Μια θλιβερή ιστορία, αλλά όχι ασυνήθιστη – εκτός από το ότι, σε αυτήν την περίπτωση, το πλάσμα επέζησε. Και κανείς δεν ήξερε τι ήταν.

«Τι παράξενο υβριδικό θηρίο!», έγραψε στο Twitter ο Ρόλαντ Κέις, διευθυντής του Εργαστηρίου Βιοποικιλότητας στο Μουσείο Φυσικών Επιστημών της Βόρειας Καρολίνας και αναπληρωτής καθηγητής έρευνας στο Κρατικό Πανεπιστήμιο της Βόρειας Καρολίνας, δύο χρόνια αργότερα. Μια μελέτη περίπτωσης του ζώου μόλις είχε δημοσιευτεί, η οποία τελικά καθόριζε σε τι είδος ανήκε – και η απάντηση ήταν πιο συγκεχυμένη από ό,τι θα μπορούσε να μαντέψει κανείς.

Το μυστηριώδες πλάσμα, κατέληξε η μελέτη, ήταν «ένα υβρίδιο αλεπούς σκύλου [διασταύρωσης] Pampas από την άγρια φύση», έγραψε ο Kays – ένα μείγμα «δύο γενών που απέχουν 6,7 εκατομμύρια [χρόνια]».

Το όνομά της ήταν Dogxim – και η ιστορία της ήταν κάτι που κανείς δεν θα μπορούσε να προβλέψει.

Το όνομα «Dogxim» ήταν ένα υβρίδιο που φτιάχτηκε για να ταιριάζει απόλυτα με το γονιδίωμά της. Ήταν ένα πλάσμα με περίεργη εμφάνιση: μάλλον σαν αλεπού, με μυτερά αυτιά και πυκνή ουρά, αλλά με το σκούρο χρώμα και τα αδιαμφισβήτητα μάτια ενός οικόσιτου σκύλου.

Η συμπεριφορά της ήταν εξίσου συγκεχυμένη. Γάβγιζε σαν σκύλος – αλλά αρνούνταν την τροφή για σκύλους, προτιμώντας να κυνηγάει αρουραίους. Σκαρφάλωνε σε θάμνους σαν αλεπού, αλλά δεν ενεργούσε επιθετικά όπως θα έκανε ένα άγριο κυνοειδές. «Σε ορισμένες στιγμές, επέτρεπε στον εαυτό της να την αγγίζουν και μάλιστα να την χαϊδεύουν», δήλωσε στην Telegraph το 2023 η Flávia Ferrari, οικολόγος που φρόντιζε την Dogxim κατά τη διάρκεια της ανάρρωσής της. «Μερικές φορές έπαιζε ακόμη και με παιχνίδια».

Ήταν, συνολικά, ένα αίνιγμα.

«Η αρχική φάση της μελέτης μας περιελάμβανε τον προσδιορισμό του αριθμού των χρωμοσωμάτων και των μορφολογιών του [Dogxim]», έγραψε η βραζιλιάνικη ομάδα που ήταν επιφορτισμένη με την ταυτοποίηση του είδους του μυστηριώδους κυνοειδούς. «Εντοπίσαμε 76 αυτοσωμικά χρωμοσώματα».

Ήταν ένα λογικό πρώτο βήμα. Τα είδη συνήθως έχουν έναν σταθερό αριθμό χρωμοσωμάτων, επομένως η μέτρησή τους στο Dogxim μπορεί να δώσει μια ένδειξη για την καταγωγή του. Αλλά δυστυχώς, δεν υπάρχει αμφιβολία: το μόνο άλλο κυνοειδές στη Βραζιλία με 76 χρωμοσώματα είναι ο Χαιτοφόρος λύκος , και «αυτό το είδος διαφέρει σημαντικά στη φυσική εμφάνιση» από το Dogxim.

Πώς, λοιπόν, ένας σκύλος συναντήθηκε και ζευγαρώθηκε με μια αλεπού pampas;

Η απάντηση ίσως να βρίσκεται στο πού έζησε ο Dogxim. «Η γεωγραφική περιοχή όπου βρέθηκε το υβρίδιο ανήκει στο βιοτόπο του Ατλαντικού Δάσους, το πιο ανθρωπογενές βιότοπο στη Βραζιλία», επισημαίνει η εργασία.

Οι άνθρωποι εξαπλώθηκαν, έφεραν μαζί τους κατοικίδια ζώα – και,συχνά, τα εγκατέλειπαν – και η τοπική άγρια πανίδα δεν είχε άλλη επιλογή από το να προσαρμοστεί. Για την αλεπού πάμπας, αυτό σήμαινε ότι έπρεπε να χάσει τον φόβο της για τα εισερχόμενα είδη – και, προφανώς σε τουλάχιστον μία περίπτωση, να νιώσει εξαιρετικά άνετα μαζί τους.

«Η πρακτική της εγκατάλειψης σκύλων αποτελεί έγκλημα στη Βραζιλία, αλλά εξακολουθεί να συμβαίνει συχνά», δήλωσε η συν-συγγραφέας της μελέτης Μπρούνα Σζουνβέλσκι στο National Geographic. «Τα κατοικίδια και τα κυνηγόσκυλα συχνά εγκαταλείπονται σε φυσικές περιοχές από τους ιδιοκτήτες τους, συμβάλλοντας στη μεγαλύτερη εμφάνιση σκύλων σε φυσικούς οικοτόπους, συμπεριλαμβανομένων των προστατευόμενων περιοχών».

Η γέννηση ενός νέου είδους;
Η Ντογκσίμ πέθανε από άγνωστα αίτια το 2023 – και, απ’ όσο γνωρίζουμε, αυτό ήταν το τέλος του «είδους» της. Αλλά πόσο σίγουροι μπορούμε να είμαστε ότι δεν θα δούμε άλλη σαν κι αυτήν στο μέλλον;

Η απάντηση φαίνεται να είναι: είναι απίθανο, αλλά όχι αδύνατο. Συνήθως, είναι πολύ δύσκολο για δύο είδη από διαφορετικά γένη να αναπαραχθούν μαζί – όταν οι γονείς βρίσκονται πολύ μακριά στο εξελικτικό δέντρο, «είναι πιο πιθανό να έχετε γονίδια που απλώς δεν πρόκειται να συνεργαστούν», δήλωσε ο Kays στο National Geographic.

Ακόμα κι αν το ζευγάρωμα είναι επιτυχές, οι εξαιρετικά διαφορετικές γενετικές ιδιαιτερότητες που υπάρχουν δημιουργούν ένα απόγονο που μπορεί να είναι απλώς ακατάλληλος για το περιβάλλον ή τον τρόπο ζωής οποιουδήποτε από τους δύο γονείς.

«Αυτή η ανακάλυψη υποδηλώνει ότι, παρόλο που αυτά τα είδη αποκλίνουν πριν από περίπου 6,7 εκατομμύρια χρόνια και ανήκουν σε διαφορετικά γένη, θα μπορούσαν να παράγουν βιώσιμα υβρίδια», έγραψαν οι ερευνητές.

Δείτε ΒΙΝΤΕΟ ΕΔΩ