Ένα από τα αγαπημένα «σπορ» των Αθηναίων, την δεκαετία του ’50 ήταν οι κοκορομαχίες και Αθηναίοι έσπευδαν σε διάφορες μυστικές τοποθεσίες για να τις παρακολουθήσουν από κοντά.

Όχι μόνο για τη δόξα του «αθλήματος», αλλά και για να στοιχηματίσουν παράνομα με σκοπό το κέρδος.

Οι αγώνες ήταν ιδιαίτερα δημοφιλείς σε ορισμένους κύκλους της πόλης και σε οργανωτικό επίπεδο δεν είχαν να ζηλέψουν σε τίποτα τους αντίστοιχους που παραδοσιακά διεξάγονταν σε χώρες της Λατινικής Αμερικής.

Τα κοκόρια-αστέρια της εποχής ήταν ο Μαύρος Χάρος, ο Αθάνατος Πέτρος, ο Μανιάτης, ο Μαύρος Πειρατής, ο Σκουλαρίκης, ο Εντοπίοτ και ο Καραμπέτ.

Την αποκάλυψη των κοκορομαχιών είχε κάνει η εφημερίδα «Ακρόπολη» και ο δημοσιογράφος Νίκος Παπαδόπουλος, ο οποίος είχε τις αποκλειστικές πληροφορίες.

Οι λεπτομέρειες για τον τρόπο διεξαγωγής των κοκορομαχιών, την προετοιμασία των πτηνών, το κοουτσάρισμα από τους ιδιοκτήτες και τους αγώνες, ήταν καταπληκτικές.

Οι αγώνες διεξάγονταν στα τέλη Δεκεμβρίου κάθε έτους και η προετοιμασία για αυτούς δεν είχε να ζηλέψει τίποτα από την προετοιμασία κάποιου κανονικού αθλητικού γεγονότος.

«Το ρινγκ, διαστάσεων 4,5Χ4,5 μέτρα, ήταν όπως και το πραγματικό, με σχοινιά γύρω και μια μόνο διαφορά, την επιφάνεια στρωμένη με πριονίδι.

Στους αγώνες της Κυριακής, τους οποίους παρακολούθησαν περί τα 100 άτομα, προσήλθαν 20 παλαισταί – κοκόροι, συνοδευόμενοι από τους ιδιοκτήτες τους», έγραφε το ρεπορτάζ της εφημερίδας.

Τα ζευγάρια για την κοκορομαχία δεν έβγαιναν με κλήρωση, αλλά με ορισμό και κατόπιν συνεννοήσεως των δύο ιδιοκτητών.

Όπως και στην πυγμαχία, τα κιλά ήταν αυτά που καθόριζαν τις κατηγορίες.

Οι διάλογοι μεταξύ των «προπονητών» ήταν συνήθως οι εξής:

–«Πόσο είναι ο δικός σου;»

-«Τρεις οκάδες και 100 δράμια»

-«Εντάξει, τόσος είναι και ο δικός μου. Να παλέψουν;»

-«Ναι, σύμφωνοι»….

Στην κοκορομαχία που κατέγραψε η εφημερίδα, οι ιδιοκτήτες κοκόρων-παλαιστών δεν ξεπερνούσαν τους 20 – 30 σε ολόκληρο το Λεκανοπέδιο.

Ήταν όμως «επαγγελματίες».

Οι «προπονητές» διάλεγαν με προσοχή το «πουλέν» τους, δίνοντας ιδιαίτερη σημασία στο γενεαλογικό δέντρο των κοκοριών.

Η διασταύρωση για να βρεθεί το «πτηνό- μπεχλιβανής», δηλαδή ο γενναίος και δυνατός μαχητής, ήταν θέμα γνώσεων και εμπειρίας.

Το κοκόρι έπρεπε να έχει μεγάλα και γαμψά νύχια, δυνατό ράμφος και δύναμη στα πόδια και στα φτερά. Σε διαφορετική περίπτωση, ήταν καταδικασμένο. Διατηρούσαν κοτέτσια με τα ίδια στάνταρ των στάβλων του ιπποδρόμου και προπονούσαν καθημερινά τα πτηνά για να είναι σε φόρμα.

Η διατροφή τους έπαιζε και αυτή ρόλο και γι’ αυτό τους τάιζαν με κιμά και αυγά. Ο ανταγωνισμός φαίνεται ότι ήταν μεγάλος. Το ρεπορτάζ ανέφερε ότι οι προπονήσεις για να μετατραπεί ένα κοκόρι σε απόλυτο πρωταθλητή, ήταν μυστικές.

«Δεν είναι λίγα τα περιστατικά κατασκοπείας εκ μέρους ιδιοκτήτου άλλου κοτετσιού, ο οποίος προσπαθεί να μάθη τη δυναμικότητα και τα κόλπα των παλαιστών του αντίπαλου μάνατζερ», ανέφερε ο ρεπόρτερ.

Οι αγώνες

Οι κανόνες των κοκορομαχιών ήταν απλοί. Από τη στιγμή που τα δύο κοκόρια έμπαιναν στο ρινγκ, μόνο ένα θα έβγαινε ζωντανό.

Δεν υπήρχε χρονόμετρο για τους γύρους, παρά μόνο μικρά «τάιμ άουτ», που ζητούσαν οι ιδιοκτήτες, για να «δώσουν οδηγίες» και να «κουράρουν» τους μαχητές.

Πολλές φορές, η διάρκεια ενός αγώνα ξεπερνούσε ακόμη και τη μία ώρα.

Η λέξη υποχώρηση ήταν άγνωστη για τα κοκόρια. Σε κάποιες περιπτώσεις υπήρχε και η ισοπαλία. Όπως στον αγώνα του Μανιάτη με τον Πειρατή.

Τα πτηνά, εξαντλημένα, ακουμπούσαν λαιμό με λαιμό και στέκονταν ακίνητα.

Όσο και αν τους χώριζαν οι εκπαιδευτές για να ξαναπαλέψουν, αυτά επαναλάμβαναν την ίδια τακτική.

Είχαν αναγνωρίσει ότι ήταν ισοδύναμοι και ως τίμια και περήφανα κοκόρια, αρνιόνταν να παλέψουν.

«Άρχισε, λοιπόν, ο τρίτος αγώνας μεταξύ του Μανιάτη και του Πειρατή.

Πεισματώδης, θεαματικός, τρομερά ενδιαφέρων. Επιθέσεις, αντεπιθέσεις, λακτίσματα, ραμφίσματα, πηδήματα και ένας στρόβιλος φτερών να ίπταται.

Και ακόμη, αίμα που πότιζε το πριονίδι, ενώ στις εξέδρες οι φίλαθλοι ενθουσιασμένοι παρότρυναν τους αντιπάλους. Άντε Μανιάτη!

Επάνω του. Μπράβο Πειρατή! Μην τον φοβάσαι», έγραφε η εφημερίδα.

Η πρώτη αγωνιστική του πρωταθλήματος των κοκορομαχιών είχε ολοκληρωθεί με επιτυχία. Αυτά τη δεκαετία του ΄50 που υπήρχαν κοκόρια.