Στις μέρες μας, οι μαύρες γάτες συχνά συνδέονται με τη «γρουσουζιά» και το «κακό».

Αυτή η αντίληψη, ωστόσο, δεν υπήρχε πάντα.

Στην Αρχαία Αίγυπτο, οι γάτες και ειδικά οι μαύρες, απολάμβαναν τιμές θεότητας, ήταν τα ιερά ζώα της θεάς Μπαστέτ, προστάτιδας της οικογένειας, της γονιμότητας και της αρμονίας.

Η αρνητική τους φήμη άρχισε να διαμορφώνεται αιώνες αργότερα, κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα. Γύρω στον 14ο αιώνα, σε μια εποχή που κυριαρχούσε η άγνοια και η θρησκευτική τρομοκρατία, οι γάτες άρχισαν να θεωρούνται υπηρέτες του κακού, καθώς το μαύρο τρίχωμά τους ερμηνεύτηκε ως σύμβολο σκοτεινών δυνάμεων και οι άνθρωποι τις φοβούνταν.

Κατά τη διάρκεια της Μαύρης Πανώλης το 1348, όταν η Ευρώπη βυθίστηκε σε πανικό και θρήνο, οι γάτες στοχοποιήθηκαν και θεωρήθηκαν υπεύθυνες για τη διάδοση της νόσου και εξολοθρεύτηκαν κατά χιλιάδες. Κι όμως, οι ίδιες οι γάτες θα μπορούσαν να είχαν παίξει σωτήριο ρόλο: κυνηγούσαν τα ποντίκια και τους αρουραίους, που ήταν οι πραγματικοί φορείς της πανούκλας.

Στη Σκωτία, ένας τοπικός μύθος μιλούσε για μια γιγαντιαία μαύρη γάτα που ερχόταν τη νύχτα για να κλέψει τις ψυχές των νεκρών πριν προλάβουν να τις πάρουν οι θεοί. Για να την εμποδίσουν, οι ντόπιοι άφηναν φρουρούς στους τάφους. Η δαιμονοποίηση των μαύρων γατών συνεχίστηκε και τον 16ο αιώνα, όταν συνδέθηκαν στενά με τη μαγεία.

Πολλοί πίστευαν ότι ήταν σύντροφοι των μαγισσών ή ακόμα και μεταμορφωμένες ίδιες οι μάγισσες. Έτσι, οι γάτες θανατώνονταν μαζί με τις “ιδιοκτήτριές” τους στις δίκες των μαγισσών, προκειμένου να εξαλειφθεί κάθε ίχνος μαγείας. Αυτό το μείγμα φόβου, δεισιδαιμονίας και προκατάληψης κατάφερε να ριζώσει βαθιά στη λαϊκή συνείδηση.

Έτσι, οι μαύρες γάτες βρέθηκαν από το βάθρο της θεϊκής λατρείας, στο στόχαστρο της ανθρώπινης καχυποψίας και του τρόμου.