To 1981 ψηφίστηκε ο νόμος 1193 «περί των αφροδισίων νόσων προστασίας και ρυθμίσεων συναφών θεμάτων», που προσδιόριζε τις προϋποθέσεις άσκησης της πορνείας.

Έπειτα από ένα νόμο του 1955 που ήθελε να κλείσει τους οίκους ανοχής, οι ιερόδουλες μεταφέρθηκαν σε διάφορα σημεία της Αθήνας και του Πειραιά, όπου έστησαν και πάλι τα «σπίτια» τους.

Ο νέος νόμος του 1981, εξόργισε τις κοπέλες των οίκων, καθώς ένιωσαν για ακόμα μια φορά κατατρεγμένες από τους βουλευτές που ήθελαν να φύγουν οι οίκοι ανοχής εντελώς έξω από τις περιοχές της πόλης.

Η οργή αυτή κατέληξε σε συσπείρωση με σκοπό τη διαπραγμάτευση με τους κυβερνώντες.

Συγκεντρώθηκαν στο Θέατρο Ακροπόλ εκατοντάδες κοπέλες που εργάζονταν στα σπίτια και μέσω εκπροσώπων, μεταβίβασαν τα αιτήματά και τις προτάσεις τους στους δημοσιογράφους.

Στις φωτογραφίες της συγκέντρωσης, οι περισσότερες κοπέλες φορούν γυαλιά και μαντήλια, ενώ καμία δεν αποκάλυψε το πραγματικό της όνομα, για λόγους κοινωνικής κατακραυγής.

Οι προτάσεις

Ένα από τα θέματα που έθιγαν εκτός από το κλείσιμο των σπιτιών, ήταν και ο ισχυρισμός περί αστυνομικής αυθαιρεσίας, με τους καθημερινούς και επίμονους ελέγχους, ακόμη και όταν η επιχείρηση ήταν καθόλα νόμιμη.

Οι πελάτες πολλές φορές αναγκάζονταν να μεταφερθούν στο τμήμα κι αυτό τους έκανε διστακτικούς με αποτέλεσμα την πτώση της δουλειάς.

Επιπλέον, έθεταν μερικά θέματα που δεν είχαν λάβει υπόψη τους οι βουλευτές, σχετικά με την προώθηση ανήλικων κοριτσιών στην πορνεία από νταβατζήδες ή επιχειρηματίες κέντρων της εποχής και τα αφροδισιακά νοσήματα, για τα οποία δεν υπήρχε καμία πρόβλεψη.

Οι κινητοποιήσεις τους συνεχίστηκαν και αργότερα δημιούργησαν τον Σύλλογο «Αλληλεγγύη». Σε μια συγκέντρωση στα Προπύλαια, έκαναν πρόταση για απεργία πείνας ή για κλείσιμο των πορνείων για κάποια 24ωρα.

Ένα χρόνο αργότερα, τα παλιά σπίτια του Μεταξουργείου και της οδού Φυλής, άνοιξαν και πάλι σε εγκαταλελειμμένα κτίρια.

Ο νόμος, τελικά, δεν εφαρμόστηκε ποτέ κατά γράμμα με αποτέλεσμα οι παραβάσεις και οι διαφθορές να λαμβάνουν χώρα σε μεγαλύτερη έκταση, ενώ μετά την «έκρηξη» του AIDS η κατάσταση ξέφυγε εντελώς.

Η επόμενη φορά που έγινε σοβαρή συζήτηση στη Βουλή για να διορθωθούν λάθη, παραλείψεις, αδυναμίες και άλλα προβλήματα, ήταν το 1999.