Αυτό το φαινομενικά αδύνατο γεγονός λέγεται ότι έλαβε χώρα τη δεκαετία του 1940 – η ακριβής χρονολογία τείνει να διαφέρει από πηγή σε πηγή.

Σύμφωνα με την ιστορία, το SS Ourang Medan, ένα ολλανδικό πλοίο, διέσχιζε το Στενό της Malacca όταν έπεσε θύμα μιας μυστηριώδους τραγωδίας. Πλοία που βρίσκονταν σε κοντινή απόσταση ανέφεραν ότι έλαβαν μια τρομακτική κλήση κινδύνου. «Όλοι οι αξιωματικοί, συμπεριλαμβανομένου του καπετάνιου, νεκροί, κείτονταν στο ναυτικό γραφείο και στη γέφυρα, πιθανώς ολόκληρο το πλήρωμα νεκρό», ανέφερε. Στη συνέχεια, ακολούθησε μια ακατανόητη φρενίτιδα με κωδικούς Μορς. Ο χειριστής ασυρμάτου είχε την τελευταία λέξη: «Πεθαίνω κι εγώ».

Έπειτα σιωπή. Σε έναν αγώνα δρόμου ενάντια στον χρόνο, πληρώματα των γύρω λιμανιών έσπευσαν να εντοπίσουν την κλήση. Με τη βοήθεια ολλανδικών και βρετανικών πλοίων, κατάφεραν να εντοπίσουν την πηγή του μηνύματος. Το κέντρο του Ινδικού Ωκεανού.

Ένα αμερικανικό εμπορικό πλοίο, το Silver Star , ήταν το πιο κοντινό εκείνη την ώρα. Μέσα σε λίγες ώρες, το πλήρωμα είδε το SS Ourang Medan , να φωνάζει και να στέλνει μηνύματα για να δει αν κάποιος από το πλήρωμα θα απαντούσε. Δεν ανταποκρίθηκε. Το πλοίο απλώς λικνιζόταν στον ωκεανό χωρίς συγκεκριμένη πορεία.

Τα αμερικανικά στρατεύματα έδεσαν και επιβιβάστηκαν στο πλοίο για να αναζητήσουν επιζώντες. Μόλις έφτασαν, οι πιο βασανιστικοί φόβοι τους πραγματοποιήθηκαν.

Το δάπεδο του καταστρώματος ήταν γεμάτο με Ολλανδούς μέλη του πληρώματος «με ανοιχτά μάτια, με τα πρόσωπά τους στραμμένα προς τον ήλιο, να κοιτάζουν επίμονα, σαν να φοβούνται…» Ακόμα και ο σκύλος του πλοίου ήταν νεκρός, παγωμένος σε αυτή την φρικτή κατάσταση, γρυλίζοντας σε έναν επιτιθέμενο ή σε έναν άγνωστο τρόμο. Ο εκλιπών καπετάνιος ήταν σκυμμένος πάνω από τη γέφυρα του πλοίου. Το πλήρωμα βρήκε και τον ασυρματιστή. Τα δάχτυλά του ήταν καρφωμένα στον τηλέγραφο. Όλοι τους νεκροί. Αλλά το περίεργο ήταν ότι κανένα μέλος του πληρώματος δεν είχε υποστεί ούτε έναν τραυματισμό ή ανοιχτή πληγή. Ούτε μια σταγόνα αίματος.

Ενώ μετρούσαν τον αριθμό των νεκρών του πλοίου και έψαχναν για απαντήσεις, η ομάδα διάσωσης άρχισε να παρατηρεί την απότομη πτώση της θερμοκρασίας ακριβώς κοντά στο λεβητοστάσιο. Κάτι περίεργο, καθώς ο λέβητας ήταν το πιο ζεστό μέρος του πλοίου. Ήταν παγωμένος. Ενώ κοιτούσαν γύρω τους, το πλήρωμα παρατήρησε ότι τα σώματα αποσυντίθεντο γρήγορα. Με αυτό, ο καπετάνιος του Silver Star αποφάσισε να μεταφέρει το πλοίο πίσω στην ακτή, για να αξιολογήσει περαιτέρω την κατάσταση.

Καθώς η ομάδα διάσωσης άρχισε να ρυμουλκεί το πλοίο προς τα πίσω, καπνός άρχισε να φουσκώνει από το κύτος του πλοίου. Σε χρόνο μηδέν, ο καπνός εξαπλώθηκε σε όλη την υπόλοιπη καμπίνα. Το Silver Star έκοψε τα σχοινιά ρυμούλκησης ακριβώς την κατάλληλη στιγμή, καθώς το SS Ourang Madan κυριολεκτικά εξερράγη. Διαμελισμένο, η θάλασσα κατάπιε το πλοίο στον πυθμένα του Ινδικού Ωκεανού, παίρνοντας μαζί της όλες τις απαντήσεις. Ευτυχώς, κανένα από τα μέλη του πληρώματος του Silver Star δεν τραυματίστηκε.

Το βιβλίο «Das Totenschiffin der Südsee» υποδηλώνει ότι κυανιούχο κάλιο και νιτρογλυκερίνη φυλάσσονταν στο αμπάρι του πλοίου. Αν ναι, αυτό θα μπορούσε σίγουρα να εξηγήσει την ξαφνική τυχαία καταστροφή του πλοίου, καθώς και τη θολή φύση τυχόν αρχείων που σχετίζονται με το πλοίο και το περιστατικό. Στο τεταμένο διεθνές κλίμα στο τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, αυτά ήταν εξαιρετικά ευαίσθητα υλικά προς μεταφορά και θα προκαλούσαν ένα σοβαρό περιστατικό σε περίπτωση απρόσεκτης χρήσης.

Θα έπρεπε να τελειώνει εκεί. Αλλά γίνεται ακόμα πιο ενδιαφέρον. Δεν υπάρχει απολύτως κανένα αρχείο για την ύπαρξη του πλοίου. Το Lloyd’s Shipping Register, το Λεξικό Καταστροφών στη Θάλασσα από το 1824-1962 και καμία Λιμενική Αρχή δεν έχουν κανένα αρχείο ή παράγωγο αυτού του ατυχήματος. Μια πιθανή εξήγηση γι’ αυτό είναι ότι το Ourang μετέφερε χημικά όπλα που απαγορεύτηκαν το 1925 με ένα φαινομενικά δυσδιάκριτο φορτηγό πλοίο. Γι’ αυτό και το πλήρωμα πέθανε γρήγορα.

Ο λόγος που η ακριβής ημερομηνία του συμβάντος είναι τόσο δύσκολο να εντοπιστεί είναι ότι τα ρεπορτάζ των εφημερίδων αφηγούνται διάφορες εκδοχές της ιστορίας σε μια χρονική περίοδο, προσθέτοντας και εξωραΐζοντας λεπτομέρειες στην πορεία. Παρ’ όλα αυτά, οι πιστοί ορκίζονται ότι αυτή η αδύνατη, φανταστική ιστορία είναι απολύτως αληθινή.

Λέγεται ότι το νηολόγιο του πλοίου δεν βρέθηκε επειδή ήταν στην πραγματικότητα νηολογημένο στη Σουμάτρα. Το όνομα του πλοίου μεταφράζεται ως «Άνθρωπος από το Μεντάν» — το Μεντάν είναι ένα νησί της Σουμάτρας. Επιπλέον, ο καθηγητής Theodor Siersdorfer, ένας Γερμανός ερευνητής που μελετά προσεκτικά την συναρπαστική υπόθεση για περίπου μισό αιώνα, ανακάλυψε μια παλιά γερμανική έκδοση του 1953, με τίτλο Das Totenschiffin der Südsee, ή Το Πλοίο του Θανάτου στις Νότιες Θάλασσες . Αυτό το μικρό φυλλάδιο, ευγενική προσφορά του πλέον αποβιώσαντος ακαδημαϊκού Otto Mielke, πιστεύεται από ορισμένους ότι προσφέρει στοιχεία ότι το πλοίο ήταν πραγματικό, όπως και η τραγική του μοίρα. Προσφέρει μια ενδιαφέρουσα πιθανότητα ως προς την αιτία της έκρηξης που έστειλε το Ourang Medan στα βάθη.

Μια άλλη θεωρία στρέφεται προς το υπερφυσικό, με ορισμένους να υποστηρίζουν ότι το πλήρωμα συνάντησε κάτι απόκοσμο – μια οπτασία ή μια παραφυσική δύναμη – που τους άφησε “πετρωμένους” από φόβο. Αυτή η εξήγηση μπορεί να φαίνεται απίθανη, αλλά προσθέτει ένα ενδιαφέρον στοιχείο στο μυστήριο, ειδικά δεδομένων των ασυνήθιστων εκφράσεων του προσώπου που παρατηρούνται στα θύματα.

Το 1959, η CIA δημοσίευσε ένα έγγραφο που περιέγραφε τις μυστηριώδεις συνθήκες του SS Ourang Medan και αποδείκνυε την ύπαρξή του. Στο άμεσο μέλλον, θα παραμείνει θαμμένο μαζί με τα υπόλοιπα μυστικά του ωκεανού.