Δεκαεπτά χρόνια μετά τη δολοφονία του Νίκου Σεργιανόπουλου, ο Παντελής Καναράκης τιμά τη μνήμη του με μια συγκινητική ανάρτηση, αναπολώντας τις ευχάριστες στιγμές που πέρασαν μαζί στα γυρίσματα της σειράς «Οι Στάβλοι της Εριέττας Ζαΐμη».
Ο Καναράκης θυμάται μια αστεία στιγμή μεταξύ τους και εκφράζει τη θλίψη του για την απουσία του, τονίζοντας ότι ο πόνος από το φευγιό του ηθοποιού παραμένει ζωντανός.
Η δολοφονία του Σεργιανόπουλου, που συγκλόνισε την Ελλάδα, συνεχίζει να αναδεικνύει την αγάπη και την εκτίμηση που είχε ο κόσμος γι’ αυτόν.
Πιο αναλυτικά
Δεκαεπτά χρόνια συμπληρώνονται φέτος από την ημέρα που ο Νίκος Σεργιανόπουλος έφυγε τόσο ξαφνικά και βίαια από τη ζωή, σκορπώντας σοκ και θλίψη στον καλλιτεχνικό κόσμο και το κοινό που τον αγάπησε. Η 4η Ιουνίου του 2008 παραμένει χαραγμένη ως μια από τις πιο σκοτεινές σελίδες του ελληνικού θεάτρου και της τηλεόρασης, με τη φρικιαστική του δολοφονία να στοιχειώνει ακόμα και σήμερα.
Με αφορμή τη θλιβερή αυτή επέτειο, ο Παντελής Καναράκης, ένας από τους πιο στενούς του φίλους και συνεργάτες, προχώρησε σε μια ανάρτηση που ραγίζει καρδιές. Δημοσίευσε μια φωτογραφία από την εποχή που συνεργάζονταν στη σειρά «Οι Στάβλοι της Εριέττας Ζαΐμη», με τους δυο τους να γελούν ξέγνοιαστα, σε στιγμές που πλέον ανήκουν στο παρελθόν.
Παντελής Καναράκης σε Νίκο Σεργιανόπουλο: «Θυμάσαι που μου πέταξες ένα κουκουνάρι στο κεφάλι και θύμωσα;»
Στη λεζάντα έγραψε: «Θυμάσαι Νίκο μου που παίζαμε στα διαλείμματα των “Στάβλων”; Θυμάσαι που μου πέταξες ένα κουκουνάρι στο κεφάλι και θύμωσα; Σε μία ώρα είχε φύγει εκείνος ο πόνος. Το δικό σου φευγιό όμως πονάει ακόμα. Καληνύχτα».
Το έγκλημα που πάγωσε την Ελλάδα
Ο ηθοποιός βρέθηκε άγρια δολοφονημένος στο διαμέρισμά του στο Παγκράτι, με 21 μαχαιριές, στις 4 Ιουνίου 2008. Οι συνθήκες της δολοφονίας και τα γεγονότα που ακολούθησαν προκάλεσαν αποτροπιασμό αλλά και ένα τεράστιο κύμα αγάπης και στήριξης προς τη μνήμη του ηθοποιού, ο οποίος είχε αγαπηθεί μέσα από σπουδαίους ρόλους και την τηλεοπτική του πορεία.
Ο Παντελής Καναράκης μας υπενθυμίζει πως κάποιοι άνθρωποι δεν φεύγουν ποτέ στ’ αλήθεια. Ζουν μέσα από τις αναμνήσεις, τα αστεία τους, και… τις πλάκες που έκαναν, ακόμα κι αν το ευρύ κοινό δεν τις είδε ποτέ.
