκίνητα. Τα πτηνά που τρώνε πτώματα παρακολουθούν ή περιπολούν τακτικά τους πολυσύχναστους δρόμους για να αρπάζουν αμέσως τα θύματα του δρόμου», λέει ο Dinets.

«Έτσι, άρχισα να παρακολουθώ για ασυνήθιστα παιχνίδια πουλιών-αυτοκινήτων και γι’ αυτό παρατήρησα κάτι ενδιαφέρον να συμβαίνει σε μια διασταύρωση δρόμου κοντά στο σπίτι μου».

Η ιστορία ξεκίνησε όταν ο Δρ. Ντίνετς, ερευνητής επίκουρος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Τενεσί, παρατήρησε ασυνήθιστη συμπεριφορά γερακιού ενώ οδηγούσε την κόρη του στο σχολείο.

Σε μια ήσυχη διασταύρωση, ένα γεράκι Κούπερ αναδύθηκε από ένα μικρό δέντρο, πέταξε χαμηλά δίπλα σε μια σειρά από οχήματα που περίμεναν, έπειτα διέσχισε τρέχοντας τον δρόμο και βούτηξε σε μια αυλή κατοικιών.

Ο Ντίνετς εξηγεί: «Αποδείχθηκε ότι το σπίτι που έγινε στόχος των επιθέσεων του γερακιού κατοικούνταν από μια ωραία μεγάλη οικογένεια που τους άρεσε να τρώνε δείπνο στην μπροστινή αυλή. Το επόμενο πρωί, τα ψίχουλα ψωμιού και άλλα περισσεύματα προσέλκυσαν ένα μικρό σμήνος πουλιών – σπουργίτια, περιστέρια και μερικές φορές ψαρόνια. Αυτό ακριβώς έψαχνε το γεράκι».

«Αλλά αυτό που ήταν πραγματικά ενδιαφέρον, και μου πήρε πολύ περισσότερο χρόνο για να το καταλάβω, ήταν ότι το γεράκι επιτίθετο πάντα όταν η ουρά των αυτοκινήτων ήταν αρκετά μεγάλη για να παρέχει κάλυψη μέχρι το μικρό δέντρο, και αυτό συνέβαινε μόνο αφού κάποιος είχε πατήσει το κουμπί της διάβασης πεζών».

«Μόλις ενεργοποιούνταν το ηχητικό σήμα, το αρπακτικό πτηνό πετούσε από κάπου στο μικρό δέντρο, περίμενε να παραταχθούν τα αυτοκίνητα και μετά χτυπούσε», προσθέτει.

Το κρίσιμο στοιχείο είναι ότι το πουλί φάνηκε να χρησιμοποιεί το ακουστικό σήμα του πεζού ως σύνθημα κυνηγιού. Με το θήραμά του εκτός οπτικού πεδίου, το γεράκι έπρεπε να βασιστεί στη μνήμη για να χρονομετρήσει την τροχιά του και τη θέση του χτυπήματος, επιδεικνύοντας χωρική επίγνωση και την ικανότητα να συσχετίζει ακουστικά σήματα με καθυστερημένα, πολύπλοκα αποτελέσματα.

Ανθεκτικότητα αρπακτικών πτηνών σε αστικές περιοχές
Ενώ πολλά είδη αγωνίζονται να επιβιώσουν από την αστικοποίηση, μερικά, όπως το γεράκι του Κούπερ ( Accipiter cooperii ), έχουν αρχίσει να ευδοκιμούν στις πόλεις, αν και η επιτυχία συνοδεύεται από κινδύνους. Οι πόλεις αποτελούν επικίνδυνα ενδιαιτήματα για τα αρπακτικά πουλιά: πρέπει να αποφεύγουν τα παράθυρα, τα καλώδια και τα αυτοκίνητα που τρέχουν με μεγάλη ταχύτητα, ενώ παράλληλα παρακολουθούν τα θηράματά τους που δεν μπορούν να τα βρουν σε άγνωστα περιβάλλοντα.

«Τα γεράκια του Κούπερ σπάνια φωλιάζουν σε πόλεις της περιοχής μας, αλλά είναι συνηθισμένοι χειμερινοί επισκέπτες. Έτσι, το πουλί που παρακολουθούσα ήταν σχεδόν σίγουρα αποδημητικό, έχοντας μετακομίσει στην πόλη μόλις λίγες εβδομάδες νωρίτερα. Και είχε ήδη καταλάβει πώς να χρησιμοποιεί τα φανάρια και τα πρότυπα κυκλοφορίας. Μου φάνηκε πολύ εντυπωσιακό», σχολιάζει ο Ντίνετς.

Η μελέτη του Dinets συμβάλλει σε ένα αυξανόμενο σύνολο στοιχείων που υποδηλώνουν ότι τα άγρια ​​ζώα -ιδιαίτερα τα πτηνά- είναι πολύ πιο παρατηρητικά στις ανθρώπινες συμπεριφορές από ό,τι τείνουμε να υποθέτουμε. Αυτό το γεράκι κατέδειξε πώς τα αρπακτικά πτηνά μπορούν να ενσωματώσουν τα ανθρώπινα συστήματα στις φυσικές τους συμπεριφορές.

«Νομίζω ότι οι παρατηρήσεις μου δείχνουν ότι τα γεράκια του Κούπερ καταφέρνουν να επιβιώσουν και να ευδοκιμήσουν [στις πόλεις], τουλάχιστον εν μέρει, επειδή είναι πολύ έξυπνα», καταλήγει .

Η μελέτη θα δημοσιευτεί σύντομα στο Frontiers in Ethology .