Πρόσφατες αρχαιολογικές ανασκαφές στο Manching oppidum , που βρίσκεται νοτιοανατολικά του Ingolstadt στη Γερμανία, έχουν αποκαλύψει περισσότερα από 40.000 αντικείμενα και 1.300 δομικά ευρήματα, προσφέροντας πρωτοφανή εικόνα για τη ζωή, τα έθιμα και τις πολιτιστικές τεχνικές των Κελτών που κατοικούσαν σε αυτήν την περιοχή κατά την Εποχή του Σιδήρου.

Η εργασία, που πραγματοποιήθηκε μεταξύ 2021 και 2024 σε μια έκταση 6.800 τετραγωνικών μέτρων, επιβεβαιώνει τη σημασία αυτού του χώρου —που θεωρείται ο καλύτερα μελετημένος κελτικός οικισμός στην Κεντρική Ευρώπη— και εγείρει νέα ερωτήματα σχετικά με τις τελετουργίες και την κοινωνική του οργάνωση.

Το Manching oppidum , το οποίο έφτασε στην ακμή του μεταξύ του 2ου και 1ου αιώνα π.Χ. , κάποτε κάλυπτε περίπου 400 εκτάρια και στέγαζε πληθυσμό που εκτιμάται ότι έφτανε τους 10.000 κατοίκους, ξεπερνώντας σε μέγεθος μεσαιωνικές πόλεις όπως η Νυρεμβέργη. Αν και μόνο το 12-13% της συνολικής του έκτασης έχει εξερευνηθεί, πρόσφατες ανακαλύψεις κατέστησαν δυνατή την κατανόηση της καθημερινής ζωής των κατοίκων του με μεγαλύτερη λεπτομέρεια.

Χάρη στην ποικιλία των αντικειμένων που ανακτήθηκαν, έχουμε πλέον καλύτερη κατανόηση του τρόπου οργάνωσης αυτής της κοινωνίας, από τη διατροφή τους έως τις οικονομικές τους δραστηριότητες και τις τεχνικές χειροτεχνίας , εξήγησε ο καθηγητής Mathias Pfeil, Γενικός Διευθυντής του Bayerisches Landesamt für Denkmalpflege (BLfD), κατά την παρουσίαση των ανακαλύψεων.

Η ανασκαφή, που ενεργοποιήθηκε λόγω των οδικών έργων στον ομοσπονδιακό αυτοκινητόδρομο B16, πραγματοποιήθηκε με μια διεπιστημονική προσέγγιση στην οποία συμμετείχαν αρχαιολόγοι, ανθρωπολόγοι, αρχαιοβοτανολόγοι, αρχαιοζωολόγοι και ειδικοί στην αρχαία μεταλλουργία. Αυτή η μέθοδος κατέστησε δυνατή την τεκμηρίωση για πρώτη φορά στοιχείων ότι οι Κέλτες έτρωγαν ψάρια και είχαν παραγωγή σιδήρου, που επιβεβαιώνεται από την παρουσία μεταλλικής σκωρίας. Αν και η χωροθέτηση, κατά μήκος των ποταμών Πάαρ και Δούναβη καθιστούσε πιθανή την κατανάλωση ψαριών, δεν είχαμε καμία απόδειξη μέχρι τώρα , σημείωσε η Δρ. Στέφανι Μπεργκ, επικεφαλής αρχαιολογίας στο BLfD.

Διατροφή, οικονομία και τελετουργικά μυστήρια
Η ανάλυση των οργανικών καταλοίπων αποκάλυψε μια διατροφή βασισμένη σε δημητριακά, βοδινό και χοιρινό κρέας, συμπληρωμένη με ψάρι και, σε μικρότερο βαθμό, άλογα—τα τελευταία σφαγιάζονταν μόνο προς το τέλος της ζωής τους. Τα πρόβατα και οι κατσίκες εκτρέφονταν κυρίως για το μαλλί και το γάλα τους.

Επιπλέον, προσδιορίστηκαν μέρη για χειροτεχνία, όπως εργαστήρια μεταλλουργίας, και πρακτικές ανακύκλωσης υλικών όπως κεραμικά, ξύλο και μέταλλα, γεγονός που αντικατοπτρίζει την αποτελεσματική διαχείριση των πόρων.

Ωστόσο, δεν έχουν όλα τα ευρήματα άμεση εξήγηση. Μία από τις πιο αινιγματικές ανακαλύψεις είναι ένας τελετουργικός λάκκος που χρονολογείται μεταξύ 120 και 60 π.Χ. , ο οποίος περιείχε τα λείψανα τουλάχιστον τριών ανθρώπινων ατόμων, πολλά οστά ζώων, 32 μεταλλικά αντικείμενα και θραύσματα περισσότερων από 50 κεραμικών αγγείων. Η εύρεση δύο ολόκληρων ανθρώπινων σκελετών στο ίδιο πλαίσιο είναι πολύ σημαντική, σημείωσε ο Σεμπάστιαν Χόρνουνγκ, διευθυντής της ανασκαφής. Αν και είναι άγνωστο αν επρόκειτο για τελετουργική ταφή ή για κάποιο άλλο είδος τελετουργικής πρακτικής, η συγκέντρωση υλικών υποδηλώνει ένα βαθύτερο συμβολικό νόημα.

Η τεχνική πίσω από ένα μικροσκοπικό αριστούργημα
Ανάμεσα στις χιλιάδες μεταλλικά αντικείμενα βρέθηκε κι ένα χάλκινο αγαλματίδιο Κέλτη πολεμιστή με ασπίδα και σπαθί, ύψους 75 χιλιοστών και βάρους 55 γραμμαρίων. Κατασκευασμένο με την τεχνική του χαμένου κεριού, το άγαλμα επιδεικνύει προηγμένη μεταλλουργία: αρχικά μοντελοποιήθηκε προσεκτικά με κερί, στη συνέχεια επικαλύφθηκε με πηλό και έλιωσε για να δημιουργηθεί ένα κοίλο καλούπι, το οποίο τελικά το γέμισαν με υγρό μπρούντζο. Η παρουσία ενός δακτυλίου γύρω από το κεφάλι του υποδηλώνει ότι μπορεί να φοριόταν ως μενταγιόν , εξήγησε ο Thomas Stöckl, συντηρητής στο BLfD.

Αυτό το έργο, μαζί με άλλα αντικείμενα, θα ενσωματωθεί στην κρατική συλλογή για περαιτέρω μελέτη. Η κατασκευή του αντανακλά εξελιγμένες τεχνικές δεξιότητες και πολιτιστικές και εμπορικές διασυνδέσεις με άλλες περιοχές της Ευρώπης.

Το Manching oppidum, που ιδρύθηκε στα τέλη του 4ου αιώνα π.Χ. , έγινε βασικό πολιτικό και οικονομικό κέντρο βόρεια των Άλπεων, προστατευμένο από ένα τείχος που χτίστηκε γύρω στο 140-130 π.Χ. Ωστόσο, προς τα μέσα του 1ου αιώνα π.Χ., άρχισε να παρακμάζει, με αποκορύφωμα την σταδιακή εγκατάλειψη του χώρου.

Όπως επεσήμανε η Tanja Geyer, επικεφαλής του οδικού έργου, η αρχική τροποποίηση των εργασιών —η αντικατάσταση μιας σήραγγας με μια λιγότερο επεμβατική λύση— επέτρεψε την προστασία του χώρου και τη μείωση του κόστους. « Αποδεικνύει ότι είναι δυνατό να συμβιβαστεί η ανάπτυξη με τη διατήρηση του τόπου», είπε.

ΠΗΓΗ και ΦΩΤΟ ΕΔΩ και ΕΔΩ