Ο Αυστραλός αθλητής Reg Spiers στα μέσα της δεκαετίας του 1960, βρέθηκε αποκλεισμένος στο Λονδίνο χωρίς χρήματα  και θέλοντας να επιστρέψει στην Αυστραλία εγκαίρως για τα γενέθλια της κόρης του, αποφάσισε να τοποθετηθεί σε ένα… ξύλινο κιβώτιο.

«Απλά μπήκα στο πράγμα και πήγα. Τι υπήρχε για να φοβηθώ; Δεν με φοβίζει το σκοτάδι, έτσι απλά κάθισα εκεί».

«Είναι όπως όταν ταξιδεύω τώρα αν πάω στο εξωτερικό. Εκεί είναι το κάθισμα. Κάτσε σε αυτό και φύγε». Ο Reg Spiers το κάνει να ακούγεται πολύ απλό περισσότερο από μισό αιώνα αργότερα, αλλά προκάλεσε θύελλα των μέσων ενημέρωσης στην Αυστραλία εκείνη την εποχή.

Εξηγεί τη στάση του ως εξής: «Είχα καταλήξει σε αυτό το τρελό σχέδιο για να επιστρέψω στην Αυστραλία μέσα σε ένα κουτί. Ποιος μπορεί να πει ότι δεν θα λειτουργήσει; Ας το δώσουμε μια ευκαιρία».

Ο Spiers είχε έρθει στο Ηνωμένο Βασίλειο για να προσπαθήσει να αναρρώσει από έναν τραυματισμό που είχε διακόψει την καριέρα του στον στίβο. Ένας πολλά υποσχόμενος ακοντιστής, ήταν σε πορεία για να αγωνιστεί στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο το 1964.

Αλλά όταν έγινε σαφές ότι δεν θα έπαιρνε τους αγώνες, ο Spiers αποφάσισε να συγκεντρώσει αρκετά χρήματα για να πετάξει πίσω στην Αυστραλία και έπιασε δουλειά στο αεροδρόμιο για να κερδίσει χρήματα.

Όμως τα σχέδιά του άλλαξαν όταν έκλεψαν το πορτοφόλι του, που περιείχε όλες τις οικονομίες του. Με σύζυγο και κόρη πίσω στο σπίτι, ο Spiers ήθελε να επιστρέψει στην Αδελαΐδα, αλλά «υπήρχε ένα πρόβλημα», εξηγεί. «Δεν είχα χρήματα».

Και με τα γενέθλια της κόρης του να πλησιάζουν, βιαζόταν.

“Εργαζόμουν στο τμήμα του φορτίου προς εξαγωγή, οπότε ήξερα για την αντικαταβολή με το φορτίο. Έβλεπα ζώα να έρχονται συνεχώς και σκέφτηκα, «Αν μπορούν να το κάνουν, μπορώ να το κάνω».

Ο Spiers γνώριζε επίσης το μέγιστο μέγεθος του κιβωτίου που θα μπορούσε να σταλεί αεροπορικώς. Έμενε με έναν φίλο, τον John McSorley, στο Λονδίνο και τον έπεισε να φτιάξει ένα κουτί στο οποίο θα μπορούσε να στείλει τον εαυτό του στο σπίτι.

«Μου είπε ότι έπρεπε να είναι 1,52 μ. x 0,9 μ. x 0,76 μ.», λέει ο McSorley. «Ήξερα τον Reg και σκέφτηκα, ‘Θα το κάνει ανεξάρτητα, οπότε αν πρόκειται να το κάνει, καλύτερα να του φτιάξω ένα κουτί που τουλάχιστον θα τον πάει εκεί’».

Κατασκευασμένο σύμφωνα με τις προδιαγραφές του Spiers, το κιβώτιο του επέτρεπε να κάθεται με ίσια πόδια ή να ξαπλώνει ανάσκελα με τα γόνατά του λυγισμένα.

Τα δύο άκρα του κιβωτίου συγκρατιούνταν στη θέση τους με ξύλινες ράβδους που λειτουργούσαν από το εσωτερικό, έτσι ώστε ο Spiers να μπορεί να βγει από κάθε άκρο. Τοποθετήθηκε με ιμάντες για να τον κρατούν στη θέση του καθώς το τελάρο θα φορτωνόταν και θα ξεφορτωνόταν πολλές φορές.

Προκειμένου να αποφευχθεί οποιαδήποτε υποψία ότι ένα άτομο βρισκόταν μέσα, το κιβώτιο επισημάνθηκε ως φορτίο χρώματος και απευθυνόταν σε μια πλασματική αυστραλιανή εταιρεία υποδημάτων.

Αν και το κόστος αποστολής ενός τόσο μεγάλου και βαρύ φορτίου ήταν περισσότερο από μια θέση επιβάτη, ο Spiers ήξερε ότι μπορούσε να στείλει στον εαυτό του αντικαταβολή – και ανησυχούσε για το πώς θα πληρώσει τα τέλη μόλις έφτανε στην Αυστραλία.

Συσκευασμένος στο κουτί με λίγο κονσερβοποιημένο φαγητό, ένα φακό, μια κουβέρτα και ένα μαξιλάρι, συν δύο πλαστικά μπουκάλια, ένα για νερό, ένα για ούρα, ο Spiers φορτώθηκε σε ένα αεροπλάνο της Air India με προορισμό το Περθ της Δυτικής Αυστραλίας. Αν και ο Spiers ήθελε τελικά να φτάσει στην Αδελαΐδα, το Περθ επιλέχθηκε επειδή ήταν μικρότερο το αεροδρόμιο.

Υπέμεινε μια 24ωρη καθυστέρηση στο αεροδρόμιο του Λονδίνου λόγω ομίχλης και κατάφερε να βγει από το κλουβί όταν το αεροπλάνο ήταν στον αέρα.

«Βγήκα από το κουτί μεταξύ Λονδίνου και Παρισιού, πεθαίνοντας για κατούρημα», λέει ο Spiers. «Κατούρησα σε μια κονσέρβα και το έβαλα πάνω από το κουτί. Τέντωσα τα πόδια μου και ξαφνικά, επειδή είναι μικρή η απόσταση, το αεροπλάνο άρχισε να κατεβαίνει. Πανικόβλητος πήδηξα μέσα στο κουτί και το κουτάκι γεμάτο με τα κάτουρα βρισκόταν ακόμα από πάνω».

Οι Γάλλοι χειριστές αποσκευών στο Παρίσι θεώρησαν ότι το δυσάρεστο περιεχόμενο του κουτιού τους είχε αφήσει ως ένα κακόγουστο αστείο οι ομολόγοί τους στο Λονδίνο.

«Έλεγαν τρομερά πράγματα για τους Άγγλους», λέει ο Spiers. «Αλλά δεν σκέφτηκαν καν το κουτί. Έτσι συνέχισα να προχωρώ».

Ο επόμενος σταθμός στο μακρύ ταξίδι της επιστροφής στην Αυστραλία ήταν στη Βομβάη, όπου οι χειριστές αποσκευών τοποθέτησαν τον Spiers ανάποδα, στην φως του ήλιου για τέσσερις ώρες.

«Ήταν καυτά στη Βομβάη και έβγαλα όλα μου τα ρούχα», λέει. «Δεν θα ήταν αστείο αν με έπιαναν τότε;».

«Ήμουν στην άσφαλτο ενώ με άλλαζαν από το ένα αεροπλάνο στο άλλο. Ήμουν δεμένος αλλά τα πόδια μου ήταν ψηλά στον αέρα. Ίδρωνα σαν γουρούνι αλλά όχι τόσο ώστε να τα παρατήσω και τελικά ήρθαν και με πήραν και με έβαλαν σε άλλο αεροπλάνο».

Όταν το αεροπλάνο επιτέλους προσγειώθηκε στο Περθ, το αμπάρι άνοιξε και ο Spiers άκουσε τους Αυστραλούς χειριστές αποσκευών να βρίζουν για το μέγεθος του κιβωτίου στο οποίο βρισκόταν. Ήξερε ότι ήταν πια σπίτι.

«Οι προφορές – πώς θα μπορούσε να σου λείψει;» λέει ο Spiers. «Είμαι στο χώμα μου. Καταπληκτικό. Υπέροχο. Τα κατάφερα».

«Χαμογελούσα από αυτί σε αυτί, αλλά δεν επρόκειτο να τους ειδοποιήσω ότι είμαι εκεί τώρα. Ήξερα ότι θα πήγαιναν το κουτί σε ένα υπόστεγο ομολόγων. Όταν με έβαλαν στο υπόστεγο, βγήκα αμέσως. Υπήρχαν κουτιά μπύρας εκεί μέσα. Δεν πίνω, αλλά έβγαλα μια μπύρα και την ήπια».

Ο Spiers είχε επιβιώσει τρεις μέρες ταξιδεύοντας στο ξύλινο τελάρο. Ωστόσο, εξακολουθούσε να αντιμετωπίζει την πρόκληση να βγει από το αεροδρόμιο. Ευτυχώς, η τύχη του συνεχίστηκε».

«Υπήρχαν κάποια εργαλεία εκεί μέσα, έτσι απλά έκοψα μια τρύπα και βγήκα έξω. Δεν υπήρχε ασφάλεια. Έβαλα ένα κοστούμι από την τσάντα μου, έτσι φαινόμουν ψύχραιμος, πήδηξα από το παράθυρο, βγήκα στο δρόμο και πήγα στην πόλη. Τόσο απλό».

Αλλά πίσω στην Αγγλία, ο John McSorley, ο οποίος είχε κατασκευάσει το κιβώτιο και είχε παραδώσει τον Spiers στο αεροδρόμιο, ανησυχούσε απελπισμένα για τον φίλο του. Ο Spiers έκανε ωτοστόπ μέχρι την οικογένειά του στην Αδελαΐδα, αλλά αμέλησε να πει στον McSorley ότι είχε περάσει το ταξίδι του άθικτος.

Σε μια προσπάθεια να μάθει τι είχε συμβεί, ο McSorley ειδοποίησε τα μέσα ενημέρωσης και ο Spiers έγινε γρήγορα διάσημος στην πατρίδα του.

«Έλαβα ένα τηλεγράφημα από έναν διάσημο Αυστραλό πολιτικό», λέει, το οποίο έγραφε: «Μια γενναία προσπάθεια από έναν πραγματικό Αυστραλό – και εδώ σου έχω πέντε λίρες».

Τελικά η αεροπορική εταιρεία δεν τον έβαλε να πληρώσει τα έξοδα αποστολής. Αλλά ο Spiers παραδέχεται ότι έμεινε έκπληκτος από την κάλυψη της περιπέτειάς του από τα μέσα ενημέρωσης.

«Δεν είχα δει ποτέ κάτι παρόμοιο. Φόβισε τη μητέρα μου καθώς όλος ο δρόμος ήταν αποκλεισμένος από μέσα ενημέρωσης. Και θα συνεχιζόταν για εβδομάδες. Ήταν αρκετά άγριο».

Ο Spiers κατάφερε να επιστρέψει για τα γενέθλια της κόρης του, αλλά είχε ακόμα μια δουλειά, να πείσει τη γυναίκα του ότι η ιστορία του ήταν αληθινή.

«Δεν με πίστευε», λέει. «Αλλά μετά το σκέφτηκε και είπε «’Πρέπει να το έκανε, πώς αλλιώς έφτασε εδώ;’ Έτσι τελικά το πίστεψε».

Οι γνώστες της αεροπορικής βιομηχανίας λένε ότι κάτι τέτοιο δεν θα μπορούσε ποτέ να συμβεί τώρα. Το αμπάρι είναι συνήθως υπό πίεση και η θερμοκρασία είναι συνήθως πάνω από το μηδέν, αλλά όλο το φορτίο που φορτώνεται σε αεροπλάνα ελέγχεται για λόγους ασφαλείας εξονυχιστικά.