Μέσα στην αποπνικτική ζέστη του καλοκαιριού του 1518, το Στρασβούργο, μια πόλη εντός της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, έγινε μάρτυρας μιας ανησυχητικής και απίθανης σκηνής. Μια γυναίκα, γνωστή ως Φράου Τρόφεα, μπήκε σε έναν στενό δρόμο και άρχισε να χορεύει ξέφρενα σε έναν ρυθμό… κανείς άλλος δεν μπορούσε να την ακούσει. Αυτό που αρχικά φαινόταν σαν μια παράξενη εκκεντρικότητα, σύντομα μετατράπηκε σε ένα τρομακτικό αίνιγμα. Η Φράου Τρόφεα χόρευε ασταμάτητα, με τα πόδια της να χτυπούν τα λιθόστρωτα, με το σώμα της παγιδευμένο σε μια ξέφρενη κίνηση. Χόρευε για ώρες, έπειτα για μέρες, ανίκανη να σταματήσει, μέχρι που η απόλυτη εξάντληση την κατέλαβε.

Αυτή η αλλόκοτη έκσταση θα μπορούσε να είχε τελειώσει εκεί. Αλλά μέσα σε μια εβδομάδα, περίπου τριάντα άλλοι πολίτες παρασύρθηκαν στον ίδιο ανεξήγητο χορό. Σύντομα, ο αριθμός αυξήθηκε σε εκατό. Οι δρόμοι του Στρασβούργου γέμισαν με σώματα που στριφογύριζαν σαν να τα είχε καταλάβει μια αόρατη δύναμη. Κάποιοι χόρευαν μέχρι να καταρρεύσουν από την κούραση, ενώ άλλοι πέθαιναν από εξάντληση, με τα πόδια τους ματωμένα και τις καρδιές τους καταπονημένες. Η πόλη φαινόταν να έχει βυθιστεί στην τρέλα.

Μια ανεξέλεγκτη μαζική υστερία

Οι αρχές του Στρασβούργου, μπερδεμένες από την κατάσταση, κατέληξαν σε μια απροσδόκητη λύση: πίστευαν ότι οι χορευτές έπρεπε να «καθαριστούν» από την παράξενη ασθένεια. Έστησαν σκηνές και προσέλαβαν μουσικούς για να συνοδεύσουν τους χορευτές. Ακόμη και αίθουσες κρατήθηκαν για να επιτρέψουν στους πάσχοντες να χορέψουν μακριά από τον καυτό ήλιο. Αλλά αυτά τα μέτρα μόνο επιδείνωσαν την κρίση. Ο χορός έγινε ακόμη πιο έντονος. Κάποιοι συμμετέχοντες ούρλιαζαν από τον πόνο, ενώ άλλοι, φαινομενικά αποκομμένοι από την πραγματικότητα, χόρευαν σιωπηλά, με τα μάτια τους άδεια. Ο φόβος και η σύγχυση κατέλαβαν τον πληθυσμό.

Το μυστήριο βάθυνε: πώς θα μπορούσε ένας απλός χορός να εξελιχθεί σε θανατηφόρα επιδημία; Οι γιατροί της εποχής πρότειναν διάφορες εξηγήσεις. Κάποιοι υποστήριζαν ότι προκλήθηκε από μια ανισορροπία του οργανισμού που επιδεινώθηκε από τη ζέστη, ενώ άλλοι μίλησαν για θεϊκή οργή ή κατάρα.

Πολλαπλές αιτίες: Από παραισθησιογόνους μύκητες έως κοινωνικό άγχος
Οι σύγχρονες θεωρίες προσφέρουν αρκετές εξηγήσεις για αυτή την παράξενη μόλυνση . Μία από τις πιο δημοφιλείς αφορά τον μύκητα της ερυσιβώδους όλυρας , ο οποίος μολύνει τη σίκαλη και παράγει παραισθησιογόνες ενώσεις παρόμοιες με το LSD. Σε περίπτωση κατάποσης μέσω μολυσμένου ψωμιού, αυτός ο μύκητας μπορεί να προκαλέσει σπασμούς, παραισθήσεις και παράξενες συμπεριφορές.

Ωστόσο, αυτή η θεωρία δεν πείθει όλους τους ιστορικούς. Για ορισμένους, η χορευτική πανώλη του 1518 ήταν μάλλον μια περίπτωση μαζικής υστερίας , που τροφοδοτούνταν από ένα φόντο κοινωνικής και οικονομικής απελπισίας. Εκείνη την εποχή, το Στρασβούργο υπέφερε από σοβαρή φτώχεια, λιμό και ασθένειες. Ο πληθυσμός καταβαλλόταν από άγχος και φόβο για τη θεϊκή κρίση. Ο χορός μέχρις ότου κατέρρευσε μπορεί να ήταν μια απεγνωσμένη μορφή έκφρασης, ένας τρόπος για να απελευθερωθούν οι ανησυχίες που είχαν καταπιεστεί για πολύ καιρό.

Οι ψυχολογικές θεωρίες υποδηλώνουν ότι ο χορός της φράου Τροφέα λειτούργησε ως έναυσμα σε μια κοινωνία που βρισκόταν στα πρόθυρα της ψυχικής κατάρρευσης. Οι θεατές, ήδη ευάλωτοι, μιμούνταν υποσυνείδητα τη συμπεριφορά της, εξαπολύοντας ένα άνευ προηγουμένου κύμα συναισθηματικής μετάδοσης .

Το τέλος της πανώλης και τα μαθήματά της
Η επιδημία έληξε τόσο μυστηριωδώς όσο ξεκίνησε. Μετά από ένα μήνα ξέφρενου χορού, οι αρχές διέταξαν να μεταφερθούν οι πάσχοντες σε μια εκκλησία αφιερωμένη στον Άγιο Βίτο , τον προστάτη άγιο των χορευτών και των επιληπτικών. Εκεί, πραγματοποιήθηκε μια θρησκευτική τελετή. Οι χορευτές πρόσφεραν τα παπούτσια τους στην Αγία Τράπεζα, προσευχήθηκαν και σταδιακά η τρέλα υποχώρησε. Η ηρεμία επέστρεψε στους δρόμους του Στρασβούργου, αλλά η ανάμνηση αυτής της παράξενης επιδημίας συνέχισε να στοιχειώνει τη συλλογική συνείδηση.