Οι ψυχεδελικές ουσίες, για δεκαετίες στο πυρ το εξώτερο, επανέρχονται στο ιατρικό προσκήνιο – με μια υπόσχεση που είναι δύσκολο να αγνοήσεις. Αφορά τη θεραπεία της κατάθλιψης αλλά και της εξάρτησης.

Όλο και πιο συχνά, επιστημονικά δημοσιεύματα περιγράφουν εντυπωσιακή βελτίωση σε ασθενείς, μια μια μόνο χορήγηση της ουσίας. Χωρίς δηλαδή χρόνιες φαρμακευτικές αγωγές και ψυχοθεραπεία. Σαν, αυτές οι ουσίες, να ξεκλειδώνουν στο μυαλό, τη συνείδηση του ασθενούς, μια κατάσταση που επιτρέπει την αυτοθεραπεία της κατάθλιψης και της εξάρτησης.

Για το που βρίσκεται η αλήθεια και που η υπερβολή μίλησε η κυρία Χριστίνα Δάλλα Καθηγήτρια Φαρμακολογίας στην Ιατρική Σχολή του ΕΚΠΑ στην εκπομπή «Prime» του ΕΡΤNews και τον Ηλία Σιακαντάρη.

«Υπάρχουν αρκετά ενθαρρυντικά αποτελέσματα από μεγάλες κλινικές μελέτες παγκοσμίως, ειδικά για την ψιλοκυβίνη, που είναι η ουσία η οποία βρίσκεται σε αυτά που ονομάζουμε μαγικά μανιτάρια.

Η ψιλοκυβίνη ήδη χορηγείται σε ορισμένες χώρες νομίμως από ειδικούς, πιστοποιημένους, κυρίως ψυχιάτρους και κλινικούς ψυχολόγους. Σε χώρες όπως είναι η Ελβετία, η Αυστραλία, ο Καναδάς, αλλά ακόμα δεν έχει κυκλοφορήσει κάποιο συγκεκριμένο σκεύασμα στην υπόλοιπη Ευρώπη και στην Αμερική» υπογραμμίζει η κα Δάλλα.

Σχετικά με το αν η κυκλοφορία ενός εμπορικού σκευάσματος είναι ο μόνος τρόπος για την χορήγηση αυτού του φαρμάκου ή το αν μπορεί να υπάρχουν ειδικά εκπαιδευμένοι άνθρωποι, οι οποίοι να βοηθούν τους ασθενείς στην εμπειρία αυτή η Καθηγήτρια Φαρμακολογίας τονίζει: «Η χορήγηση πρέπει να γίνεται πάντα από ειδικούς και να υπάρχει καθοδήγηση από κάποιον εξειδικευμένο ψυχοθεραπευτή ο οποίος να έχει ειδικευθεί σε αυτό.

Μπορεί να μην είναι κάποιο συγκεκριμένο σκεύασμα, μπορεί να είναι ψιλοκυβίνη, η οποία θα είναι ειδικά πιστοποιημένη και παρασκευασμένη για ανθρώπινη χρήση, αυτό είναι λίγο τεχνικό θέμα και νομοθετικό, αλλά σίγουρα θα πρέπει να υπάρξει ψυχοθεραπευτική καθοδήγηση και ένα πολύ συγκεκριμένο πλαίσιο.

Η θεραπεία θα γίνεται ενδονοσοκομειακά και στις χώρες στις οποίες γίνεται, γίνεται μόνο μέσα στο νοσοκομείο ή σε ειδικές κλινικές και αφορά κυρίως την ανθεκτική στη θεραπεία κατάθλιψη, δηλαδή κατάθλιψη, η οποία δεν απαντάει στις συνήθεις θεραπείες, άρα δεν μπορεί να το πάρει κανείς ως πρώτης γραμμής φάρμακο, θα πρέπει ήδη να έχει δοκιμάσει κάποιες άλλες θεραπείες».

Αναφορικά με το ότι πιθανώς να υπάρξουν άνθρωποι που θα θελήσουν ιδιωτικά και εκτός νοσοκομείων να βοηθήσουν έτσι τους ασθενείς η κα Δάλλα σημειώνει: «Είναι κάτι που απασχολεί όλη την επιστημονική κοινότητα και νομικά και ιατρικά.

Βεβαίως θεωρούμε ότι πρέπει να υπάρξει ένα πλαίσιο, το οποίο πραγματικά να προστατεύει τους ασθενείς αλλά και τους θεράποντες, έτσι ώστε να μπορεί κάποιος να λάβει την ουσία με ασφάλεια και στο σωστό περιβάλλον.

Γιατί πάντα υπάρχουν κίνδυνοι σε όλα τα φάρμακα και βέβαια μπορεί να είναι θεαματικά τα αποτελέσματα σε ορισμένες περιπτώσεις και για άλλες διαταραχές, όπως για ορισμένες μορφές εξάρτησης και για την μετατραυματική διαταραχή στρες, το υπαρξιακό στρες και άλλα».