Ο Χρήστος Λούλης, σε συνέντευξή του στο «Στούντιο 4» της ΕΡΤ, αναφέρθηκε στην πιο ακραία παράσταση της καριέρας του, το «Cleansed» του 2001, υπό τη σκηνοθεσία του Λευτέρη Βογιατζή.
Ο ηθοποιός περιέγραψε την εμπειρία ως μια δύσκολη αλλά καθοριστική στιγμή, που τον διαμόρφωσε επαγγελματικά και προσωπικά.
Η παράσταση περιείχε σκληρές και αντισυμβατικές σκηνές, προκαλώντας έντονες αντιδράσεις από το κοινό, με πολλούς να αποχωρούν βρίζοντας.
Ο Λούλης παραδέχτηκε ότι, παρά το άγχος του, ένιωθε ικανοποίηση που συμμετείχε σε κάτι τόσο προκλητικό και σημαντικό.
Ανέπτυξε μια φιλοσοφία αντίστροφου ναρκισσισμού, θεωρώντας επιτυχία την αποχώρηση θεατών, ενώ σχολίασε τη σημερινή εξοικείωση με τη βία και την αυξημένη ευαισθησία σε ορισμένα θέματα.
Πιο αναλυτικά
Ο Χρήστος Λούλης πέρασε το απόγευμα της Δευτέρας από το «Στούντιο 4» της ΕΡΤ και γύρισε το χρόνο πίσω σε μια παράσταση που τον διαμόρφωσε περισσότερο από κάθε άλλη.
Με αφορμή τη συμμετοχή του στη νέα σκηνοθεσία του «Cleansed» από τον Δημήτρη Καραντζά, ο ηθοποιός θυμήθηκε την εμπειρία που έζησε το 2001, όταν βρέθηκε στο ίδιο έργο υπό τη ματιά του Λευτέρη Βογιατζή. Μια εμπειρία που, όπως λέει, τον πέρασε δια πυρός και σιδήρου.
Ο Χρήστος Λούλης για την πιο ακραία παράσταση της καριέρας του
Συγκεκριμένα ο ηθοποιός εριέγραψε την τότε διαδρομή του ως ένα «πολύ βαθύ και στενό, αλλά και ουσιαστικό λούκι»: «Ήταν σαν να βγήκα μετά από αυτή την παράσταση γεννημένος αλλιώς. Αυτά δεν είναι εύκολα πράγματα. Και οι δύο περιπτώσεις, και η τραυματική εμπειρία και η αναζωογονητική, έχουν μια φοβερή ισορροπία μεταξύ του πόνου και της ευχαρίστησης. Στον πόνο ευχαριστιέσαι, επειδή νιώθεις ότι κάτι κάνεις που μετράει και αξίζει τον κόπο, αλλά και με την προσδοκία ότι αυτός ο πόνος θα περάσει».
Και μπορεί σήμερα ο Χρήστους Λούλης να θεωρείται ένας αναγνωρισμένος ηθοποιός, τότε όμως τα πράγματα δεν ήταν ρόδινα. Όπως αποκάλυψε, η παράσταση «Καθαροί πια» είχε τόσο σκληρές και αντισυμβατικές σκηνές που το κοινό πολλές φορές αντιδρούσε έντονα. «Έφευγαν και έβριζαν καμιά φορά. Δεν θυμάμαι τώρα κάποια περίπτωση συγκεκριμένη, αλλά θυμάμαι κάποιες φορές που φεύγοντας οι άνθρωποι απ’ το θέατρο, δεν τους ένοιαζε αν κάνουν φασαρία ή όχι και φωνάζανε και βρίζανε και λέγανε ντροπή σας και τέτοια. Τι είναι αυτά, ας πούμε, τι αρρώστιες είναι αυτές και τέτοια. Εγώ είχα χε…εί πάνω μου λιγάκι. Συγγνώμη για τη γλώσσα. Αλλά, κοίτα, ήμουνα και μικρός και μου άρεσε κιόλας λιγάκι. Ότι κάνω κάτι που δεν περνάει στο ντούκου».
Παραδέχτηκε μάλιστα ότι είχε αναπτύξει μια… ιδιότυπη φιλοσοφία. «Είχε λειτουργήσει ως αντίστροφος ναρκισσισμός. Λέγαμε ότι αν δεν φύγουνε σήμερα 10, κάτι δεν κάνουμε καλά. Είναι άλλη εποχή τώρα, εννοείται πως είναι άλλη εποχή. Δυστυχώς έχουμε μια πιο μεγάλη εξοικείωση στη βία. Είμαστε ελαφρώς πιο αποκτηνωμένοι δηλαδή. Από την άλλη, αντιφατικό αυτό, αλλά είμαστε και πολύ πιο ευαίσθητοι σε σχέση με κάποια πράγματα».
