Ο Νάσος Γκαβέλας, χρυσός Παραολυμπιονίκης, μίλησε στη συνέντευξή του για τα προβλήματα προσβασιμότητας που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι με αναπηρία, εστιάζοντας στην αδιαφορία της αρχιτεκτονικής της πόλης. Ανέφερε την ανάγκη να γίνουν ριζικές αλλαγές, όπως η κοπή νεραντζιών για τη δημιουργία προσβάσιμων διαδρομών, προτείνοντας να φυτεύονται νέα δέντρα αλλού.
Εξήγησε επίσης γιατί φορά γυαλιά ηλίου, τονίζοντας ότι τους χρειάζεται για την προστασία των ματιών του από την ακτινοβολία. Τέλος, μοιράστηκε την προσωπική του εμπειρία σχετικά με την απώλεια της όρασής του, υπογραμμίζοντας την υποστήριξη που είχε από το περιβάλλον του.
Πιο αναλυτικά
Σε μια συνέντευξη με ξεκάθαρη κοινωνική ματιά, ο Νάσος Γκαβέλας, χρυσός Παραολυμπιονίκης και παγκόσμιος πρωταθλητής του στίβου, μίλησε στον Σταύρο Θεοδωράκη και την εκπομπή Πρωταγωνιστές για τα προβλήματα προσβασιμότητας στην καθημερινότητα των ανθρώπων με αναπηρία.
Ο Νάσος Γκαβέλας αναφέρθηκε αρχικά στην οριακά εχθρική, και σίγουρα αδιάφορη, αρχιτεκτονική της πόλης: «Μπορεί να έχουμε ένα υπέροχο προσβάσιμο κτίριο. Αλλά πώς θα φτάσεις εκεί; Θα περάσεις δρόμο, αμάξια, νεραντζιές, κολώνες, χίλια δύο πράγματα που υπάρχουν», περιέγραψε.
Ο Νάσος Γκαβέλας εξηγεί γιατί φοράει πάντα γυαλιά ηλίου και γιατί η Αθήνα χρειάζεται ριζικές αλλαγές
Όταν του λένε ότι οι νεραντζιές δεν κόβονται για να μην μειωθεί το πράσινο, εκείνος απαντά με λογική και φαντασία: «Για κάθε νεραντζιά που κόβουμε και την κάνουμε προσβάσιμο πέρασμα, ας φυτεύουμε ένα άλλο δέντρο κάπου αλλού». Και προσθέτει με νόημα: «Δεν ζούμε στο ’50 ή στο ’60 που τις νεραντζιές τις χρησιμοποιούσαν για να μυρίζει ωραία η πόλη».
Ο Παραολυμπιονίκης εξήγησε και γιατί φορά πάντα γυαλιά ηλίου, παρότι δεν τον βοηθούν στην όραση: «Αν δεν τα φοράω, έχω πονοκεφάλους, τα μάτια μου πονάνε και δακρύζουν. Η ακτινοβολία περνάει μέσα», ξεκαθαρίζει.
Μίλησε και για την προσωπική του πορεία, εξηγώντας πώς η όρασή του άρχισε να φθίνει από τα 10 του: «Στην αρχή νόμιζα πως χρειάζομαι γυαλιά μυωπίας. Δεν ήταν αυτό. Δεν πήγα σε ειδικό σχολείο. Είχα παράλληλη στήριξη και βοήθεια από τους συμμαθητές μου. Δεν ένιωσα ποτέ αποκλεισμό», είπε μεταξύ άλλων.