Σε μια συγκινητική συνέντευξη στην εφημερίδα On Time, ο Κώστας Φραγκολιάς μοιράζεται τις προσωπικές του αναμνήσεις και τα συναισθήματά του σχετικά με την απώλεια του πατέρα του σε ηλικία 13 ετών.
Περιγράφει πώς αυτή η τραγική εμπειρία τον επηρέασε και τον οδήγησε να αναθεωρήσει τα όνειρά του, επισημαίνοντας ότι ενώ ήθελε να γίνει αθλητής, οι συνθήκες τον οδήγησαν στο μόντελινγκ, που του έδωσε τη δυνατότητα να ταξιδέψει.
Επιπλέον, εκφράζει την απορία του για το πώς θα ήταν η ζωή του αν ο πατέρας του δεν είχε φύγει, ενώ αναδεικνύει την αφοσίωσή του στη μητέρα του και την επιθυμία του να της διευκολύνει τη ζωή.
Πιο αναλυτικά
Σε μια συγκινητική και ανθρώπινη συνέντευξη στην εφημερίδα On Time και τη δημοσιογράφο Σίσσυ Μενεγάτου, ο Κώστας Φραγκολιάς άνοιξε την καρδιά του και μίλησε για την απώλεια του πατέρα του, μια εμπειρία που τον στιγμάτισε βαθιά. Με ειλικρίνεια και συναίσθημα, ο γνωστός παρουσιαστής και μοντέλο εξομολογείται πώς αυτή η απουσία διαμόρφωσε τον ίδιο ως άνθρωπο και καθόρισε τον τρόπο που βλέπει τη ζωή.
Η εξομολόγηση του Κώστα Φραγκολιά
«Δεν έχω κάνει αυτά που ονειρεύτηκα, γιατί πιο πολύ θα ήθελα να είμαι αθλητής. Εντάξει, δεν μου βγήκε αυτό, γιατί ο θάνατος του πατέρα μου, όταν ήμουν 13 χρονών, φρέναρε την κατάσταση. Από την άλλη, ήθελα πολύ να ταξιδέψω και με το μόντελινγκ είχα την ευκαιρία να το κάνω. Πήγα στα περισσότερα μέρη της Ευρώπης, Αμερική, Ιαπωνία.
Δεν είχε να κάνει με τη στεναχώρια μου αλλά με το ότι η μητέρα μου έπρεπε να με πηγαινοφέρνει σε μεγάλες αποστάσεις και να «τρώει» πολλές ώρες στο γήπεδο, όπου θα έκανα τις προπονήσεις μου. Μέχρι τότε το έκανα εγώ, γιατί ήταν στη γειτονιά μου. Όμως λίγο πριν τον θάνατο του πατέρα μου, πήγα σε μεγαλύτερη ομάδα, που ήταν μακριά από το σπίτι.
Τότε όμως που ήμουν στα 13 μου, δεν υπήρχε αυτή η πολυτέλεια να επενδύσουμε 5-6 χρόνια για να δούμε πώς θα πάω. Η μητέρα μου έπρεπε να δουλεύει πολύ για να μας μεγαλώσει, είχα και τη μικρότερη αδελφή μου.
Ο θάνατος του πατέρα μου μού άφησε απορία. Κενό ή πληγή όχι. Αναρωτιόμουν πώς θα εξελισσόταν η ζωή μου αν δεν είχε «φύγει» ο πατέρας μου. Ούτε θυμό μου είχε αφήσει, γιατί οι άνθρωποι δυστυχώς πεθαίνουν κάθε μέρα και έτυχε μέσα σε αυτόν τον αριθμό των ανθρώπων κάποια στιγμή να είναι και ο πατέρας μου.
Δεν μου άρεσε όμως να βλέπω τη μητέρα μου να δυσκολεύεται. Γι’ αυτό και προσπάθησα να είναι όσο το δυνατόν λιγότερη απασχολημένη μαζί μου, να μην της δημιουργώ προβλήματα. Ήμουν το καλό παιδί, τη σεβόμουν και τη σέβομαι πολύ. Εννοείται ότι είχαμε τις διαφωνίες μας, όταν πχ στα 17 μου εγώ πήρα μοτοσικλέτα. Καμία μάνα δεν λέει στο παιδί της «καλά έκανες» αλλά της είπα ότι δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Μεγαλώνω, πρέπει να κυκλοφορώ, οπότε τη χρειάζομαι για να μετακινούμαι».
