Χτες, Σάββατο 19 Ιουλίου, ο Νίκος Κοκλώνης έκανε στο προφίλ του στο Instagram μια ανάρτηση γεμάτο νόημα. Συγκεκριμένα, ο παρουσιαστής και παραγωγός ανέβασε ένα μήνυμα που αναφερόταν με έμμεσο τρόπο στην προδοσία.

«Πότισα τη γλάστρα με αγάπη – και τελικά φύτρωσε κάκτος με αγκάθια», έγραφε η ανάρτηση που έκανε ο Νίκος Κοκλώνης στον προσωπικό του λογαριασμό στο Instagram.

Η νέα ανάρτηση «καρφί» από τον Νίκο Κοκλώνη

Ο παρουσιαστής δεν έμεινε μόνο στην παραπάνω ανάρτηση, αφού στη συνέχεια ανέβασε στο προφίλ του μια νέα ανάρτηση – «καρφί», η οποία αναφερόταν στους ανθρώπους που είναι διπρόσωποι και «φορούν μάσκες».

«Μόλις ανακάλυψα ότι το Halloween δεν είναι μόνο τον Οκτώβριο. Μερικές φορούν μάσκες και το καλοκαίρι», έγραψε ο Νίκος Κοκλώνης στην ανάρτησή του.

 Η ανάρτηση-ποταμός μετά το τέλος της σεζόν – Οι αιχμές, η «προδοσία» και το restart

Μια ανάρτηση γεμάτη υπαινιγμούς και ξεκάθαρες αναφορές σε «συμμαχίες που μεταμορφώθηκαν σε στρατηγική», «προσωπεία που έπεσαν» και «φιλίες που κρύφτηκαν», έκανε ο Νίκος Κοκλώνης, λίγο μετά το τέλος της τηλεοπτικής χρονιάς. Αν και δεν αναφέρει κανένα όνομα, το timing, το ύφος και η ουσία του μηνύματός του μόνο τυχαία δεν είναι.

Η ανάρτησή του μοιάζει με έναν απολογισμό μιας ταραγμένης σεζόν, κατά την οποία, όπως φαίνεται, είδε «πλάτες να γυρίζουν για να προκαλέσουν θόρυβο» και «φίλους να μεταμορφώνονται σε στρατηγική και αποστασιοποίηση». Όλα αυτά λίγο καιρό μετά το επαγγελματικό διαζύγιό του με την Κατερίνα Καινούργιου, που όπως λέγεται δεν έμεινε μόνο σε τηλεοπτικό επίπεδο, αλλά επηρέασε και τη φιλία τους.

Ο παραγωγός κάνει λόγο για προδοσίες και ανθρώπους που στενοχωρήθηκαν με το γεγονός ότι άντεξε, ωστόσο δεν στέκεται εκεί, στρέφεται στο αύριο. Και δεν είναι τυχαίο ότι η τελευταία του λέξη είναι ο τίτλος της εκπομπής που συνεχίζει στο MEGA: «Χαμόγελα και πάλι».

Αναλυτικά όσα έγραψε ο Νίκος Κοκλώνης

Η σεζόν που παρήλθε… Κι όμως, ευγνωμονώ. Ήταν μια από εκείνες τις χρονιές που δεν αποτιμώνται σε τίτλους, σε αριθμούς ή σε ηχηρές επιτυχίες. Μα σε βλέμματα που απέφυγαν τα δικά σου. Σε σιωπές που μίλησαν δυνατότερα από κάθε υπόσχεση. Σε πλάτες που γύρισαν για να προκαλέσουν θόρυβο ή για να κρυφτούν αθόρυβα.

Ίσως δεν ήταν η χρονιά των θριάμβων – αλλά της αποκάλυψης. Όχι του εφήμερου μεγαλείου, αλλά του στιβαρού ήθους. Δεν την θυμάμαι για το ύψος που θα μπορούσε να μου δώσει, αλλά για το βάθος στο οποίο με τόλμη βούτηξα τον εαυτό μου.

Ήταν ο καιρός που απογυμνώθηκαν οι ρόλοι, οι συμμαχίες και τα προσωπεία. Που η φιλία μεταμορφώθηκε, σε κάποιες περιπτώσεις, σε στρατηγική και αποστασιοποίηση. Που άνθρωποι που στήριξα, υπερασπίστηκα και τίμησα, προτίμησαν τη σιωπή από τη στήριξη και την απουσία από τη συμπαράσταση.

Δεν χρειάζεται να μιλήσω για την προδοσία. Δεν την κρατώ ως βάρος, την αναγνωρίζω ως γνώση. Πιο επώδυνη δεν ήταν εκείνη που χτύπησε, αλλά εκείνη που έμεινε βουβή στις απατηλές υποσχέσεις. Εκείνη που απλώς αποσύρθηκε, αθόρυβα, σαν να μην υπήρξε ποτέ. Κι όμως, μέσα στα ερείπια των σχέσεων που νόμιζα ακλόνητες, στάθηκα. Όχι κραυγάζοντας. Όχι απαιτώντας. Αλλά με καθαρότητα. Με εσωτερική δύναμη. Δεν θριάμβευσα, μα δεν λύγισα. Και σε εκείνη την ερημία, φάνηκαν οι πραγματικά σπουδαίοι.

Ήρθαν άνθρωποι αναπάντεχοι. Ήσυχοι. Που δεν τους διάλεξα, με διάλεξαν. Που δεν τους κάλεσα, κι όμως ήρθαν. Δεν φώναξαν. Δεν προβλήθηκαν. Δεν ζήτησαν. Απλώς στάθηκαν εκεί, που άλλοι έφυγαν. Αυτονόητα κοντά, παρότι γίγαντες. Άνθρωποι που δεν υπολόγισαν το αντίκρισμα. Που δεν ζήτησαν να τους αποδοθεί τίποτα (γιατί δεν το είχαν ανάγκη, τα έχουν όλα). Άλλοι με πιο μικρές δυνάμεις, μα μεγαλόψυχοι.

Και είδα, ίσως για πρώτη φορά με τόση καθαρότητα, ότι η ευγένεια της ψυχής δεν έχει φωνή. Έχει παρουσία. Δεν έχει ένταση. Έχει διάρκεια. Δεν κρατώ κακία. Η ψυχή που ωριμάζει δεν έχει πια χώρο για μικρότητες. Εκεί που υπάρχει επίγνωση, δεν χωρούν σκιές. Όμως δεν ξεχνώ. Γιατί η μνήμη δεν είναι εκδίκηση.. είναι μέτρο. Και ήταν τόσο “δικοί μου”, που όταν σε λίγους μόλις μήνες, κατάφερα όσα δεν θα άντεχε κανείς, και γύρισα δυνατότερος από ποτέ… στενοχωρήθηκαν.

Δεν ήμουν πλέον το πρόσωπο της ανάγκης, αλλά η υπενθύμιση της δικής τους αδυναμίας. Κι αυτό, κάποιοι δεν το άντεξαν. Και κάποτε, αναπόφευκτα, θα λείψω. Ίσως αθόρυβα, ίσως ξαφνικά. Αλλά όταν λείψω, δεν θα αντικατασταθώ. Γιατί η παρουσία μου δεν ήταν ρόλος. Ήταν ψυχή. Ήμουν εκεί όταν δεν χρειαζόταν χειροκρότημα. Όταν άλλοι ύψωναν κτίσματα, εγώ στερέωνα τα θεμέλια τους. Πλήρωσα την άνεση τους, στήριξα το γάρμπος τους, έβαλα πλάτη στα στολίδια τους.

Και τώρα, συνεχίζω. Όχι με όλους. Αλλά με τους σωστούς. Με εκείνους που αξίζει να μοιράζεσαι λεωφόρους και όχι μονοπάτια, διάρκεια και όχι στιγμές. Χαμογελώ. Όχι με πίκρα. Με ευγνωμοσύνη. Για όσα έφυγαν. Για όσα έμειναν. Για όσους στάθηκαν. Και, περισσότερο από όλα, για όσα έμαθα για εμένα.

Χαμόγελα και πάλι, βρε. Γιατί ο κόσμος δεν αλλάζει από τις πτώσεις, αλλά από τη δύναμη να παραμένεις γενναιόδωρος ακόμα κι όταν δεν σου χαρίστηκε τίποτα. Χαμόγελα και πάλι».