Κι όμως εκείνος ο ποδοσφαιρικός αγώνας είχε οδηγηθεί στα πέναλτι.

Είναι το μακρινό 1989 και η Ατλέτικο Νασιονάλ έχει μόλις σηκώσει το Κόπα Λιμπερταδόρες για πρώτη φορά στην ιστορία της. Μόνο που για να γίνει αυτό, χρειάστηκε ένας βαρόνος της κοκαΐνης να βάλει το χέρι του.

Πρόκειται για τον Πάμπλο Εσκομπάρ.

Είναι χαρακτηριστικό πως σχεδόν οι μισές ομάδες της εγχώριας λίγκας ελέγχονταν και χρηματοδοτούνταν από «νονούς» με τον «Πατρόν» να είναι ο απόλυτος βασιλιάς του Μεδεγίν- μιας περιοχής που, μην ξεχνάμε, ζούσε σε κατάσταση πλήρους ανομίας, με τον Εσκομπάρ να έχει κηρύξει ανένδοτο πόλεμο στην κυβέρνηση της χώρας.

Η Ατλέτικο Νασιονάλ, λοιπόν, δε θα μπορούσε ν’ αποτελεί εξαίρεση στον άγραφο κανόνα- ήταν, ουσιαστικά, ομάδα του Πάμπλο.

Μετά τη φάση των ομίλων του Λιμπερταδόρες το 1989, η Νασιονάλ πέρασε στα προημιτελικά αποκλείοντας την Ράσινγκ Κλουμπ στους «16». Εκεί τους περίμενε η σκληροτράχηλη Μιγιονάριος, η οποία είχε «απολέσει» τη διάθεσή της για παιχνιδάκια και ήθελε μονάχα ένα πράγμα: την πρόκριση.

Η Ατλέτικο κέρδισε το πρώτο παιχνίδι με 1-0 στην έδρα της, όμως στο εκτός έδρας χρειάστηκε μια σφαγιαστική διαιτησία εις βάρος της δύσμοιρης Μιγιονάριος προκειμένου να πάρει το ισόπαλο 1-1 και να βρεθεί στα ημιτελικά.

Εκεί, στους «4», η ομάδα του Μεδεγίν δυσκολεύτηκε στο πρώτο ματς (0-0) απέναντι στην Ντανούμπιο, όμως στη ρεβάνς την σκόρπισε στους τέσσερις αγωνιστικούς ανέμους με 6-0 και τσέκαρε μ’ εκκωφαντικό τρόπο το εισιτήριό της για το μεγάλο τελικό.

Αυτό, ωστόσο, ήταν το λιγότερο. Το σημαντικότερο όλων ήταν το γεγονός πως ο διαιτητής της δεύτερης αναμέτρησης μίλησε ανοιχτά- χρόνια αργότερα κι αφού, φυσικά, είχε αποσυρθεί από την ενεργό δράση- για τις απειλές που δέχτηκε αυτός και η οικογένειά του: αν δε βοηθούσε την ομάδα της Κολομβίας να προκριθεί, θα πήγαινε να συναντήσει τον δημιουργό του.

«Ευτυχώς η Νασιονάλ κέρδισε εύκολα. Εκείνοι οι τύποι που ήρθαν στο ξενοδοχείο μας πριν τον αγώνα δεν αστειεύονταν καθόλου…», ήταν τα σοκαριστικά λόγια του ρέφερι.

Τα είχε καταφέρει, λοιπόν. Η Ατλέτικο θα έπαιζε για πρώτη φορά στο διπλό τελικό της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης στην από εκεί πλευρά του Ατλαντικού, με μοναδικό της στόχο την πολυπόθητη κούπα.

Αυτή η αίσθηση της ομάδας της Παραγουάης επιτάθηκε μετά τον πρώτο αγώνα στο Ντεφενσόρες ντελ Τσάκο της Ασουνσιόν. Οι παίκτες της Ολίμπια κατάφεραν να στείλουν την μπάλα δύο φορές (στο 36΄ και το 60΄) στα δίχτυα του Χιγκίτα και θα πήγαιναν με αυτό το «καθαρό» 2-0 στην Κολομβία.

Η ομοσπονδία της Νοτίου Αμερικής αποφάσισε πως το ματς δε θα γινόταν στο (επικίνδυνο είναι η αλήθεια) Μεδεγίν, αλλά στην Μπογκοτά- εκεί, δηλαδή, που το υψόμετρο θα λειτουργούσε εις βάρος των ποδοσφαιριστών στην Ολίμπια που δεν ήταν συνηθισμένοι.

Οι οπαδοί της Ατλέτικο βρισκόντουσαν από πολύ νωρίς στους δρόμους με όπλα, τρομοκρατώντας τους Παραγουανούς που έφτασαν στο γήπεδο με την συνοδεία των τανκς, ούτως ώστε ν’ αποφευχθούν τα χειρότερα. Οι στρατιώτες, ωστόσο, φρόντισαν να ρίξουν δηλητηριώδη βέλη απτού τραμπουκισμού απευθείας στην καρδιά των Παραγουανών, προειδοποιώντας τους να μην κάνουν καμιά βλακεία και κερδίσουν.

«Απόψε κερδίζουμε εμείς ή θα πεθάνουν όλοι»– ο Πάμπλο Εσκομπάρ ήταν, σύμφωνα με τον θρύλο της εποχής, ξεκάθαρος προς πάσα κατεύθυνση, καθιστώντας σαφές ποιο «έπρεπε» να είναι το αποτέλεσμα εκείνης της αναμέτρησης.

Παραδόξως, στο πρώτο 45λεπτο του δεύτερου τελικού η Ολίμπια είχε καταφέρει να κρατήσει το 0-0. Με την έναρξη του δευτέρου μέρους, όμως, ο Φίντερ Μίνιο με σχεδόν βλακώδες αυτογκόλ «έγραψε» άθελά του το 1-0. Τέσσερα λεπτά πριν το τέλος και με τα φίδια να έχουν ζώσει τους γηπεδούχους σε απελπιστικό βαθμό, ο Ουσουριάγκα έκανε το 2-0 κι έστειλε το ματς στα πέναλτι.

Εκεί είχε φτάσει η στιγμή για την προσωπική ραψωδία του Χιγκίτα, ο οποίος- μιμούμενος, προφανώς, το διαβόητο χτύπημά του- τσίμπησε σαν σκορπιός τους αντιπάλους του και πιάνοντας 4 πέναλτι χάρισε τον τίτλο στην Νασιονάλ.

Η Ατλέτικο είχε θριαμβεύσει.

Ο σκόρερ του πρώτου πέναλτι του δεύτερου τελικού, ο Αντρές Εσκομπάρ, έβαλε ένα μοιραίο αυτογκόλ μια πενταετία αργότερα στο Μουντιάλ του 1994 στερώντας την πρόκριση στην Κολομβία, με αποτέλεσμα να δολοφονηθεί στη γενέτειρά του την ώρα που έπινε το ποτό του σ’ ένα μπαρ.

Ο Ουσουριάγκα (που, θυμίζουμε, είχε βάλει το κρίσιμο γκολ για το 2-0 της Ατλέτικο και οδήγησε το ματς στα πέναλτι) είδε το μολύβι να εισχωρεί και στο δικό του κορμί στα 37 του χρόνια και έπεσε νεκρός.

Ο Ρενέ Χιγκίτα φυλακίστηκε για μερικούς μήνες, καθώς ήταν συνεργός σε μια υπόθεση απαγωγής. Η απόφαση του δικαστηρίου του στέρησε την συμμετοχή του στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Αμερικής το 1994.

Και, πάνω απ’ όλους, ο σκοτεινός ενορχηστρωτής των πάντων, ο άνθρωπος που καθόριζε τ’ αποτελέσματα στο χορτάρι των αγαπημένων του ομάδων, εκείνος που έφτασε στο σημείο να δολοφονήσει στεγνά έναν διαιτητή που πήγε κόντρα στην Ιντεπεντιέντε Μεδεγίν, ο βαρόνος Πάμπλο Εσκομπάρ δέχτηκε από την αστυνομία μια μοιραία σφαίρα στο αυτί και εξέπνευσε πάνω στην σκεπή ενός σπιτιού.