Ο Φωκάς Ευαγγελινός υπήρξε αναμφισβήτητα ένας από τους πιο επιδραστικούς σκηνοθέτες και χορογράφους στην ιστορία της ελληνικής ποπ εικόνας.

Από την ένδοξη «My Number One» της Έλενας Παπαρίζου το 2005 μέχρι τις μεγάλες συνεργασίες με τη Ρωσία και την Ουκρανία, το όνομά του έγινε σχεδόν συνώνυμο της τελετουργικής λάμψης της Eurovision. Όμως, εδώ και χρόνια, η «φόρμουλα Φωκά» δείχνει να έχει χάσει τη φρεσκάδα και τον ενθουσιασμό που τη συνόδευαν.

Σήμερα, η ανάμειξή του στο διαγωνισμό δεν προκαλεί προσδοκία, αλλά ρουτίνα. Η επιλογή του φαντάζει ασφαλής αλλά όχι τολμηρή – κάτι σαν να ανακυκλώνουμε την ίδια ιδέα με μικρές παραλλαγές. Απόδειξη; Η 10η θέση της Στεφανίας το 2021 ήταν αξιοπρεπής, αλλά κανείς δεν τη θυμάται. Η 13η θέση της Μολδαβίας με τη Νατάλια Γκορντιένκο την ίδια χρονιά πέρασε απαρατήρητη, ενώ η 22η θέση της Ισπανίας το 2019 με τον Μίκι ήταν ξεκάθαρη αποτυχία, παρά το σόου.

Βεβαίως, υπήρξαν και στιγμές σχετικής ανάκαμψης – όπως η 3η θέση του Σεργκέι Λαζάρεφ το 2019 και νωρίτερα το 2016. Όμως εκείνες οι παραγωγές ανήκαν σε χώρες που επένδυσαν μαζικά και όχι μόνο στην παρουσίαση. Το πρόβλημα είναι ότι ακόμα και σε αυτές τις περιπτώσεις, το όνομα του Ευαγγελινού δεν ήταν πια η είδηση.

Από τη Demι (19η το 2017) μέχρι τον Αϊσέλ του Αζερμπαϊτζάν (11ος στα ημιτελικά το 2018), οι συνεργασίες του χαρακτηρίζονται πλέον από μια γραμμική καμπύλη: μέτριες θέσεις, μέτριο buzz, καθόλου μνήμη. Δεν υπάρχει πια «ουάου» στο άκουσμα του ονόματός του, και αυτό δεν οφείλεται σε ελλειπή εμπειρία – αλλά σε δημιουργική κόπωση.

Το ζητούμενο πια δεν είναι αν ο Φωκάς Ευαγγελινός μπορεί να “στήσει” μια σκηνή. Το ερώτημα είναι αν μπορεί να ξαναγράψει ιστορία – και η απάντηση, μέχρι στιγμής, δεν είναι ενθαρρυντική.

Η σχέση του με την Κλαυδία είναι άψογη πάντως. Αυτό είναι θετικό και ελπιδοφόρο στοιχείο.