Ο Ρομπ Πάρσονς και η σύζυγός του Νταϊάν άκουγαν ραδιόφωνο και ετοιμάζονταν για τα Χριστούγεννα στις 23 Δεκεμβρίου 1975, όταν άκουσαν ένα χτύπημα στην πόρτα του σπιτιού τους στο Κάρντιφ .

Το ζευγάρι σκέφτηκε να το αγνοήσει καθώς ήδη είχαν ακούσει τα κάλαντα, αλλά ο Ρομπ, 77 ετών σήμερα, έκλεισε το ραδιόφωνο και πήγε προς την πόρτα.

Στο σκαλί ήταν ένας άντρας με γένια αρκετών ημερών, βρώμικα, τσαλακωμένα ρούχα και αχτένιστα καστανά μαλλιά.

«Υπήρχε κάτι ασυνήθιστο πάνω του», λέει ο δικηγόρος και συγγραφέας Ρομπ στο Metro. uk από το σπίτι του στο Κάρντιφ.

«Δεν ξέρεις ποιος είμαι; Είμαι ο Ρόνι Λόκγουντ», είπε ο άντρας, καθώς του παρέδιδε μια μαύρη σακούλα σκουπιδιών που περιείχε όλα τα υπάρχοντά του και έριχνε ένα κατεψυγμένο κοτόπουλο στα χέρια του Ρομπ.

Ο Ρομπ δεν τον αναγνώρισε στην αρχή, αλλά ξαφνικά οι αναμνήσεις ήρθαν στο μυαλό του.

Λέει: «Μια μέρα, στο Κατηχητικό, στο μικρό παρεκκλήσι στη γωνία του δρόμου μου, η δασκάλα δεσποινίς Γουίλιαμς σύστησε ένα καινούργιο αγόρι, τον Ρόνι. Είπε ότι είχε κάποιες δυσκολίες», θυμάται ο Ρομπ.

Ο Ρόνι εξαφανίστηκε όταν ήταν 11 ετών. Αργότερα αποκαλύφθηκε ότι η τοπική αρχή τον είχε πάρει από το σπίτι των γονιών του και τον είχε τοποθετήσει σε ένα σπίτι 200 ​​μίλια μακριά, εξηγεί ο Ρομπ.

Επανερχόμενος ξανά στο 1975, ο Ρομπ ρώτησε σε τι χρησιμεύει το κατεψυγμένο κοτόπουλο. «Ο Ρόνι είπε ότι κάποιος του το είχε δώσει για τα Χριστούγεννα, αλλά δεν ξέρει να μαγειρεύει. Έτσι τον έφερα μέσα και η Νταϊάν του έφτιαξε ένα ψητό», θυμάται ο Ρομπ, ο οποίος έχει γράψει ένα βιβλίο , για την επίδραση που είχε ο Ρόνι στην οικογένειά του όλα αυτά τα χρόνια.

Ο Ρομπ Πάρσονς είναι ο ιδρυτής του εθνικού φιλανθρωπικού οργανισμού Care for the Family, και ιδρυτικό μέλος του Κέντρου Αστέγων του Τάβιστοκ.
Ο Ρομπ έφτιαχνε τον καφέ ενώ η γυναίκα του μαγείρευε και οι τρεις τους κάθισαν στο τραπέζι της κουζίνας σχεδόν σιωπηλοί, με μόνο τις ερωτήσεις του ζευγαριού να τον διακόπτουν. Όταν τον ρώτησαν πού κοιμόταν, ο Ρόνι απάντησε απλά «εδώ κι εκεί».

Καθώς ο Ρόνι πήγαινε να παρακολουθήσει την εκπομπή Coronation Street στην τηλεόραση σε ένα άλλο δωμάτιο, ο Ρομπ και η Νταϊάν είχαν σιωπηλές συζητήσεις για το τι θα έκαναν. Αποφάσισαν να τον αφήσουν να μείνει μέχρι μετά την Boxing Day – αν και επέμειναν ότι ο Ρόνι, που μύριζε έντονα, θα έκανε ντους και θα άφηνε την Νταϊάν να πλύνει τα ρούχα του.

Εκείνα τα Χριστούγεννα, το ζευγάρι του αγόρασε βιαστικά δώρα και τον πήγε στη μεταμεσονύκτια λειτουργία, αλλά ήταν μια παράξενη γιορτή για όλους τους, συμπεριλαμβανομένων των γονέων του Ρομπ που τον επισκέφτηκαν. Αλλά αυτό που έλειπε στον Ρόνι σε δεξιότητες συζήτησης, το αναπλήρωνε με τις δουλειές του σπιτιού, πλένοντας σχολαστικά τα πιάτα και αδειάζοντας το πλυντήριο πιάτων.

Όταν πέρασε και η Boxing Day (26 Δεκεμβρίου), ο Ρομπ και η Νταϊάν συνειδητοποίησαν ότι δεν μπορούσαν να διώξουν τον Ρόνι και αποφάσισαν να συμβουλευτούν τις αρχές.

«Πήγα να δω κάποιους υπεύθυνους στο κέντρο αστέγων και μου είπαν: “Λοιπόν, το πρόβλημα είναι ότι για να βρεις δουλειά, χρειάζεται να έχει κάποια διεύθυνση. Για να βρεις διεύθυνση, χρειάζεσαι δουλειά”. Αυτή είναι η παγίδα στην οποία βρίσκονται πολλοί άστεγοι», λέει ο Ρομπ στο Metro .

Έτσι τον άφησαν να μείνει στο δωμάτιο για μερικούς μήνες, όσο ο Ρόνι ξεκίνησε να εργάζεται στην αποκομιδή σκουπιδιών.

Οι λίγοι μήνες μετατράπηκαν σε χρόνια, τα οποία τελικά σε δεκαετίες.

«Ο Ρόνι ήταν ταυτόχρονα ο πιο εκνευριστικός και ο πιο αξιαγάπητος φιλοξενούμενος», θυμάται ο Ρομπ. «Η Νταϊάν συνήθιζε να λέει: «Δεν ξέρω αν είμαι η φίλη του, η αδερφή του, η κοινωνική λειτουργός του ή η μητέρα του».

Λίγα χρόνια αφότου μετακόμισε ο Ρόνι, η Νταϊάν γέννησε την κόρη της Κέιτι και στη συνέχεια τον Λόιντ, και το σπίτι τους με το ένα μπάνιο άρχισε να φαίνεται πολύ μικρό. Αποφάσισαν ότι είχε έρθει η ώρα να πουν στον φιλοξενούμενο του σπιτιού τους να βρει ένα δικό του διαμέρισμα.

Λίγες μέρες μετά, ο Ρόνι είπε στον Ρομπ: «Εμείς οι τρεις είμαστε καλοί φίλοι, έτσι δεν είναι;» Και εγώ είπα, «Ναι, Ρόνι, εμείς οι τρεις είμαστε καλοί φίλοι». «Και θα είμαστε μαζί για πάντα, έτσι δεν είναι;» Και η ερώτησή του έμεινε στον αέρα. Και γύρισα να κοιτάξω την Νταϊάν, και τελικά μου έγνεψε ελαφρά καταφατικά, και είπα, «Ναι, Ρόνι, θα είμαστε μαζί για πάντα», θυμάται.

Ο Ρόνι κατέληξε να ζήσει με τον Ρομπ και την Νταϊάν για 45 χρόνια. Υπήρξαν δύσκολες στιγμές. Ο Ρόνι, προσπαθώντας να είναι χρήσιμος, τους ξυπνούσε τις πρώτες πρωινές ώρες χτυπώντας στην κουζίνα. Ήταν πολύ συνεπής με τις ρουτίνες του, αλλά συχνά έπρεπε να του υπενθυμίζουν την προσωπική του υγιεινή.

Ο Ρόνι ήταν μια μεγάλη υποστήριξη για τα παιδιά και τα εγγόνια του Ρομπ.
«Σχεδόν μέχρι την ημέρα που πέθανε του λέγαμε: “Έκανες ντους; Έχεις κάνει αυτό; Έχεις κάνει εκείνο;” Κι όμως, ήταν ο πιο ευγενικός άνθρωπος», θυμάται ο Ρομπ.

Έπειτα, η Νταϊάν, μετά τη γέννηση του Λόιντ μετά βίας μπορούσε να σηκωθεί από το κρεβάτι και η δυναμική γυναίκα χρειαζόταν βοήθεια. Η Νταϊάν πάλευε σωματικά και συναισθηματικά και ο Ρομπ έπρεπε να αναλάβει τη φροντίδα του παιδιού όσο εκείνη ανάρρωνε.

«Ακριβώς τότε, ο Ρόνι ανέλαβε τα ηνία και ήρθε να βοηθήσει. Έδινε γάλα με το μπιμπερό στο μωρό, καθόταν με την Κέιτι όσο εγώ σπρώχνα τον Λόιντ στο τετράγωνο και έφτιαχνε φασόλια σε τοστ. Όταν ήρθε μαζί μας, ήταν ένοικος, μετά έγινε φίλος και ξαφνικά έγινε ο αδερφός που δεν είχα ποτέ», εξηγεί ο Ρομπ. Ο Ρόνι είχε αναλάβει τα πάντα: παιδιά, μετά εγγόνια, ενώ παράλληλα έβαζε και το πλυντήριο πιάτων.

Αυτό ήταν μέχρι το 2020, όταν ο Ρόνι έπεσε στο δωμάτιό του και δεν μπόρεσε να κουνηθεί.

«Καθώς οι πόρτες του ασθενοφόρου έκλεισαν, φώναξα: “Σ’ αγαπώ, Ρόνι” και εκείνος μου το φώναξε πίσω», θυμάται ο Ρομπ.

Ο Ρόνι ήταν μόνος στο νοσοκομείο όταν ο Ρομπ έλαβε ένα τηλεφώνημα που επιβεβαιώνει ότι είχε υποστεί εγκεφαλικό επεισόδιο. Λόγω των αυστηρών περιορισμών του lockdown, απαγορεύτηκε στο ζευγάρι να τον επισκεφτεί. Σε δύο μήνες, μπόρεσαν να τον δουν μόνο μία φορά, σπρωγμένο στο παράθυρο ενός νοσοκομείου σε αναπηρικό καροτσάκι. Ήταν σπαρακτικό. Στο νοσοκομείο η κατάστασή του επιδεινώθηκε, υπέστη άλλο ένα εγκεφαλικό επεισόδιο και τελικά πέθανε σε ηλικία 75 ετών.

«Μας λείπει πολύ», λέει με θλίψη ο Ρομπ.

Οι Πάρσονς έδωσαν στον Ρόνι το πρώτο και τελευταίο σπίτι που θα γνώριζε ως ενήλικας
«Όταν ήταν παιδί, τον εγκατέλειψαν και αναρωτιόμουν αν έτσι ένιωθε καθώς πέθαινε. Ήμουν σίγουρη ότι δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί δεν μπορούσαμε να τον επισκεφτούμε.»

Τρεις μέρες αργότερα, μετά τον θάνατο του Ρόνι, χτύπησε το κουδούνι της πόρτας και μια άγνωστη ηλικιωμένη γυναίκα στεκόταν στο σκαλί κρατώντας ένα μπουκέτο λουλούδια.

«Είπε: «Άκουσα για τον Ρόνι. Λυπάμαι. Με βοηθούσε παλιά. Ο άντρας μου πέθανε πριν από μερικά χρόνια και κάθε εβδομάδα ερχόταν και έπαιρνε τον κάδο μου έξω.»

«Αυτός ήταν ο Ρόνι. Ήταν πολύ ευγενικός και αγαπούσε να δίνει – είτε επρόκειτο για χριστουγεννιάτικα δώρα είτε για πράξεις καλοσύνης.»