Κάποτε δίκαια τον αποκαλούσαν «διαμάντι της νέας γενιάς». Σήμερα, το μόνο που γυαλίζει γύρω από τον Χρήστο Μάστορα είναι η αντανάκλαση των λαθών του πάνω στη δημόσια εικόνα του. Ο frontman των Μέλισσών είχε όλα τα φόντα να γράψει ιστορία στο ελληνικό πεντάγραμμο – φωνή, σκηνική παρουσία, ρεπερτόριο. Όμως, όπως φαίνεται, δεν αρκεί να έχεις ταλέντο, πρέπει να έχεις και μυαλό. Και εκεί, ο Χρήστος Μάστορας, απογοητεύει ξανά και ξανά.

Η κορυφαία στιγμή με την ερμηνεία του στην ταινία “Υπάρχω” με την ζωή του Καζαντζίδη, φάνηκε να ανοίγει μπροστά του μια νέα καλλιτεχνική σελίδα. Μια στιγμή που τον έκανε αποδεκτό ακόμη και από κοινό που μέχρι τότε τον παρακολουθούσε από απόσταση. Ήταν η στιγμή που μπορούσε να «περάσει απέναντι», να πάει ένα βήμα παραπέρα, να γίνει διαχρονικός. Αλλά εκεί που όλοι περίμεναν τη σταθερή άνοδο, ήρθε η κατρακύλα – χωρίς φρένα.

Η μία γκάφα διαδέχεται την άλλη. Από την τελευταία ατυχή εμφάνισή του στη συναυλία του μετά από πρόσκληση του Έντι Ράμα στην Αλβανία –μια κίνηση που πυροδότησε τεράστιες αντιδράσεις– μέχρι το αλκοτέστ και τις συνεχείς εμφανίσεις του σε κατάσταση… υπέρμετρης ευθυμίας πάνω στην πίστα, εύκολα η εικόνα ενός καλλιτέχνη μετατρέπεται σε καρικατούρα. Και όλα αυτά συνοδευόμενα από μια σταθερή, μονότονη, σχεδόν ειρωνική σειρά από «συγγνώμες» που δεν πείθουν πια ούτε τον πιο πιστό θαυμαστή του.

Από το απόγειο στο χείλος του γκρεμού ο Χρήστος Μάστορας!

Δεν μιλάμε για ατυχίες. Μιλάμε για μια συστηματική απαξίωση μιας καριέρας που του δόθηκε σχεδόν στο πιάτο. Ο Χρήστος Μάστορας δείχνει να έχει χάσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα. Κι αν παλιότερα υπήρχε δίπλα του ένας άνθρωπος σαν τον Γιάννη Κουτράκη –ο μάνατζερ που ενώ ήξερε πώς να τον κρατά σταθερό, να τον προστατεύει ακόμα και από τον ίδιο του τον εαυτό εκείνος τον έδιωξε – τώρα φαίνεται πως η “αυλή¨ που τον περιβάλλει αποτελείται μόνο από ανθρώπους που τον κανακεύουν, τον «ταΐζουν» με ψεύτικες αλήθειες και τον αφήνουν να εκτίθεται ανεπανόρθωτα, γενικώς δεν προστατεύεται από κανέναν.

Τι πήγε στραβά με αυτόν; Ο Χρήστος Μάστορας δεν έχει καταλάβει ότι στην εποχή της απόλυτης διαφάνειας και του κοινωνικού αντανακλαστικού, τα λάθη δεν ξεχνιούνται. Ειδικά όταν δεν είναι μεμονωμένα αλλά επαναλαμβανόμενα. Όταν ένας καλλιτέχνης δείχνει τόσο επίμονα να μην μαθαίνει από τα παθήματά του, το κοινό απλά σταματά να τον παρακολουθεί. Και τότε, καμία συγγνώμη, καμία δακρύβρεχτη ανάρτηση και κανένα «πάμε παρακάτω» δεν μπορεί να τον σώσει.

Το χειρότερο όμως δεν είναι ότι καταρρέει η εικόνα του. Είναι ότι καταρρέει με τη συναίνεσή του. Σαν να μην έχει αντίληψη του τι σημαίνει να είσαι δημόσιο πρόσωπο. Σαν να μην καταλαβαίνει ότι το κάθε του βήμα έχει αντίκτυπο, το κάθε του λάθος αποτυπώνεται σε μια πλατφόρμα που το βλέπουν χιλιάδες. Και αυτό δεν είναι «καλλιτεχνική ελευθερία». Είναι απλώς έλλειψη σοβαρότητας.

Σε μια χώρα που διψά για καλλιτέχνες με ήθος, συνέπεια και σεβασμό προς το κοινό, ο Χρήστος Μάστορας κινδυνεύει να μείνει στην ιστορία ως παράδειγμα προς αποφυγή. Από το «παιδί-θαύμα» των Μέλισσών, στο «παιδί-πρόβλημα» μιας βιομηχανίας που δεν χαρίζεται. Και αν δεν συνέλθει άμεσα –όχι με λόγια αλλά με πράξεις– δεν θα φταίει κανένας άλλος από τον ίδιο για την πτώση του.