Το βιβλίο «The Andromeda Strain» του 1969, δημοσιεύτηκε μόλις δύο μήνες πριν οι άνθρωποι πατήσουν για πρώτη φορά το πόδι τους στο φεγγάρι και πυροδότησε εκτεταμένο πανικό σχετικά με το τι θα μπορούσαν να φέρουν πίσω οι αστροναύτες του Apollo 11.

Ευτυχώς, η NASA είχε ένα πρωτόκολλο καραντίνας για την αποστολή. Αλλά αυτά τα μέτρα μπορεί να ήταν σε μεγάλο βαθμό για επίδειξη, σύμφωνα με νέα έρευνα που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό επιστημονικής ιστορίας Isis.

Όταν οι αστροναύτες επέστρεψαν για πρώτη φορά από τη Σελήνη το 1969, οι αξιωματούχοι της NASA ανησυχούσαν ότι μπορεί να μεταφέρουν μερικά παράξενα διαστημικά μικρόβια πίσω στη Γη μαζί τους. Εκείνη την εποχή, ούτε οι ΗΠΑ ούτε η ΕΣΣΔ είχαν επιστρέψει επιτυχώς έναν ανιχνευτή από το φεγγάρι, πόσο μάλλον έναν με δείγματα εδάφους και ανθρώπους στο σκάφος. Ως αποτέλεσμα, κανείς δεν ήξερε με βεβαιότητα εάν το φεγγάρι φιλοξενούσε ή όχι μικροσκοπική ζωή.

Η NASA δημιούργησε μια εγκατάσταση καραντίνας στο Χιούστον, γνωστή ως Εργαστήριο Λήψης Σελήνης, προκειμένου να εξουδετερώσει την πιθανότητα διαφυγής εξωγήινων μικροβίων που θα κάνουν ωτοστόπ στη Γη. Όταν το πλήρωμα του Apollo 11 επέστρεψε από την αποστολή του, εισήχθη αμέσως σε αυτήν την υπερσύγχρονη εγκατάσταση πολλών εκατομμυρίων δολαρίων, όπου πέρασε τρεις εβδομάδες. Είκοσι τέσσερις υπάλληλοι της NASA που εκτέθηκαν σε σεληνιακό υλικό καθώς βοηθούσαν τους αστροναύτες να αποβιβαστούν τέθηκαν επίσης σε καραντίνα.

Το πρωτόκολλο καραντίνας φαινόταν λογικό. Αλλά νέα έρευνα δείχνει ότι παρά τα χρήματα και τους πόρους που επενδύθηκαν σε αυτήν, οι προσπάθειες της NASA για «πλανητική προστασία» ήταν σε μεγάλο βαθμό ένα σόου. «Το πρωτόκολλο καραντίνας έμοιαζε με επιτυχία μόνο και μόνο επειδή δεν χρειαζόταν», έγραψε στη νέα εφημερίδα ο συγγραφέας της μελέτης Dagomar Degroot, ιστορικός στο Πανεπιστήμιο Georgetown.

Επιπλέον, το έργο του Degroot δείχνει ότι η NASA γνώριζε ότι το πρωτόκολλο καραντίνας της ήταν πιθανώς ανεπαρκές. Για παράδειγμα, το διαστημόπλοιο Apollo δεν είχε σχεδιαστεί για να αποτρέψει πιθανούς σεληνιακούς ρύπους από την έκθεση στο περιβάλλον της Γης. Μόλις έπεσε στον Ειρηνικό Ωκεανό, η καμπίνα της κάψουλας έπρεπε να ανοίξει πλήρως για να αφεθούν οι αστροναύτες Neil Armstrong, Buzz Aldrin και Michael Collins. Ο αέρας μέσα στη μονάδα εξαερώθηκε επίσης στην ατμόσφαιρα της Γης καθώς το σκάφος εισήλθε ξανά, διασφαλίζοντας ότι το πλήρωμα δεν θα υποστεί δηλητηρίαση από διοξείδιο του άνθρακα.

Αλλά η NASA γνώριζε επίσης ότι ο κίνδυνος οι αστροναύτες του Apollo 11 να φέρουν στο σπίτι μια διαστημική πανώλη ήταν εξαιρετικά χαμηλός. Ενίσχυσαν την ικανότητά τους να συγκρατούν μια μικροβιακή απειλή για να μην πανικοβάλλουν το κοινό. Σε δήλωσή της τότε, η υπηρεσία διαβεβαίωσε τους φοβισμένους πολίτες ότι οι προσπάθειές τους «κατέληξαν σε ένα εργαστήριο με δυνατότητες που δεν υπήρχαν ποτέ στο παρελθόν».

Εάν το Apollo 11 είχε φέρει σεληνιακά μικρόβια, είναι δύσκολο να πούμε εάν θα αποτελούσαν κίνδυνο για τους ανθρώπους ή όχι. Η συντριπτική πλειονότητα της μικροβιακής ζωής στη Γη είναι εντελώς ακίνδυνη για τους ανθρώπους και ορισμένα είδη είναι ακόμη και ζωτικής σημασίας για την υγεία μας. Και δεδομένου ότι οποιαδήποτε υποθετικά μικρόβια του φεγγαριού θα είχαν εξελιχθεί χωριστά από τη ζωή στη Γη για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα, μπορεί να μην έχουν καν την ικανότητα να αλληλεπιδρούν με τα κύτταρά μας.

Τελικά, η πιθανή αποτυχία του πρωτοκόλλου καραντίνας του Apollo 11 θα μπορούσε να είναι ένα πολύτιμο μάθημα για μελλοντικές αποστολές, που στοχεύουν στην επιστροφή δειγμάτων (και ανθρώπων) από τον Άρη και όχι μόνο. Δεδομένης της ατμόσφαιρας και της γεωχημείας του, ο Άρης είναι πολύ πιο πιθανό να φιλοξενεί μικροβιακή ζωή από το φεγγάρι.

Το 2020, η NASA εξέδωσε μια ενημερωμένη διαδικασία για τον περιορισμό εξωγήινων μικροβίων, αν και το έγγραφο δεν έχει χρησιμοποιηθεί ακόμη.