Με τα σαν χάντρες μάτια τους, τα μεγάλα αυτιά, τις άτριχες ουρές και τα κοντά, γεροδεμένα πόδια τους, τα οπόσουμ είναι ξεχωριστά μαρσιποφόρα. Παρά την περίεργη εμφάνισή τους, αυτά τα ζώα έχουν μια πλούσια εξελικτική ιστορία και έχουν παραμείνει σε μεγάλο βαθμό αμετάβλητα εδώ και εκατομμύρια χρόνια. Η αξιοσημείωτη ικανότητά τους να προσαρμόζονται σε διαφορετικά περιβάλλοντα, πηγές τροφής και θηρευτές τα έχει βοηθήσει να επιβιώσουν από την εποχή των δεινοσαύρων μέχρι σήμερα.

Το οπόσουμ της Βιρτζίνια είναι το μοναδικό οπόσουμ που βρίσκεται στις Ηνωμένες Πολιτείες και τον Καναδά. Τα οπόσουμ έχουν τη μικρότερη αναλογία εγκεφάλου προς βάρος από οποιοδήποτε άλλο θηλαστικό της Βόρειας Αμερικής.

Οι πρώτοι γνωστοί συγγενείς των σύγχρονων οπόσουμ έζησαν πριν από 65 εκατομμύρια χρόνια, περίπου την εποχή που εξαφανίστηκαν οι δεινόσαυροι. Τα πρώτα απολιθώματα οπόσουμ χρονολογούνται από την πρώιμη εποχή του Μειόκαινου, περίπου 20 εκατομμύρια χρόνια πριν.

Ένας βασικός λόγος για τον οποίο τα οπόσουμ έχουν επιβιώσει για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα με λίγες αλλαγές είναι επειδή είναι προσαρμόσιμα. Αυτά τα μαρσιποφόρα τρώνε σχεδόν τα πάντα, όπως φρούτα, έντομα, μικρά ζώα και κουφάρια ζώων. Μπορούν να ζήσουν οπουδήποτε, από δάση μέχρι αστικές αυλές. Και, παρόλο που είναι ως επί το πλείστον νυκτόβια, μερικές φορές μπορούν να τα δει κανείς στο φως της ημέρας εάν δεν μπορούν να βρουν τροφή.

Τα οπόσουμ είναι επίσης ανθεκτικά στο δηλητήριο του φιδιού, ιδιαίτερα σε αυτό των κροταλιών και άλλων οχιών. Αυτή η αντοχή οφείλεται σε μια πρωτεΐνη που ονομάζεται Παράγοντας Εξουδετέρωσης Θανατηφόρων Τοξινών που βρίσκεται στο αίμα τους, η οποία μπορεί να εξουδετερώσει διάφορες τοξίνες στο δηλητήριο του φιδιού. Αυτό επιτρέπει στα οπόσουμ να θηρεύουν δηλητηριώδη φίδια που διαφορετικά θα αποτελούσαν απειλή.

Τα οπόσουμ γεννούν υπανάπτυκτα μικρά, τα οποία σέρνονται σε ένα σάκο και θηλάζουν για περίπου οκτώ εβδομάδες καθώς μεγαλώνουν. Στη συνέχεια, τα νεαρά οπόσουμ καβαλούν στην πλάτη της μητέρας τους για αρκετές εβδομάδες μέχρι να γίνουν ανεξάρτητα στις 12 εβδομάδες.

Όταν απειλούνται, τα οπόσουμ μπορεί να γρυλίσουν, να σφυρίσουν, να δείξουν τα δόντια τους ή να σκαρφαλώσουν σε ένα κοντινό δέντρο για να ξεφύγουν. Εάν η διαφυγή δεν είναι δυνατή, “το παίζουν ψόφια” — ένας αμυντικός μηχανισμός γνωστό ως θανάτωση .