Καθώς τα κανόνια αντήχησαν στην Πλατεία Τιεν Αν Μεν, πριν ακόμη φανεί το πρώτο από τα τμήματα που παρέλασαν στη λεωφόρο της κεντρικής Κίνας, στο Πεκίνο, ξεδιπλώθηκε η πιο εντυπωσιακή εικόνα της ημέρας, σχολιάζει το BBC, αναφερόμενος στην μεγαλειώδη παρέλαση που διοργάνωσε το Πεκίνο, για τα 80 χρόνια από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Ο Κινέζος πρόεδρος υποδέχτηκε τον ηγέτη της Βόρειας Κορέας, Κιμ Γιονγκ Ουν, με μια μακράς διάρκειας χειραψία, στη συνέχεια χαιρέτησε τον Ρώσο πρόεδρο Βλαντίμιρ Πούτιν και κατόπιν κάθισε στη θέση του, πλαισιωμένος από δύο ηγέτες, που είναι οι πιο σφοδρά «χτυπημένοι» από δυτικές κυρώσεις στον κόσμο.  Ήταν καθαρό πολιτικό θέατρο. Και ήταν αυτή η συνάντηση – παρά τα όπλα – που φαίνεται να εξόργισε τον Αμερικανό πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ.

Καθώς ξεκινούσε η παρέλαση, ο Τραμπ έστειλε ένα αιχμηρό μήνυμα στο Truth Social, κατηγορώντας τους τρεις ηγέτες ότι συνωμοτούν εναντίον της Αμερικής. Αυτό μπορεί να ήταν ακριβώς η αντίδραση που ήλπιζε ο Σι, ο οποίος κράτησε τον Πούτιν στα δεξιά του και τον Κιμ στα αριστερά του καθ’ όλη τη διάρκεια της παρέλασης. Η στιγμή ίσως είχε σχεδιαστεί για να εξοργίσει έναν Αμερικανό πρόεδρο που προτιμά να είναι το κέντρο της παγκόσμιας προσοχής.

Ο Κινέζος ηγέτης έκλεψε την παράσταση και τη χρησιμοποίησε για να δείξει την ισχύ και την επιρροή του πάνω σε μια συμμαχία με ανατολική ηγεσία – μια ομάδα που δεν διστάζει να προκαλεί, αποφασισμένη να αντισταθεί σε μια παγκόσμια τάξη πραγμάτων υπό αμερικανική ηγεσία.

Ήταν ένα ισχυρό μήνυμα από τον Σι, καθώς ο κόσμος ταλαντεύεται από την απρόβλεπτη προεδρία του Τραμπ. Εκτός από τον Κιμ και τον Πούτιν, παρευρέθηκαν περισσότεροι από 20 ξένοι αρχηγοί κρατών. Νωρίτερα την εβδομάδα, ο Σι έδειξε επίσης να επαναφέρει τις προβληματικές του σχέσεις με τον Ινδό πρωθυπουργό Ναρέντρα Μόντι. Ο δασμός 50% του Τραμπ στις ινδικές εισαγωγές είχε οδηγήσει σε μια «απόψυξη» μεταξύ των μακροχρόνιων αντιπάλων.

Το θέαμα της Τετάρτης υποτίθεται ότι αφορούσε τη μνήμη μιας νίκης 80 ετών κατά της Ιαπωνίας. Αλλά στην πραγματικότητα αφορούσε το μέλλον της Κίνας – στην κορυφή, με τον Σι στον ρόλο του παγκόσμιου ηγέτη. Και μπροστά του, ένας στρατός που χτίζεται για να ανταγωνιστεί τη Δύση.

Η Κίνα έχει τα ηνία τώρα

Ήταν η πρώτη φορά που ο Σι, ο Πούτιν και ο Κιμ εμφανίστηκαν μαζί – και μαζί ανέβηκαν στην Πύλη της Ουράνιας Ειρήνης που δεσπόζει πάνω από την ιστορική πλατεία για να παρακολουθήσουν την παρέλαση. Ο συμβολισμός ήταν σαφής. Ο ιδρυτής της κομμουνιστικής Κίνας, Μάο Τσετούνγκ, είχε ανακηρύξει εκεί τη δημιουργία της Λαϊκής Δημοκρατίας το 1949 – και δέκα χρόνια αργότερα φιλοξένησε τον παππού του Κιμ και τον τότε Σοβιετικό ηγέτη Νικίτα Χρουστσόφ για να παρακολουθήσουν μια στρατιωτική παρέλαση.

Αυτή ήταν η τελευταία φορά που οι ηγέτες των τριών χωρών ήταν μαζί. Ήταν στο απόγειο του Ψυχρού Πολέμου, η Κίνα ήταν απομονωμένη από τον περισσότερο κόσμο, όπως και η Βόρεια Κορέα, ενώ η Σοβιετική Ένωση ήταν η πιο ισχυρή και πλούσια ανάμεσά τους.

Τώρα, η Κίνα είναι που κρατά τα ηνία αυτής της σχέσης. Η Βόρεια Κορέα, πυρηνικά εξοπλισμένη αλλά φτωχή, χρειάζεται την κινεζική βοήθεια. Και ο Πούτιν χρειάζεται τη νομιμοποίηση που μόλις του προσέφερε ο Σι.

Στο παρελθόν, ο Σι φαινόταν να κρατά αποστάσεις από τον Πούτιν και τον Κιμ, διατηρώντας δημόσια μια ουδέτερη στάση για τον πόλεμο στην Ουκρανία. Δεν τον καταδίκασε, αλλά αρνήθηκε ότι η Κίνα βοηθούσε τη Ρωσία.

…και δεν φοβάται κανέναν

Ακόμη και πρόσφατα φαινόταν σαν να έμενε στο περιθώριο, καθώς Ρωσία και Βόρεια Κορέα έρχονταν πιο κοντά. Τώρα όμως δείχνει να στέκεται στο πλευρό των δύο γειτόνων του, ακόμη κι όταν συνεχίζουν να χτυπούν το Κίεβο.

«Σήμερα η ανθρωπότητα βρίσκεται ξανά αντιμέτωπη με την επιλογή ειρήνης ή πολέμου, διαλόγου ή αντιπαράθεσης, αμοιβαίου οφέλους ή μηδενικού αθροίσματος», είπε ο Σι στα πλήθη, αλλά και στα εκατομμύρια που παρακολουθούσαν την παρέλαση από την κρατική τηλεόραση. Η Κίνα είναι «ένα μεγάλο έθνος που δεν εκφοβίζεται από κανέναν», διακήρυξε.

Και η στρατιωτική παρέλαση που ακολούθησε ήρθε να το δείξει – μια επίδειξη ισχύος, ακρίβειας και πατριωτισμού. Τα τανκς έμοιαζαν περασμένα μπροστά σε όσα ακολούθησαν: ένα νέο πυρηνικό όπλο που μπορεί να εκτοξευθεί από ξηρά, θάλασσα και αέρα, υπερηχητικοί πύραυλοι επιφανείας και όπλα λέιζερ για την αντιμετώπιση drones. Υπήρχαν νέα υποβρύχια και εναέρια drones.

Οι ΗΠΑ μπορεί να εξακολουθούν να έχουν ένα πλεονέκτημα, καλλιεργημένο με δεκαετίες εμπλοκής σε παγκόσμιες συγκρούσεις, αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Κίνα χτίζει έναν στρατό που μπορεί να τις ανταγωνιστεί.

Και η επίδειξη δύναμης της Τετάρτης ήταν μια δήλωση που απευθυνόταν στην Ουάσινγκτον και τους συμμάχους της, καθώς και στον υπόλοιπο κόσμο – ακόμη και στον Πούτιν και τον Κιμ, που γνώριζαν καλά τη σημασία αυτού που έβλεπαν.

Η Δύση ανησυχεί

Και φαίνεται ότι το μήνυμα βρίσκει απήχηση σε κάποιους. Ένας από τους θεατές, ο 30χρονος κ. Ρονγκ είπε ότι η παρέλαση τον συγκίνησε. «Πιστεύουμε ότι θα ανακαταλάβουμε την Ταϊβάν μέχρι το 2035», δήλωσε.

Αυτή είναι η ρητορική που φοβούνται πολλοί στο αυτοδιοικούμενο νησί της Ταϊβάν, την οποία η Κίνα θεωρεί αποσχισμένη επαρχία που μια μέρα θα ενωθεί με τη μητέρα-πατρίδα. Ο Σι δεν έχει αποκλείσει τη χρήση βίας για να πετύχει αυτόν τον στόχο. Και τα όπλα που παρουσίασε την Τετάρτη, πολλά εκ των οποίων τόνιζαν τις ναυτικές δυνατότητες της Κίνας, σίγουρα ανησυχούν την ηγεσία της Ταϊβάν.

Ανησυχούν επίσης πολλές δυτικές χώρες, ιδιαίτερα στην Ευρώπη, που ακόμα προσπαθούν να βρουν λύση στον πόλεμο της Ουκρανίας. Πολλοί ευρωπαίοι ηγέτες απουσίαζαν από την παρέλαση. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Ευρώπη ανησυχεί, όπως φαίνεται και από τις δηλώσεις της Κάγια Κάλλας.

Η παρέλαση τροφοδοτεί ένα κύμα εθνικισμού σε μια περίοδο που η Κίνα αντιμετωπίζει σοβαρές εσωτερικές προκλήσεις: αργή οικονομία, κρίση ακινήτων, γηράσκοντα πληθυσμό, υψηλή ανεργία νέων και τοπικές κυβερνήσεις πνιγμένες στο χρέος.

Όσο σίγουρη κι αν φαίνεται η Κίνα στη διεθνή σκηνή, ο Σι πρέπει να βρει τρόπο να καθησυχάσει τη διευρυνόμενη μεσαία τάξη για το μέλλον της. Η οικονομική άνοδος της Κίνας κάποτε θεωρούνταν ασταμάτητη, αλλά πλέον αυτό δεν ισχύει.

Έτσι, αυτή η παρέλαση – με όλη τη ρητορική για τον παλιό εχθρό, την Ιαπωνία – μπορεί να ήταν ένας καλοδεχούμενος αντιπερισπασμός από τα οικονομικά ζητήματα.

Η τελετή με τραγούδια, πορείες, πυραύλους, drones, ακόμη και «ρομποτικούς λύκους», δεν αφορούσε τόσο τον αγώνα της Κίνας. Αφορούσε το πόσο μακριά έχει φτάσει η Κίνα – και το πώς πλησιάζει τις ΗΠΑ, αμφισβητώντας την κυριαρχία τους.