Ένα από τα πιο γραφικά χωριά του Ζαγορίου είναι οι Κήποι, που απέχουν 39 χιλιόμετρα από τα Ιωάννινα.

Η παλαιά ονομασία του χωριού ήταν «Μπάγια», η οποία σημαίνει «λουτρό».

Οι Κήποι είναι χτισμένοι σ’ ένα βραχώδη λόφο, σε υψόμετρο περίπου 750 μέτρων, ενώ το όνομά του αποδίδεται στους πλούσιους κήπους που αναπτύχθηκαν στις αυλές των σπιτιών, χάρη στο Μπαγιώτικο ρέμα που διασχίζει την νότια πλευρά του οικισμού.

Το χωριό αποτελεί ιδανικό προορισμό για τους λάτρεις της φύσης και της παράδοσης, ενώ είναι περιτριγυρισμένο από καταπράσινα δάση.

Όπως και στα υπόλοιπα Ζαγοροχώρια, έτσι και στους Κήπους, υπάρχουν πετρόχτιστα σπίτια με στέγες από σχιστόλιθο που αποτελούν εξαιρετικά δείγματα της ηπειρώτικης αρχιτεκτονικής, καθώς επίσης και λιθόστρωτα καλντερίμια, πέτρινες βρύσες, και χαγιάτια.

Στην κεντρική πλατεία του χωριού, οι επισκέπτες μπορούν να απολαύσουν τον καφέ τους και να επισκεφθούν τον Ιερό Ναό του Αγίου Νικολάου που στο προαύλιο του έχει ένα ψηλό καμπαναριό με ρολόι.

Όμως, οι Κήποι φημίζονται περισσότερο για τα πέτρινα γεφύρια τους, που κατασκευάστηκαν από ντόπιους τεχνίτες, ούτως ώστε να διευκολύνουν τις μετακινήσεις των κατοίκων εκείνης της εποχής ανάμεσα στα χωριά του Ζαγορίου.

Ένα από διάσημα αξιοθέατα της περιοχής είναι το πέτρινο τοξωτό γεφύρι του Κόκκορη (Κόκκορου) ή Νούτσου που στέκεται αγέρωχο πάνω από τον ποταμό Βοϊδομάτη, κοντά στα χωριά Κουκούλι και Δίλοφο.

Η γέφυρα κτίστηκε το 1750 με χορηγία του Νούτσου Κοντοδήμου από το Βραδέτο. Η γέφυρα επισκευάστηκε από τον Αλέξη Νούτσο στα τέλη 18ου ή αρχές 19ου αιώνα, γιό του αρχικού χορηγού. Μετά από κάποιες ζημιές η γέφυρα ανακαινίστηκε από τον Γρηγόρη Κόκκορο από το Κοκούλι, μαζί με τα γειτονικά χωριά, την περίοδο 1910-1911. Ο Κόκκορος διατηρούσε μύλο δίπλα στην γέφυρα και έτσι η γέφυρα έγινε γνωστή ως γέφυρα του Κόκκορου.

Δίπλα από το γεφύρι υπάρχει μια σπηλιά και λέγεται ότι εκεί ήταν ένα από τα κρησφύγετα ενός κλέφτη του Ζαγορίου, με το όνομα Γιώργος Νταβέλης.

Λίγο έξω από το χωριό βρίσκεται το τρίτοξο γεφύρι, η αρχιτεκτονική του οποίου χαρακτηρίζεται από την συμμετρία των τόξων του, παραπέμποντας στην εικόνα μιας κινούμενης κάμπιας. Ο λόγος για το Καλογερικό γεφύρι ή γεφύρι του Πλακίδα που έχει συνολικό μήκος 56 μέτρα.

Στη θέση, όπου βρίσκεται σήμερα το Καλογερικό γεφύρι υπήρχε μια ξύλινη γέφυρα που είχε κτιστεί το δεύτερο μισό του 18ου αιώνα. Η γέφυρα κατασκευάστηκε με χορηγία του Ζώτου Ρούσση από τους Νεγάδες και κόστισε 8.000 γρόσια.

Το 1814 ο Ηγούμενος Σεραφείμ της Μονής του Προφήτη Ηλία Βίτσας αποφάσισε να αντικαταστήσει το ξύλινο γεφύρι μ’ένα πέτρινο, γι’αυτό και το γεφύρι ονομάστηκε «Καλογερικό». Παράλληλα έκτισε και ένα νερόμυλο δίπλα στη γέφυρα, ο οποίος όμως πλέον δε σώζεται. Το γεφύρι επισκευάστηκε το 1863 από τους Ανδρέα και Αλέξανδρο Πλακίδα, και έτσι η γέφυρα έγινε γνωστή και ως γεφύρι του Πλακίδα.

Στην είσοδο του χωριού βρίσκεται το πέτρινο γεφύρι του Κοντοδήμου ή Λαζαρίδη, ενώ στην έξοδο του βρίσκεται το γεφύρι του Πετσώνη.

Η περιοχή γύρω από τους Κήπους είναι ιδανική για πεζοπορία, καθώς διαθέτει καλοδιατηρημένα μονοπάτια, όπως αυτό που οδηγεί στο γειτονικό Κουκούλι και εκείνο με κατεύνθυση προς το φαράγγι του Βίκου.

Στους Κήπους αξίζει κανείς να επισκεφθεί το λαογραφικό μουσείο «Αγάπιος Τόλης», το οποίο φιλοξενεί, μεταξύ άλλων, παραδοσιακές φορεσιές και οικιακά αντικείμενα.

Στις ταβέρνες του χωριού οι επισκέπτες μπορούν να γευτούν παραδοσιακές ηπειρώτικες πίτες με χειροποίητα φύλλα καθώς και ντόπια κρέατα με την συνοδεία τσίπουρου.

Το χωριό απέχει περίπου 45 λεπτά από τα Ιωάννινα με το αυτοκίνητο, ενώ από την Αθήνα, η διαδρομή διαρκεί περίπου 5 ώρες.