“Το Βαμπίρ του Ντίσελντορφ” έσπερνε επί δύο δεκαετίες τον τρόμο στους δρόμους της Γερμανίας. 

Στο πέρασμά του άφησε διαμελισμένα πτώματα, ξεκοιλιασμένα κορίτσια και μια επίμονη μυρωδιά αίματος. Η ιστορία του ήταν αυτή ενός δολοφόνου που, μακριά από το να κρύβεται, απολάμβανε τον τρόμο που προκαλούσε. Σε μια περίπτωση, είπε αργότερα ένας μάρτυρας, στάθηκε να μιλάει με την αστυνομία μπροστά στο πτώμα που ο ίδιος είχε εγκαταλείψει.

Ο άνδρας που απόλαυσε ακόμα και την εκτέλεσή του στη γκιλοτίνα

Σαν σήμερα πριν από 94 χρόνια, το πρωί της 2ας Ιουλίου 1931, τον περίμενε η τελική πράξη της δικαιοσύνης, η εκτέλεσή του στη γκιλοτίνα. Σε αντίθεση με άλλους καταδικασμένους, ο Kürten δεν έτρεμε. Ρώτησε αν, καθώς θα έπεφτε το κεφάλι του, θα μπορούσε ακόμα να ακούσει τον ήχο του ίδιου του αίματός του που έτρεχε από το λαιμό του. “Αυτή θα ήταν η απόλαυση που θα ξεπερνούσε όλες τις απολαύσεις”, είπε.

Το κεφάλι του, αποκομμένο από το σώμα του, μεταφέρθηκε σε εγκληματολογικό εργαστήριο για να αναζητηθούν ανωμαλίες. Δεν βρήκαν τίποτα. Κανένας όγκος, καμία δυσπλασία, κανένα στοιχείο στον εγκεφαλικό ιστό που θα εξηγούσε τις φρικαλέες πράξεις του. Σήμερα, το μουμιοποιημένο κρανίο της -καθαρό, σκληρό, άδειο- εκτίθεται πίσω από γυαλί στο Μουσείο Ripley’s Believe It or Not στο Wisconsin. Ένα λείψανο φρίκης.

Ο πατέρας του κακοποιούσε όλη την οικογένεια

Ο Peter Kürten γεννήθηκε σε ένα σπίτι όπου η στοργή είχε εξαλειφθεί. Ήταν το τρίτο από τα δεκατρία παιδιά μιας εργατικής οικογένειας στο Ντίσελντορφ, μια πόλη που βίωνε τότε ραγδαία εκβιομηχάνιση. Ο πατέρας του, χρόνια άνεργος και αλκοολικός, κυβερνούσε το νοικοκυριό με τη ζώνη και τη γροθιά του. Η σωματική βία ήταν συνηθισμένο φαινόμενο, όπως και η σεξουαλική βία.

Αναγκασμένος να γίνει μάρτυρας των σεξουαλικών επαφών των γονιών του από μικρή ηλικία, ο Kürten μεγάλωσε μπερδεύοντας τον πόνο με την επιθυμία. Η συναισθηματική του ανατροφή ήταν σκληρή. Η μητέρα του προσπαθούσε να τον προστατεύσει, αλλά και η ίδια ήταν θύμα, βυθισμένη στη δυστυχία και τον τρόμο. Όταν τελικά κατήγγειλε τον σύζυγό της για αιμομιξία -αφού ανακάλυψε ότι είχε κακοποιήσει μια από τις κόρες τους-, φυλακίστηκε. Ο Peter ήταν μόλις 16 ετών τότε. Ήταν ήδη πολύ αργά.

Την ίδια χρονιά, έκλεψε χρήματα από το σπίτι και δραπέτευσε. Έτσι άρχισε η ζωή του να περιπλανιέται στα έγκατα του γερμανικού σωφρονιστικού συστήματος. Καταδίκες για μικροκλοπές τον οδήγησαν σε φυλακές του Ντίσελντορφ και αργότερα σε άλλες φυλακές στα δυτικά της χώρας. Κατά τη διάρκεια της παραμονής του πίσω από τα κάγκελα, άρχισε να φαντάζεται σκηνές σεξουαλικών βασανιστηρίων ως τη μόνη ψυχική του διέξοδο. «Οι τιμωρίες που υπέστην κατέστρεψαν όλα μου τα συναισθήματα ως ανθρώπου», δήλωσε στη δίκη του.

Η ημέρα που ξεκίνησε τις φρικιαστικές δολοφονίες

Όταν αποφυλακίστηκε το 1913, σε ηλικία 30 ετών, τα ζώα που σκότωνε δεν ήταν πλέον αρκετά. Άρχισε να ψάχνει, χωρίς ακόμα να ξέρει πού και πότε, για ένα ανθρώπινο σώμα πάνω στο οποίο θα μπορούσε να ασκήσει την απόλυτη εξουσία που μόνο φανταζόταν μέχρι τότε.

Την ίδια χρονιά, στην πόλη Mülheim am Rhein, η Christine Klein κοιμόταν βαθιά. Ήταν 10 ετών. Ο πατέρας της, ιδιοκτήτης ενός μικρού καταστήματος λιανικής πώλησης, είχε κλείσει το μαγαζί ως συνήθως και είχε επιστρέψει στο σπίτι.

Ο Kürten είχε επιλέξει τυχαία αυτό το σπίτι, με σκοπό να το ληστέψει, αναζητώντας εύκολα χρήματα ή τιμαλφή. Αλλά αυτό που βρήκε ήταν κάτι άλλο. Βλέποντας το κορίτσι να κοιμάται, κάτι του προκάλεσε. Η σκηνή παραμορφώθηκε στο μυαλό του και το έγκλημα άλλαξε χαρακτήρα. Αργότερα θα δήλωνε: «Μια δίψα για αίμα με κυρίευσε για πρώτη φορά».

Στραγγάλισε το 10χρονο κορίτσι με τα γυμνά του χέρια. Μετά τη βίασε. Μετά, με μια κοφτερή λεπίδα, της έκοψε το λαιμό. Το αίμα του προκάλεσε μια έξαψη που δεν μπορούσε να καταπνίξει.

Ο δολοφόνος επέστρεψε στον τόπο του εγκλήματος για να απολαύσει τον τρόμο που προκάλεσε

Αλλά δεν έφυγε εντελώς. Την επόμενη μέρα επέστρεψε στην περιοχή και κάθισε σε μια κοντινή ταβέρνα, όπου οι γείτονες ήταν τρομοκρατημένοι από το έγκλημα. Άκουγε σιωπηλά, παρατηρώντας τα πρόσωπά τους. Μέρες αργότερα, θα επισκεπτόταν τον τάφο του κοριτσιού.

Αυτός ο φόνος ήταν η αρχή. Δύο μήνες αργότερα, μπήκε στο σπίτι μιας 17χρονης κοπέλας, τη στραγγάλισε και εκσπερμάτωσε ενώ εκείνη ήταν ετοιμοθάνατη.

Η τρομακτική δράση του διακόπηκε προσωρινά όταν το 1914 επιστρατεύτηκε στον γερμανικό στρατό για τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Συνελήφθη. Και, όπως τόσες άλλες φορές, επέστρεψε στη φυλακή.

Το «Βαμπίρ» έδινε κατάθεση και στοιχεία στην αστυνομία

Το 1929, το Ντίσελντορφ γέμισε με θύματα του «Βαμπίρ». Κατά μήκος δεντροφυτεμένων δρόμων, άδειων οικοπέδων και σκοτεινών σοκακιών, εμφανίστηκαν πτώματα με δεκάδες διατρητικές πληγές. Δεν υπήρχε κανένα προφανές μοτίβο μεταξύ των θυμάτων: κορίτσια, γυναίκες, άνδρες, ακόμη και ανήλικοι και των δύο φύλων. Αλλά η μέθοδος μιλούσε από μόνη της. Αιχμηρά ψαλίδια, μαχαίρια, σφυριά.

Εκείνη τη χρονιά, ο Peter Kürten δολοφόνησε επτά ανθρώπους, ενώ άφησε πολλούς άλλους κοντά στο θάνατο.

Η αστυνομία αύξησε τις περιπολίες, τις ανακρίσεις και τις συλλήψεις, οι οποίες δεν έβρισκαν όμως τον πραγματικό ένοχο. Ο Kürten δεν κρύφτηκε όμως. Μερικές φορές επέστρεφε στον τόπο του εγκλήματος, μιλούσε με τους ερευνητές και έδινε τη γνώμη του. Σε μια περίπτωση, σκέφτηκε να καρφώσει το σώμα μιας γυναίκας σε ένα δέντρο, για να ανεβάσει το έργο του για την πόλη. Τελικά την έθαψε, αλλά έστειλε χάρτη στην αστυνομία που έδειχνε την ακριβή τοποθεσία.

Η τυχαία σύμπτωση που οδήγησε στο τέλος του

Στις 14 Μαΐου 1930, η Maria Budlick δέχτηκε να συνοδεύσει έναν άνδρα στα μονοπάτια του Hofgarten, ενός δεντροφυτεμένου πάρκου στο Ντίσελντορφ. Πίστευε ότι επρόκειτο για έναν ευγενικό πολίτη που πρόσφερε βοήθεια. Αλλά πίσω από αυτή την προσποιητή ευγένεια κρυβόταν το ίδιο πρόσωπο που είχε ήδη στοιχίσει τη ζωή σε δεκάδες ανθρώπους. Ήταν ο Peter Kürten, το Βαμπίρ.

Στο δάσος, τη βίασε. Αλλά κάτι τον σταμάτησε. Δεν τη σκότωσε. Σύμφωνα με την μετέπειτα ομολογία του, είχε εκσπερματώσει και δεν χρειαζόταν τίποτε άλλο.

Η νεαρή γυναίκα δεν πήγε κατευθείαν στην αστυνομία. Ίσως από φόβο, ντροπή ή δυσπιστία. Αντ’ αυτού, έγραψε ένα γράμμα σε μια φίλη της περιγράφοντας λεπτομερώς την επίθεση. Το γράμμα, κατά λάθος, έφτασε σε λάθος διεύθυνση. Η γυναίκα που το παρέλαβε, εμβρόντητη, το διάβασε, κατάλαβε τη σοβαρότητά του και το παρέδωσε στην αστυνομία.

Αυτή η σύμπτωση -μια λάθος γραμμένη διεύθυνση- έγινε το κρίσιμο σημείο καμπής στην όλη έρευνα. Η αστυνομία εντόπισε την Budlick, την ανέκρινε και ανακατασκεύασε το ταξίδι της εκείνη την ημέρα. Όλα έδειχναν τον άνδρα που οι εφημερίδες αποκαλούσαν ήδη το «Βαμπίρ του Ντίσελντορφ».

Ο Peter Kürten το διαισθάνθηκε. Ήξερε ότι οι αρχές τον πλησίαζαν. Ήξερε επίσης ότι υπήρχε αμοιβή για τη σύλληψή του. Έτσι πήρε μια τελική, διεστραμμένη απόφαση: ομολόγησε τα πάντα στη σύζυγό του, Auguste Scharf, και της είπε πού και πότε να τον παραδώσει.

Οι φρικιαστικές λεπτομέρειες της ομολογίας

Στις 24 Μαΐου 1930, ενώ περπατούσε σε έναν δρόμο της γερμανικής πόλης, τον σταμάτησε η αστυνομία. Δεν προέβαλε καμία αντίσταση. Απλά χαμογέλασε.

Η δίκη του Peter Kürten ξεκίνησε τον Απρίλιο του 1931 στο Ντίσελντορφ, σε μια δικαστική αίθουσα γεμάτη με δημοσιογράφους, οικογένειες θυμάτων και θεατές. Το διακύβευμα δεν ήταν μόνο η ενοχή του -κάτι που ο ίδιος είχε παραδεχτεί λεπτομερώς- αλλά και η κατανόησή του για το τι είχε συμβεί στο μυαλό του κατά τη διάρκεια κάθε δολοφονίας.

Ομολόγησε 79 εγκλήματα , συμπεριλαμβανομένων εννέα δολοφονιών και πολυάριθμων προσπαθειών. Δεν υπήρχε ίχνος μεταμέλειας στον απολογισμό του. Κάθε λέξη ήταν ακριβής. Κάθε περιγραφή, βάναυση. Διηγήθηκε πώς έπινε αίμα απευθείας από τις πληγές, πώς έφτανε σε οργασμό καθώς τα θύματά του αιμορραγούσαν μέχρι θανάτου. Εξήγησε ότι δεν σκότωνε από μίσος ή άμεση εκδίκηση, αλλά επειδή το «δολοφονικό του ένστικτο» ενεργοποιούνταν χωρίς προειδοποίηση.

Ο ψυχίατρος Karl Berg, ο οποίος διενήργησε την κλινική εξέταση του κατηγορουμένου, τον περιέγραψε ως μια μοναδική περίπτωση ακραίου σεξουαλικού σαδισμού χωρίς καμία αναγνωρίσιμη ψυχική διαταραχή. Δεν έπασχε από σχιζοφρένεια ή ψύχωση. Δεν είχε παραισθήσεις. Κατανοούσε πλήρως τι έκανε. Και το έκανε με ευχαρίστηση.

«Τα βασανιστήρια ήταν ο στόχος, όχι το μέσο. Το αίμα ήταν η ανταμοιβή. Ο φόνος ήταν η κορύφωση μιας ιδιωτικής τελετής», θα γράψει ο Μπεργκ στην έκθεσή του, που αργότερα δημοσιεύτηκε με τον τίτλο “Ο σαδιστής”.