- Νέα έρευνα από το Πανεπιστήμιο του Μπέρμιγχαμ αποκαλύπτει ότι η συνδυασμένη έκθεση σε μικροπλαστικά και PFAS προκαλεί έως και 41% μεγαλύτερη ζημιά σε πλαγκτονικά καρκινοειδή, όπως το Daphnia magna, σε σχέση με την έκθεση σε καθέναν από αυτούς τους ρύπους ξεχωριστά.
- Οι επιπτώσεις περιλαμβάνουν αναπτυξιακή καθυστέρηση, καθυστερημένη σεξουαλική ωριμότητα και μείωση των απογόνων, με την κατάσταση να επιδεινώνεται από προηγούμενη έκθεση σε άλλες χημικές ρύπανσεις, υποδεικνύοντας αθροιστική επίδραση.
- Η έρευνα τονίζει την ανάγκη για ρυθμιστικά πλαίσια που να αντιμετωπίζουν τους συνδυασμούς ρύπων στο περιβάλλον, καθώς οι επιπτώσεις τους είναι σημαντικές τόσο για τη θαλάσσια ζωή όσο και για τους ανθρώπους.
Τα μικροπλαστικά και τα «παντοτινά χημικά» γνωστά και ως (PFAS) είναι δύο από τα πιο ανησυχητικά σύγχρονα προβλήματα περιβαλλοντικής ρύπανσης. Τώρα, νέα έρευνα διαπιστώνει πώς η επίδρασή τους στο περιβάλλον αυξάνεται δραστικά όταν συγχωνεύονται.
Μια ομάδα από το Πανεπιστήμιο του Μπέρμιγχαμ στο Ηνωμένο Βασίλειο εξέτασε τις επιδράσεις των μικροπλαστικών και των PFAS ένα μικρό πλαγκτονικό καρκινοειδές που ονομάζεται Daphnia magna- τόσο ξεχωριστά όσο και αναμεμειγμένα. Η έκθεση του καρκινοειδούς και στους δύο ρύπους υπό εργαστηριακές συνθήκες, προκάλεσε έως και 41% μεγαλύτερη ζημιά από ό,τι τα πλαστικά και τα «παντοτινά χημικά» ξεχωριστά. Οι επιπτώσεις περιλάμβαναν αναπτυξιακή καθυστέρηση, καθυστερημένη σεξουαλική ωριμότητα και λιγότερους απογόνους, με τη σοβαρότητα της βλάβης να είναι μεγαλύτερη εάν είχε προηγουμένως εκτεθεί σε άλλη χημική ρύπανση, υποδηλώνοντας αθροιστική επίδραση.
«Είναι επιτακτική ανάγκη να διερευνήσουμε τις συνδυασμένες επιπτώσεις των ρύπων στην άγρια ζωή σε όλη τη διάρκεια του κύκλου ζωής τους για να κατανοήσουμε καλύτερα τον κίνδυνο που ενέχουν αυτοί οι ρύποι υπό πραγματικές συνθήκες», δήλωσε ο περιβαλλοντικός επιστήμονας Μοχάμεντ Αμπτάλα.
«Αυτό είναι ζωτικής σημασίας για την προώθηση των προσπαθειών διατήρησης και την ενημέρωση της πολιτικής για την αντιμετώπιση της αυξανόμενης απειλής των αναδυόμενων μολυσματικών ουσιών, όπως τα «παντοτινά χημικά» τόνισε.
Τα μικροπλαστικά είναι θραύσματα πλαστικού με διάμετρο μικρότερο από 5 χιλιοστά, τα οποία συσσωρεύονται στο περιβάλλον ως αποτέλεσμα της διάσπασης μεγαλύτερων υλικών ή της απόρριψης συνθετικών ινών. Αν και η έκταση των επιπτώσεών τους στα οικοσυστήματα και την ανθρώπινη υγεία δεν είναι πλήρως γνωστή, η έρευνα δείχνει ότι υπάρχει λόγος ανησυχίας καθώς εξαπλώνονται στα πιο απομακρυσμένα σημεία της Γης και διεισδύουν στο ανθρώπινο σώμα. Τα PFAS, εν τω μεταξύ, χρησιμοποιούνται σε πολλές παραγωγικές διαδικασίες και έχουν συνδεθεί με νεφρική βλάβη και ανάπτυξη καρκίνου. Αυτοί οι ρύποι που διασπώνται αργά, έχουν βρεθεί στην άγρια ζωή αλλά και στη βροχή.
Η μελέτη σχεδιάστηκε για να προσομοιώσει την πιθανή έκθεση του D. magna και στις δύο αυτές τοξίνες στον φυσικό κόσμο. Αυτό το είδος αποτελεί βασικό μέρος της υδάτινης τροφικής αλυσίδας, καθώς και χρήσιμο δείκτη περιβαλλοντικής ρύπανσης.
«Η έρευνά μας ανοίγει το δρόμο για μελλοντικές μελέτες σχετικά με το πώς οι χημικές ουσίες PFAS επηρεάζουν τη λειτουργία των γονιδίων, παρέχοντας κρίσιμες γνώσεις για τις μακροπρόθεσμες βιολογικές τους επιπτώσεις», επεσήμανε η βιολόγος των εξελικτικών συστημάτων Λουίζα Ορσίνι.
Ο εντοπισμός των επιπτώσεων των επιμέρους ρύπων είναι δύσκολος, πόσο μάλλον η αποκρυπτογράφηση των επιπτώσεών τους στο περιβάλλον όταν συγχωνεύονται. Με βελτιώσεις στις αναλυτικές μεθόδους και την τεχνολογία, οι ερευνητές ελπίζουν ότι θα μπορούν να ποσοτικοποιήσουν καλύτερα τη βλάβη που προκαλείται από πολλούς ρύπους, κάτω από πιο περίπλοκες συνθήκες.
«Αυτά τα ευρήματα αφορούν όχι μόνο τα υδρόβια είδη αλλά και τους ανθρώπους, καθώς υπογραμμίζουν την επείγουσα ανάγκη για ρυθμιστικά πλαίσια που αντιμετωπίζουν τους ακούσιους συνδυασμούς ρύπων στο περιβάλλον», είπε η Ορσίνι.
«Η κατανόηση των χρόνιων, μακροπρόθεσμων επιπτώσεων των χημικών μειγμάτων είναι ζωτικής σημασίας, ειδικά όταν ληφθεί υπόψη ότι προηγούμενες εκθέσεις σε άλλες χημικές ουσίες και περιβαλλοντικές απειλές μπορεί να αποδυναμώσουν την ικανότητα των οργανισμών να αντέξουν νέα χημική ρύπανση» κατέληξε η ερευνήτρια.
Η έρευνα δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Environmental Pollution».
ΠΗΓΗ: Science Alert
