Η Ιστορία μοιάζει συχνά ένα συνονθύλευμα από άχαρα και δυσάρεστα γεγονότα.

Ειδικά ο Μεσαίωνας ήταν μία ιδιαίτερα δύσκολη εποχή.

Όποιος ζούσε εκείνα τα χρόνια εκτός αν ήταν πλούσιος φεουδάρχης είχε εξασφαλισμένη την δυστυχία και κάποιον θάνατο είτε από βασανιστήρια, είτε από εξόντωση είτε από κάποια ασθένεια τύπου πανούκλας.

Αναζήτηση δουλειάς

Αν ακόμα και σήμερα η εξεύρεση εργασίας προκαλεί ρίγη ανατριχίλας, περιμένετε να μάθετε τι ζούσαν οι άνεργοι στην Αγγλία του 16ου αιώνα.

Γιατί βλέπετε στη μεσαιωνική Αγγλία ήταν παράνομο να είσαι άνεργος!

Δεν ήταν μόνο πως η πολιτεία συμπεριφερόταν στους ανέργους ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας, ήταν και το γεγονός ότι οι ποινές για κάθε αδίκημα που εμπλεκόταν άνεργος συμπολίτης ήταν σαφώς βαρύτερες.

Ακόμα πιο χάλια ήταν η κατάσταση για τον άνεργο που έψαχνε δουλειά σε άλλη πόλη.

Κι αυτό γιατί αν μάθαιναν στο ταξίδι του πως ήταν άνεργος, τότε τον χαρακτήριζαν περιπλανώμενο αλήτη, τον έδεναν, τον μαστίγωναν και τον έστελναν πακέτο σπίτι του ως σωρό από αίματα και σπασμένα κόκαλα.

Οι κατ’ εξακολούθηση δράστες σημαδεύονταν μάλιστα με ένα «V» και ρίχνονταν σε καταναγκαστική εργασία, βρίσκοντας τελικά δουλειά! Ενδέχεται βέβαια και να εκτελούνταν, αλλά ας μην είμαστε απαισιόδοξοι…

Δερματικές παθήσεις

Και σήμερα ακόμα οι μη μεταδοτικές δερματικές παθήσεις, όπως η ακμή ή η ψωρίαση, μοιάζουν με εφιάλτη για τον πάσχοντα, αν και έχει στη διάθεσή του μια πληθώρα σκευασμάτων να αντιμετωπίσει τη δυσάρεστη κατάσταση.

Αν μάλιστα δεν μπορεί να το ξεπεράσει ψυχολογικά, δεν έχει παρά να μάθει τι θα πάθαινε στον Μεσαίωνα αν εμφανιζόταν ένα μπιμπίκι στο κούτελό του!

Γιατί τότε ένα σχετικά μεγάλο σπυράκι μπορεί να ισοδυναμούσε με θανατική καταδίκη.

Εξαιτίας της διάχυτης παράνοιας για τη μολυσματική λέπρα, ακόμα και μια μικρή δερματοπάθεια μπορούσε εύκολα να σε φέρει στο εδώλιο του κατηγορουμένου για εξάπλωση της λέπρας!

Όποια δερματοπάθεια κι αν είχες εξάλλου, η θεραπεία στην οποία θα υποβαλλόσουν ήταν η ίδια με τη λέπρα: θα φορούσες την ειδική στολή, θα σου πέρναγαν ένα κουδούνι στον λαιμό για να ειδοποιούνται οι υγιείς για την παρουσία σου και δεν θα μπορούσες να μιλήσεις σε κανέναν με φωνή δυνατότερη από ψίθυρο.

Κι αν τύχαινε και ζούσες στη Γαλλία του 14ου αιώνα, τότε διέτρεχες πολλές πιθανότητες να σε κάψουν στην πυρά για την επίμαχη κοκκινίλα…

Επίσκεψη στο θέατρο

Κακά νέα για το θεατρόφιλο κοινό που ζούσε τον 19ο αιώνα, το οποίο είχε πολλές πιθανότητες να πεθάνει την ώρα που απολάμβανε την αγαπημένη του παράσταση! Τα θέατρα και οι μουσικές σκηνές του 19ου αιώνα ήταν σωστά αρχιτεκτονικά αστεία, διαβόητα για την κακή κατασκευή, τον υπερσυνωστισμό του κόσμου και την κακή συνήθεια που είχαν να παραμένουν εξαιρετικά εύφλεκτα.

Όταν δεν ξεσπούσαν λοιπόν φωτιές που διεκδικούσαν ανθρώπινες ζωές, ποδοπατήματα λάμβαναν συχνά χώρα από πανικούς για φωτιές και λάθος συναγερμούς. Η Αγγλία κρατούσε τα πρωτεία στις θεατρικές τραγωδίες, καθώς περισσότεροι από 80 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους σε πολυάριθμα δυστυχήματα σε μόλις δύο δεκαετίες.

Και η άλλη πλευρά του Ατλαντικού δεν έμενε ωστόσο πίσω και οι αριθμοί είναι εδώ πολλαπλάσιοι. Αρκεί να αναφερθεί ότι η πιο πολύνεκρη θεατρική τραγωδία έλαβε χώρα το 1903 στο «Θέατρο Ιροκουά» του Σικάγο και διεκδίκησε τις ζωές περισσότερων από 600 ανθρώπους. Και θα έπαιρνε μάλιστα μερικά ακόμα χρόνια για να τεθούν κανονισμοί στην ανέγερση των θεάτρων…

Εκλογική διαδικασία

Το μόνο κακό που μπορεί να σου συμβεί σήμερα στον δρόμο για το παραβάν είναι οι μεγάλες ουρές, άντε και οι φλυαρίες ανθρώπων με εντελώς αντίθετες πολιτικές πεποιθήσεις. Ψιλοπράγματα δηλαδή σε σχέση με τον 19ο αιώνα, όταν μόνο οι φανατικοί υποστηρικτές της δημοκρατίας αψηφούσαν τους κινδύνους και έβγαιναν στον δρόμο τη μέρα της εθνικής μάχης!

Όλοι οι άλλοι κλειδαμπαρώνονταν στα σπίτια τους καρδιοχτυπώντας μην πέσουν θύματα απαγωγής. Γιατί η πρακτική του «Cooping», όπως την είπαν οι αγγλόφωνοι, περιλάμβανε συμμορίες πληρωμένες από τα κόμματα να απάγουν πολίτες και να τους αναγκάζουν διά της βίας να ψηφίζουν τους εργοδότες τους!

Οι πιο σκληροπυρηνικοί δημοκράτες μάλιστα που δεν άλλαζαν με τίποτα την ψήφο τους απάγονταν ακόμα και μέρες νωρίτερα και κρατούνταν δεμένοι σε ανήλιαγα υπόγεια. Πέρα από τους ξυλοδαρμούς, το μενού του τρόμου περιλάμβανε ακόμα και καταναγκαστική κατανάλωση αλκοόλ, για να χαλαρώσουν οι πολιτικές αντιστάσεις. Τα θύματα της απαγωγής σέρνονταν καροτσάκι μέχρι την κάλπη, αν και δεν τέλειωναν εδώ τα βάσανά τους: τους ανάγκαζαν να φορούν διαφορετικά ρούχα και να ψηφίζουν μερικές ακόμα φορές τον υποψήφιο της μη προτίμησής τους, πριν αφεθούν ελεύθεροι να επιστρέψουν στις οικογένειές τους. Πραγματική γιορτή της δημοκρατίας σαν να λέμε…

Νοσηλεία σε νοσοκομείο

Τα ευρωπαϊκά και αμερικανικά νοσοκομεία του 19ου αιώνα αποδεικνύονταν χειρότερα από κάθε πάθηση που έφερνε τους αρρώστους στο κατώφλι τους! Παρατημένοι σε πραγματικά αχούρια που έλεγαν νοσοκομειακά δωμάτια και περιτριγυρισμένοι από μικρόβια και παράσιτα, οι ασθενείς αφήνονταν στην τύχη τους. Ακόμα και το φαγητό δεν ήταν βεβαιότητα εκεί μέσα, όπως ο θάνατος δηλαδή, που φάνταζε εγγυημένος σε μια απλή επίσκεψη στο νοσοκομείο.

Η παραμέληση του ασθενούς και η ανικανότητα του προσωπικού ήταν παροιμιώδεις, κάτι που επιδεινωνόταν από το γεγονός ότι οι νοσοκόμες δεν ήταν αληθινές νοσηλεύτριες. Χωρίς εκπαίδευση και με την ταπεινή φύση του επαγγέλματος (οι αριστοκράτες το καταφρονούσαν και μόνο οι φτωχές εργάτριες το αποφάσιζαν), νοσηλευτές γίνονταν πολλές φορές πρώην ασθενείς του νοσοκομείου που δεν είχαν πού αλλού να πάνε.

Οι αγγελίες εξάλλου των νοσοκομείων για νοσηλευτές έκαναν πάντα σαφές πως επρόκειτο για «ανειδίκευτο προσωπικό» που δεν χρειαζόταν καμία προϋπηρεσία!

Γι’ αυτό και τα νοσοκομεία ήταν η απολύτως τελευταία επιλογή του αρρώστου, αν και συχνά οι ασθενείς επέλεγαν να ρίξουν τα ζάρια της ζωής στο σπίτι τους από το να πεθάνουν με βεβαιότητα σε κάποιο διάδρομο νοσοκομείου.

Εξού και η συνεισφορά της «Κυρίας με τη Λάμπα» ήταν τόσο σπουδαία…

Εκτός συναγωνισμού: Αφόδευση

Όλοι έχουμε μπει σε αυτή την τουαλέτα την πόρτα της οποίας ευχόμασταν να μην είχαμε περάσει!

Η οποία θα ήταν βέβαια λαμπίκο στην αρχαία Ρώμη, εκεί που η αφόδευση ήταν πραγματική δοκιμασία ζωής. Οι τουαλέτες δεν ήταν παρά πέτρινοι πάγκοι με τρύπες που κατέληγαν στο πρωτόγονο αποχετευτικό σύστημα της Αιώνιας Πόλης, όταν και ξεκινούσε η καθημερινή οδύσσεια του Ρωμαίου.

Από τη φύση τους, οι ρωμαϊκές τουαλέτες φιλοξενούσαν στο εσωτερικό τους όλων των λογιών τα κακόβουλα πλάσματα, που αρέσκονταν να χώνουν τα δόντια τους στους πισινούς ή τα απόκρυφα των φουκαράδων πολιτών. Ακόμα χειρότερα, η συσσώρευση του μεθανίου σήμαινε πως δεν ήταν καθόλου σπάνιο να τυλίγεται ξαφνικά η τουαλέτα στις φλόγες!

Για να αντιπαρατεθούν μάλιστα οι Ρωμαίοι με την ντροπιαστική επιδημία της τουαλέτας, έκαναν το μόνο λογικό πράγμα που υπήρχε: χάραζαν τη μορφή της Φορτούνας, της θεάς της τύχης, στις τουαλέτες, μπας και διώξει τα μοχθηρά πνεύματα που καραδοκούσαν εντός.

Δεν έμεναν βέβαια μόνο σε δεισιδαιμονίες, αλίμονο! Πιστεύοντας πως το γέλιο μπορούσε να διώξει τα δαιμόνια του αποχωρητηρίου, χρησιμοποιούσαν καρικατούρες γνωστών μυθολογικών και θρησκευτικών μορφών, μπας και σκάσει το χειλάκι του πολίτη και μπορέσει να κάνει την ανάγκη του χωρίς παρατράγουδα…