Στη Sierra Mixe της Οαχάκα στο Μεξικό, μια διεθνής ομάδα ερευνητών ανέλυσε δεκάδες άψητα γλυπτά και ανάγλυφα από πηλό που δημιουργήθηκαν πριν από πάνω από χίλια χρόνια σε μια σπηλιά που θεωρούνταν ιερή από τους αυτόχθονες πληθυσμούς. Η μελέτη, που δημοσιεύτηκε στο Journal of Archaeological Science: Reports , παρέχει νέες πληροφορίες σχετικά με τις καλλιτεχνικές τεχνικές των μεσοαμερικανικών πολιτισμών και προσφέρει ενδείξεις για την τελετουργική σημασία αυτού του υπόγειου χώρου.

Το Σπήλαιο King Kong-Oy ( γνωστό και ως Σπήλαιο του Διαβόλου ) αποτελεί εδώ και αιώνες έναν τόπο μυθολογικής σημασίας για τους Ayuuk Ja’ay ή Mixes, έναν ιθαγενή λαό της Οαχάκα, αλλά μόλις το 2011 οι εξερευνητές κατέγραψαν για πρώτη φορά τις εντυπωσιακές πήλινες φιγούρες που κοσμούν τις στοές του.

Έκτοτε, μια ομάδα με επικεφαλής την αρχαιολόγο Leslie F. Zubieta Calvert έχει καταγράψει έως και 72 μορφές, συμπεριλαμβανομένων αναπαραστάσεων ανδρών, γυναικών και παιδιών , σε καθιστές ή ξαπλωμένες θέσεις· ζώων όπως αγκουάρες, πιθήκους, ερπετά, ακόμη και έναν βάτραχο, μοντελοποιημένα με μεγάλη λεπτομέρεια· και αρχιτεκτονικών δομών όπως ένα μικροσκοπικό γήπεδο μπάλας μήκους 3,8 μέτρων.

Αυτές οι φιγούρες δεν κατασκευάστηκαν για να διαρκέσουν στον χρόνο με την παραδοσιακή έννοια, όπως η κανονική κεραμική, εξηγούν οι ερευνητές. Η ευθραυστότητά τους υποδηλώνει ότι η αξία τους έγκειται στην ίδια την πράξη της δημιουργίας τους, πιθανώς ως μέρος τελετουργιών σε αυτόν τον ιερό χώρο .

Λάσπη, νερό και χρόνος: Πώς επέζησαν αυτά τα έργα;
Το πιο εκπληκτικό είναι ότι οι φιγούρες, οι οποίες είναι κατασκευασμένες από ακατέργαστο πηλό, έχουν επιβιώσει για πάνω από μια χιλιετία σε σταθερές συνθήκες υγρασίας και θερμοκρασίας. Οι σπηλιές είναι σαν χρονοκάψουλες , σημειώνει η μελέτη. Το ημίκλειστο περιβάλλον τους προστάτευε τις φιγούρες από την εξωτερική διάβρωση .

Οι επιστήμονες ανέλυσαν δείγματα των φιγούρων, του δαπέδου του σπηλαίου και των αποθέσεων αργίλου και ανακάλυψαν ότι οι δημιουργοί των φιγούρων δεν χρησιμοποίησαν εξωτερικά υλικά, αλλά μάλλον ο πηλός προερχόταν από το ίδιο το σπήλαιο, χωρίς πρόσθετα όπως άμμο ή τέφρα. Οι τεχνίτες εκμεταλλεύτηκαν φυσικά ιζήματα, πλούσια σε ορυκτά όπως χαλαζία και μαρμαρυγία, τα οποία λειτουργούσαν ως «σκελετός» για να δώσουν στις φιγούρες αντοχή , αναφέρει η έκθεση.

Οι μαύρες κηλίδες σε ορισμένες φιγούρες (όπως κεφάλια ιαγουάρων) είναι οξείδια του μαγγανίου, φυσικές χρωστικές ουσίες που εξάγονται απευθείας από αποθέσεις στο σπήλαιο. Το μαγγάνιο αλέστηκε και εφαρμόστηκε ως χρώμα, αποκαλύπτοντας μια βαθιά κατανόηση των τοπικών πόρων , σημειώνει η μελέτη.

Για να προσθέσουν όγκο, οι καλλιτέχνες χρησιμοποιούσαν ευρηματικές τεχνικές, αναμειγνύοντας πηλό με πέτρες ή σπασμένους σταλακτίτες . Σε μια περίπτωση, χρησιμοποίησαν πλάκες βράχου για να στηρίξουν το κεφάλι μιας γυναικείας μορφής.

Βασικές ημερομηνίες: Πότε δημιουργήθηκαν;
Η ομάδα χρονολόγησε θραύσματα άνθρακα που σχετίζονται με τις φιγούρες, λαμβάνοντας ημερομηνίες μεταξύ 607 και 881 μ.Χ. , που αντιστοιχούν στην Ύστερη Κλασική περίοδο στην Μεσοαμερική. Ένας άνθρακας που βρέθηκε κάτω από ένα γλυπτό πιθήκου είναι ακόμη παλαιότερος, χρονολογούμενος από το 151 π.Χ. έως το 8 μ.Χ., γεγονός που υποδηλώνει ότι το σπήλαιο ήταν ήδη σε χρήση αιώνες νωρίτερα.