Ένας από τους πιο χαρισματικούς πλέι μέικερ της σύγχρονης εποχής, ο Μίλος Τεόντοσιτς, ανακοίνωσε την αποχώρησή του από την ενεργό δράση, βάζοντας τίτλους τέλους σε μια σπουδαία καριέρα γεμάτη επιτυχίες, θέαμα και ηγετικές στιγμές.
Ο 38χρονος Σέρβος γκαρντ ξεκίνησε την επαγγελματική του πορεία το 2004 με τη φανέλα της FMP και σύντομα άρχισε να ξεδιπλώνει το μοναδικό του ταλέντο. Στη συνέχεια, φόρεσε τις φανέλες κορυφαίων συλλόγων της Ευρώπης και του ΝΒΑ, αφήνοντας το αποτύπωμά του όπου κι αν αγωνίστηκε: Τσάτσακ, Ολυμπιακός, ΤΣΣΚΑ Μόσχας, Λος Άντζελες Κλίπερς, Βίρτους Μπολόνια και, τέλος, Ερυθρός Αστέρας.
Με το κοφτερό του μυαλό, την αψεγάδιαστη πάσα και την ηγετική του παρουσία, ο Τεόντοσιτς αποτέλεσε σύμβολο για μια ολόκληρη γενιά φιλάθλων και μια εμβληματική μορφή του ευρωπαϊκού μπάσκετ.
Το μπάσκετ αποχαιρετά έναν από τους τελευταίους “καθαρούς” οργανωτές του παιχνιδιού, με την παρακαταθήκη του να μένει ανεξίτηλη στις μνήμες των φιλάθλων.
Ο Σέρβος γκαρντ έστειλε μια εκτενή δήλωσή του στα ΜΜΕ της χώρας του, στο οποίο αποχαιρετά τον κόσμο του μπάσκετ
«Αγαπητοί φίλοι, σεβαστοί οπαδοί και φίλαθλοι του μπάσκετ
Καταρχάς, σας ευχαριστώ για τα 30 χρόνια κοινού αγώνα, απόλαυσης, χαράς και λύπης. Ήρθε η ώρα να αποχαιρετήσω μια φάση της αγάπης μου για το μαγικό παιχνίδι του μπάσκετ.
Πίσω μου, πίσω μας, υπάρχει πολλή επιθυμία, αγώνας, απάρνηση. Κερδισμένα τρόπαια, αλλά και χαμένοι τελικοί. Όλα είναι μπάσκετ και όλα είναι ζωή. Και δεν θα άλλαζα τίποτα από αυτά, θα άλλαζα τα πάντα – πάλι τα ίδια!
Ευχαριστώ το Βάλιεβτσι μου, τη Σερβία μου. Και όλους τους προπονητές με τους οποίους είχα την ευκαιρία να μάθω μπάσκετ. Δεν το έχω (ακόμα) μάθει πλήρως. Εκείνη κι εγώ θα ανταλλάσσουμε γνώσεις και εμπειρίες για πολύ καιρό ακόμα. Για το υπόλοιπο της ζωής του.
Δεν θα έδινα ιδιαίτερη έμφαση σε άτομα, καθοριστικά λεπτά, τους πιο σημαντικούς αγώνες… Γιατί κάθε μία από αυτές τις «λεπτομέρειες» (προπονητές, συμπαίκτες) ήταν σημαντική για την καριέρα μου.
Η μεγαλύτερη ευγνωμοσύνη πηγαίνει στην οικογένειά μου. Και η μεγαλύτερη υπερηφάνεια είναι μαζί τους. Τον τελευταίο καιρό, έχω συνειδητοποιήσει ότι το μεγαλύτερο πλεονέκτημα της καριέρας μου ως παίκτης είναι ότι θα έχω κάτι να δείξω στα παιδιά! Μακάρι να μεγαλώσουν λίγο ακόμα… Θα είμαι μπροστά τους και θα είμαι – ο πιο ολοκληρωμένος.
Δεν θα ήθελα να κάνω ένα προσωπικό λάθος στο τέλος, οπότε υπάρχει ένα ομαδικό μήνυμα: «Τεράστιο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ σε όλους, αλλά κυριολεκτικά, σε κάθε συμπαίκτη. Όλοι με κάνατε καλύτερο παίκτη μπάσκετ. Το θυμάμαι αυτό».
Όλοι παίζουμε για τους οπαδούς και για αυτούς. Γι’ αυτό, τους ευχαριστώ κι αυτούς, ειλικρινά και από τα βάθη της καρδιάς μου. Χάρηκαν τα χειροκροτήματα και την υποστήριξη. Η κριτική ήταν κίνητρο, τα σφυρίγματα έγιναν πιο έντονα. Ανεξάρτητα από την ταυτότητα του συλλόγου, ο οπαδός απαιτεί πάντα σεβασμό από όσους ήρθαν στην αίθουσα. Κατά τη διάρκεια της καριέρας μου, δεν διάβασα πολλά σχόλια ούτε έδωσα προσοχή στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αλλά ένιωθα πολύ καλά κάθε αναστεναγμό στην αίθουσα. Και κάθε πόνο. Από εκεί προέρχεται η έμπνευση, γι’ αυτό πιέζεις τον εαυτό σου να γίνεις καλύτερος. Και τώρα, για να μην παρεκκλίνω πολύ από τον εαυτό μου, και είναι γνωστό ότι δεν έχω ανοίξει πολύ τα συναισθήματά μου στο κοινό, θέλω και πρέπει να μοιραστώ το εξής: Θέλω να γίνει γνωστό πώς τελείωσα την καριέρα μου σε έναν σύλλογο που έχει κυρίαρχη θέση στην καρδιά μου.
Για την αγάπη μου για τη Σερβία, το να παίζω για το εθνόσημό της και κάτω από την αγαπημένη μου τρικολόρ, τα είπα όλα στο παρκέ. Οι λέξεις δεν μπορούν να περιγράψουν αυτό το μοναδικό, υπέροχο συναίσθημα που ακόμα σιγοβράζει μέσα μου. Η πατρίδα μου θα παραμείνει για πάντα η πιο σημαντική και αγαπημένη μου.
Για άλλη μια φορά, ευχαριστώ μπάσκετ, θα τα ξαναπούμε, απλώς χωρίς αθλητικά παπούτσια, φανέλες και σορτς».
