Το άρθρο αναφέρεται στη ζωή της Μαρίας Ρασπούτιν, κόρης του αμφιλεγόμενου Γκριγκόρι Ρασπούτιν, γνωστού ως «Τρελού Καλόγερου» της Ρωσίας. Ως παιδί, η Μαρία έπαιζε με τις κόρες των Ρομανόφ και κρατούσε ημερολόγιο για την ιστορία τους.
Μετά την πτώση της αυτοκρατορικής Ρωσίας, κατέφυγε στο Λος Άντζελες, όπου επανέφερε το όνομα Ρασπούτιν στο προσκήνιο, παρά τις αμφιβολίες για την πατρότητά της. Η ζωή της περιλάμβανε καριέρα στο τσίρκο ως θηριοδαμάστρια και χορεύτρια, ενώ διαρκώς προσπαθούσε να αποτινάξει τους μύθους που συνόδευαν τον πατέρα της.
Παρά τις αμφισβητήσεις για την ταυτότητά της, η Μαρία συνέχισε να προβάλλει την κληρονομιά του Ρασπούτιν, γράφοντας βιβλία και συμμετέχοντας σε συνεντεύξεις μέχρι τον θάνατό της.
Πιο αναλυτικά
Ο πατέρας της ήταν μια από τις πλέον αμφιλεγόμενες προσωπικότητες της Ρωσικής Αυτοκρατορίας.
Εκείνη, ως παιδί, έπαιζε με τις κόρες των Ρομανόφ και περνούσε τον καιρό της κρατώντας λεπτομερές ημερολόγιο για την ιστορία του βασιλικού οίκου.
Όταν η αυτοκρατορική Ρωσία έπεσε στα χέρια των μπολσεβίκων, η Μαρία έφυγε από τη χώρα και κατέληξε στο Λος Άντζελες, δίνοντας μια δεύτερη ζωή στον οίκο των Ρασπούτιν στο περιθώριο της απίστευτης ιστορίας του πατέρα Γκριγκόρι.
Κι ενώ η γνωστή ιστορία θέλει το όνομα των Ρασπούτιν να τελειώνει με την περιπετειώδη δολοφονία του «Τρελού Καλόγερου», η ίδια η ζωή της Μαρίας αποδεικνύει το ακριβώς αντίθετο.
Στην πραγματικότητα, ήταν αυτή που θα έστελνε το πατρικό όνομα σε νέα ύψη, αν βέβαια ήταν πράγματι κόρη του, καθώς η υπόθεση της πατρότητας μόνο εύκολη δεν είναι στη διαλεύκανσή της…
Μαρία και Γκριγκόρι 
Ήταν το 1898 (ή το 1899) όταν μια αγροτική οικογένεια υποδέχτηκε το νεογέννητο κοριτσάκι της σε ένα απομονωμένο χωριό της παγωμένης Σιβηρίας.
Το καλοκαίρι του 1914 μια Ρωσίδα θα προσπαθούσε να σκοτώσει τον πατέρα της, Γκριγκόρι, και το γεγονός πυροδότησε μια δραματική αλλαγή στη ζωή του χωρικού, ως το πρώτο σκαλοπάτι στην άνοδό του στον θρόνο του «Τρελού Καλόγερου» της Ρωσίας!
Μετά τη δολοφονική απόπειρα, ο Ρασπούτιν βουτιέται στο ποτό και καταβυθίζεται στα απόκρυφα της ορθόδοξης πίστης. Αργότερα έρχεται σε επαφή με τον μυστικισμό και ξεπηδά εναλλακτικός θεραπευτής.
Γίνεται τρανός στη Ρωσία όταν θεραπεύει με τις απόκοσμες δυνάμεις του τον γιο και διάδοχο του τσάρου Νικολάου Β’, τον Αλεξέι, ο οποίος έπασχε από αιμοφιλία.
Ο Ρασπούτιν κατάφερε κάπως (ακόμα και σήμερα παραμένει αντικείμενο διαμάχης) να σταματήσει τις αιμορραγίες του μικρού σώζοντας τη ζωή του. Το μέλλον του στη δυναστεία των Ρομανόφ ήταν πια κάτι παραπάνω από εξασφαλισμένο. 
Η κόρη του Μαρία έπαιζε τώρα με τις πριγκίπισσες της βασιλικής οικογένειας, Όλγα, Τατιάνα, Μαρία και Αναστασία, που όπως έγραφε στο ημερολόγιο που κρατούσε ήταν πολύ κομψές αλλά αποκομμένες από την πραγματική ζωή.
Και μιας κι αυτή ήταν αγοροκόριτσο και είχε δει τον κόσμο έξω από τα ανάκτορα, έγινε αμέσως καρδιακή τους φίλη, διηγούμενη πραγματικές ιστορίες πραγματικών ανθρώπων.
Όσο όμως η επιρροή του στους Ρομανόφ γιγαντωνόταν, τόσο μεγάλωναν και οι εχθροί του, κι έτσι το 1916 μια ομάδα συνωμοτών αριστοκρατών προσπάθησαν να τον σκοτώσουν, αφήνοντας παρακαταθήκη τη δυσκολότερη δολοφονία όλων των εγκληματικών χρονικών! Ο θεόμουρλος μοναχός δηλητηριάστηκε, πυροβολήθηκε και μαχαιρώθηκε, αν και δεν έλεγε να εγκαταλείψει τον μάταιο τούτο κόσμο. 
Ήταν μάλιστα η Μαρία αυτή που αναγνώρισε το παγωμένο πτώμα στα νερά του Νέβα, διακρίνοντας τη γαλότσα του πατέρα της που είχε ξεμείνει στη γέφυρα από την οποία πέταξαν οι δολοφόνοι το ζωντανό ακόμα σώμα του στο ποτάμι.
Η οικογένεια έθαψε σχεδόν μόνη τον περιβόητο Ρασπούτιν, μιας και όπως παρατήρησε η Μαρία στο ημερολόγιό της «πολλά μέρη στην εκκλησία ήταν άδεια, γιατί τα πλήθη που χτυπούσαν την πόρτα του πατέρα μου όταν ήταν ακόμα ζωντανός ζητώντας κάποια υπηρεσία ξέχασαν να έρθουν και να πουν μια προσευχή για αυτόν τώρα που ήταν νεκρός»…
Το όνομά μου είναι Μαρία Ρασπούτιν 
Μετά τον θάνατο του Ρασπούτιν, η Μαρία και η αδερφή της παρέμειναν στο παλάτι των Ρομανόφ.
Σύντομα όμως έγινε σαφές πως και η ζωή του βασιλικού ζεύγους κινδύνευε, γι’ αυτό και η αυτοκράτειρα Αλεξάνδρα τους έδωσε 50.000 ρούβλια και τους είπε ότι ήταν ώρα να αναζητήσουν την τύχη τους:
«Άντε, παιδιά μου, πηγαίνετε, αφήστε μας γρήγορα, εμείς θα φυλακιστούμε», θυμόταν η Μαρία στα γραπτά της. Οι μπολσεβίκοι θα εκτελούσαν τους Ρομανόφ σύντομα, δικαιώνοντας τους φόβους της τσαρίνας.
Η Μαρία ακολούθησε κατά γράμμα τη συμβουλή της Αλεξάνδρας και ήταν σύντομα στο τρένο για την Ευρώπη.
Έφυγε μάλιστα με τη βοήθεια του Μπόρις Σολόφιεφ, του ανθρώπου που προσπάθησε να βγάλει λεφτά από την εκτέλεση του βασιλικού ζεύγους προσλαμβάνοντας κοριτσάκια που τα ανάγκαζε να λένε πως ήταν οι τελευταίοι απόγονοι των Ρομανόφ!
Με αυτόν τον τύπο παντρεύτηκε και έκανε δυο κόρες, στις οποίες έδωσε τα ονόματα των κολλητών της πριγκιπισσών:
Τατιάνα και Μαρία. Η οικογένειά της ήταν τώρα το μόνο που είχε στη ζωή, μιας και η μητέρα και ο αδερφός της είχαν εξαφανιστεί στα γκουλάγκ της Σιβηρίας και η αδελφή της είχε πεθάνει στη Μόσχα κάτω από μυστηριώδεις συνθήκες (δολοφονική απόπειρα με δηλητήριο υποπτευόταν η Μαρία).
Έτσι πέρασε η ζωή μέχρι το 1926, όταν πέθανε ο σύζυγος από φυματίωση και εκείνη έπρεπε να βρει τώρα τρόπο να ζήσει τις κόρες της.
Το μόνο που είχε ήταν το όνομά της, μιας και δεν ήξερε να κάνει τίποτα. Και παρά το γεγονός ότι δεν είχε χορέψει ποτέ, το επώνυμό της και μόνο της εξασφάλισε δουλειά σε παρισινό καμπαρέ! Ποιος δεν θα ήθελε να δει την κόρη του υπερπροικισμένου καλόγερου να λικνίζεται αισθησιακά; 
Παρά το γεγονός ότι έβγαζε τα προς το ζην χορεύοντας με τα απολύτως απαραίτητα, το 1929 αποδέχτηκε μια δουλειά στο τσίρκο και πίσω δεν ξανακοίταξε.
Η Μαρία έγραφε ότι στα χρόνια του καμπαρέ αντιμετώπιζε συνεχώς «την τραγωδία της ζωής και του θανάτου του πατέρα μου», μιας και οι περιπέτειές του ήταν πια μυθικές στην Ευρώπη και ανέβαιναν συνεχώς στην πίστα των νυχτερινών κέντρων ως φτηνά θεατρικά θεάματα.
Η Ρασπούτιν είχε το όνομα του καλόγερου να ξεκλειδώνει τις δουλειές και στο τσίρκο πέρασε από πολλές θέσεις, καμιά ωστόσο δεν θα είχε την επιτυχία που της εξασφάλισαν τα άγρια θηρία. Τώρα ήταν θηριοδαμάστρια και μάλιστα ικανότατη.
Εκείνη δεν ξεχνούσε να προωθεί το σόου και τον εαυτό της ακριβώς στη βάση ότι ήταν μια σωστή Ρασπούτιν: «εκτελώ μαγικά πάνω σε άγρια θηρία με τον ίδιο τρόπο που ο πατέρας μου κυριαρχούσε στους άντρες» ή «η κόρη του φημισμένου τρελού καλόγερου που οι άθλοι του στη Ρωσία άφησαν τον κόσμο με το στόμα ανοιχτό».
Όταν μάλιστα σοβιετικός δημοσιογράφος πήγε και τη βρήκε στο τσίρκο και τη ρώτησε πικρόχολα αν την πειράζει να είναι κλεισμένη σε ένα κλουβί με άγρια θηρία, εκείνη του απάντησε όπως του έπρεπε: «Όχι βέβαια. Εδώ ήμουν κλεισμένη σε κλουβί με τους μπολσεβίκους»! Το τσίρκο έκανε κάποια στιγμή μια μεγάλη περιοδεία στην Αμερική, κι εκείνη παρέμεινε εκεί.
Οι τελωνειακές αρχές αρνήθηκαν μάλιστα την είσοδο στις ΗΠΑ στις κόρες της Ρασπούτιν, κι έτσι παρέμειναν τελικά στην Ευρώπη. Η μητέρα τους έζησε ωστόσο όλη την υπόλοιπη ζωή της στην Αμερική και δεν επέστρεψε στη Γηραιά Ήπειρο ούτε μετά την απόσυρσή της από το τσίρκο το 1935, όταν κακοποιήθηκε από μια αρκούδα και τα παράτησε μια και καλή. 
Η Μαρία παντρεύτηκε κατόπιν έναν πρώην αξιωματικό του Λευκού Στρατού που τον ήξερε από παιδάκι και συνάντησε τυχαία μια μέρα στο Μαϊάμι. Παρά το γεγονός ότι η ένωσή τους δεν στέριωσε (χώρισαν το 1946), η ίδια πήρε μέσω του γάμου την πολυπόθητη αμερικανική υπηκοότητα.
Στα χρόνια του Β’ Παγκοσμίου δούλευε σε φάμπρικα που έφτιαχνε πολεμικό υλικό και παρέμεινε βιομηχανική εργάτρια μέχρι και το 1955. Μέσα στον κομμουνιστικό πανικό που χτύπησε μάλιστα τις ΗΠΑ μεταπολεμικά, η ίδια χαρακτηριζόταν τώρα κομμουνίστρια, μια κατηγορία που της προκαλούσε αποτροπιασμό.
Αρνούμενη κατηγορηματικά τις κατηγορίες, στέλνει μια ανοιχτή επιστολή το 1948 στους «LA Times» δηλώνοντας: «Κατηγορούμαι και διώκομαι διαρκώς ως κομμουνίστρια εξαιτίας του ονόματός μου, Μαρία Ρασπούτιν, κόρη του Γκριγκόρι Ρασπούτιν, γνωστού ως ‘‘Τρελού Καλόγερου της Ρωσίας’’. Εγκατέλειψα τη Ρωσία πριν από 28 χρόνια και είμαι πλέον αμερικανίδα πολίτης, ένα προνόμιο για το οποίο ευχαριστώ τον Θεό κάθε βράδυ, καθώς λατρεύω τις ΗΠΑ από τα βάθη της καρδιάς μου. Θέλω να ανακοινώσω δημοσίως ότι δεν είμαι κομμουνίστρια, παρά το γεγονός ότι το όνομά μου είναι Μαρία Ρασπούτιν, κόρη του Γκριγκόρι Ρασπούτιν».
Ζώντας πια στο Λος Άντζελες, η θηριοδαμάστρια επιβίωνε πια από τα κοινωνικά επιδόματα και τσόνταρε το εισόδημά της κρατώντας παιδάκια και διδάσκοντας ρωσικά. Μια στο τόσο έδινε καμιά συνέντευξη αριστερά και δεξιά (το 1968 ισχυρίστηκε, για παράδειγμα, πως ήταν μέντιουμ, όπως ακριβώς και ο πατέρας της!) και έγραψε μια σειρά βιβλίων για τον Γκριγκόρι, θέλοντας να καθαρίσει το όνομά του απ’ όσα του είχε κολλήσει ο θρύλος που τον ακολουθούσε πιστά…
Το μεγαλύτερό της νούμερο; 
Το τελευταίο της βιβλίο «Ρασπούτιν: Ο άνθρωπος πίσω από τον μύθο» εκδόθηκε το 1977, αμέσως μετά τον θάνατό της. Δεν ήταν λίγοι αυτοί που βγήκαν και την κατηγόρησαν για πολλά και διάφορα, αμφισβητώντας πια ανοιχτά ακόμα και το ίδιο το γεγονός ότι ήταν κόρη του. Όπως ακριβώς μετά την εκτέλεση των Ρομανόφ έβγαιναν πολλοί που ισχυρίζονταν πως ήταν απόγονοί τους, το ίδιο συνέβαινε και με τον θρυλικό Ρασπούτιν, καθώς κανείς δεν μπορούσε να ξέρει (ή να επιβεβαιώσει) πόσα εξώγαμα διέθετε ο ανεκδιήγητος μοναχός. 
Αν ήταν πράγματι κόρη του θρυλικού Ρασπούτιν κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα, γεγονός είναι πάντως πως η ίδια στήριξε όλη την καριέρα και τη ζωή της ακριβώς εδώ και είχε πολλές ιστορίες να διηγείται από τα χρόνια της αυτοκρατορικής Ρωσίας. Στον επικήδειό της πάντως που δημοσίευσαν οι «New York Times» άφηναν σαφείς αιχμές για την οικογενειακή της κατάσταση, προσφωνώντας τη «χορεύτρια και ακροβάτη του τσίρκου που ισχυριζόταν πως ήταν κόρη του Τρελού Καλόγερου, Γκριγκόρι Ρασπούτιν».
Μήπως ήταν το όνομά της η μεγαλύτερή της παράσταση, ρωτούσαν πια όλοι χωρίς περιστροφές…
