Η Άριελ Κωνσταντινίδη παραχώρησε συνέντευξη στην κάμερα της εκπομπής του OPEN, Πρωινό ΣουΣου, και μίλησε για την εγκυμοσύνη στα 53 της, για τους δύο γιους που απέκτησε από τον πρώτο της γάμο, αλλά και για την σχέση που είχε με την μητέρα της.

Η εξομολόγηση της Άριελ Κωνσταντινίδη στο Πρωινό ΣουΣου

«Νιώθω πολύ όμορφα, με τους φόβους μου. Ένιωθα ότι είναι μεγαλειώδες, απλώς είχα και τα άγχη, οπότε ήθελα τόσο πολύ να με αξιώσει ο Θεός να βιώσω πάλι αυτό που συμβαίνει μέσα μου. Ήμουν σίγουρη ότι θα είναι κορίτσι. Την πίστα αυτή με τα αγόρια την είδα, οπότε ήθελα αυτό το διαφορετικό, γιατί μάνα με κόρη είναι άλλο πράγμα. Ήμουν σίγουρη ότι η κατάλληλη ώρα είναι τώρα.

Σε αυτούς που λένε “γιατί μετά από 8 χρόνια;” λέω γιατί ήταν ένας μεγάλος δρόμος για εμένα, που έπρεπε να είμαι σίγουρη και να είναι η κατάλληλη στιγμή. Πολλές φορές δεν το αποφασίζεις εσύ πότε είναι η κατάλληλη στιγμή, αλλά έρχονται οι συνθήκες», είπε αρχικά για το παιδί που περιμένει και πρόσθεσε:

«Αυτό το παιδί έχει μαμά και αδέρφια και είμαστε μια χαρά και δεν θα έκανα μία σχέση μόνο και μόνο επειδή αυτός ήταν ο στόχος – ακόμα και κοινός να ήταν. Γιατί έτσι έγιναν και τα αγόρια μου. Τα παιδιά στην αρχή δεν ήξεραν πως θα συνδέσουν τον δικό τους τον μπαμπά και τους είπα “ο μπαμπάς είναι δικός σας μπαμπάς, η μικρούλα έχει εμένα και εσάς” και με βοήθησε πολύ ο Θεός και η επιστήμη και έγιναν όλα όπως τα θέλαμε. Εγώ τους έλεγα ότι θέλω κι άλλα παιδιά ή ότι μπορεί να παντρευτώ, κι άλλες φορές. Τίποτα δεν απέκλεια. Η ζωή είναι τόσο απρόβλεπτη και γι’ αυτό είναι τόσο όμορφη.

Δεν είχα στο μυαλό μου τα media. Ήταν ξεκάθαρο μέσα μου ότι τα σχόλια είναι αναπόφευκτα. Και τα θετικά και τα αρνητικά δεν έχουν να κάνουν με εμένα, έχουν να κάνουν με τον άνθρωπο που σχολιάζει, που γράφει, που τα στέλνει…».

Σε άλλο σημείο εξομολογήθηκε για την σχέση της με την δική της μητέρα: «Ο φόβος μου πάντα από παιδάκι ήταν μη χάσω τη μαμά μου. Σκεφτόμουν πώς θα ζήσω χωρίς τη μαμά μου και ήταν ένας πολύ μεγάλος δικός μου αγώνας να βοηθηθώ με κάποιο τρόπο για να αντέξω πότε η μαμά μου, από φυσικά αίτια, θα “φύγει”. “Παρόλο που θα είμαι μεγάλη, θα μπορέσω να ανταπεξέλθω και να ζήσω χωρίς εκείνη;”.

Το πρώτο μπαμ ήταν με τον θάνατο της Αλίκης. Ένιωσα εγκατάλειψη με τον θάνατό της, πρώτα απ’ όλα είχα θυμό. Αρνιόμουν ότι ήταν άρρωστη. Πήγα δύο φορές στο σπίτι και μετά στο νοσοκομείο, μετά από σχεδόν επιμονή του Αντώνη. Την μητέρα μου την έχω συγχωρέσει, πια την έχω καταλάβει και για πάρα πολλά χρόνια, ενώ ζούσε, επιχειρούσα να είμαι φροντιστική και κατευναστική και την έχω ευχαριστήσει».