Ένας νεοανακαλυφθείς δεινόσαυρος με στριμμένα, κέρατα που μοιάζουν με λεπίδα και μια διακοσμητική πινελιά που θυμίζει παγώνι ξαναγράφει όσα νομίζαμε ότι γνωρίζαμε για τους προϊστορικούς γίγαντες.

Ένα πρόσφατα περιγραφόμενο είδος κερασφόρου δεινοσαύρου, ο Lokiceratops rangiformis , (Πρόγονος του Τρικεράτοπα) προκαλεί ανατριχίλα στην επιστημονική κοινότητα για το εξαιρετικό του μέγεθος, τα περίτεχνα διακοσμητικά του στοιχεία και την εξελικτική του σημασία.

Σε μια μελέτη που δημοσιεύτηκε στο PeerJ , αυτός ο γίγαντας της Ύστερης Κρητιδικής Περιόδου αντιπροσωπεύει το μεγαλύτερο και πιο περίτεχνα διακοσμημένο μέλος της ομάδας του που έχει ανακαλυφθεί ποτέ.

Το μερικό κρανίο του Lokiceratops ανακαλύφθηκε στη βόρεια Μοντάνα, ακριβώς κάτω από τα σύνορα ΗΠΑ-Καναδά. Παρά το γεγονός ότι ήταν ελλιπές, το κρανίο αποκάλυψε αρκετά στοιχεία για να εκπλήξει τους παλαιοντολόγους Mark Loewen και Joseph Sertich. Ανακατασκευασμένο από μεγάλα θραύσματα οστών, το απολίθωμα εμφάνιζε εντυπωσιακά, κέρατα που μοιάζουν με λεπίδες.

«Ο δεινόσαυρος έχει πλέον μόνιμη κατοικία στη Δανία, οπότε επιλέξαμε έναν σκανδιναβικό θεό. Τελικά, δεν μοιάζει πραγματικά με τον Λόκι με τις καμπύλες λεπίδες;» είπε ο Λόουεν, αναφερόμενος στον μυθικό θεό απατεώνα, του οποίου τα κέρατα-υπογραφή ενέπνευσαν το όνομα. Με μήκος περίπου 6 μέτρα και βάρος περίπου 5.500 κιλά, ο Λοκικεράτοπας ήταν ένα βαρέων βαρών ζώο μεταξύ των συγγενών του, κυριαρχώντας στους υγροτόπους της Δυτικής Εσωτερικής Θαλάσσιας Οδού πριν από περίπου 78 εκατομμύρια χρόνια.

Πέρα από το φυσικό του μέγεθος, η πραγματική ανακάλυψη έγκειται σε αυτά που αποκαλύπτει η διακόσμηση του κρανίου για τη συμπεριφορά και την εξέλιξη των δεινοσαύρων. Τα δύο ασύμμετρα κέρατα στο μέτωπο του δεινοσαύρου και η απουσία κέρατος στη μύτη τον διακρίνουν έντονα από τους στενούς συγγενείς του. Αυτά τα χαρακτηριστικά πιθανότατα δεν χρησιμοποιούνταν για μάχες, αλλά εξυπηρετούσαν οπτικές και κοινωνικές λειτουργίες.

«Αυτά τα στολίδια κρανίου είναι από τα κλειδιά για την απελευθέρωση της ποικιλομορφίας των κερασφόρων δεινοσαύρων και καταδεικνύουν ότι η εξελικτική επιλογή για επιδεικτικές επιδείξεις συνέβαλε στον ιλιγγιώδη πλούτο των οικοσυστημάτων της Κρητιδικής», εξήγησε ο Sertich κατά την αποκάλυψη του απολιθώματος.

«Πιστεύουμε ότι τα κέρατα αυτών των δεινοσαύρων ήταν ανάλογα με αυτά που κάνουν τα πουλιά με τις επιδείξεις», είπε ο Sertich. «Τα χρησιμοποιούν είτε για επιλογή συντρόφου είτε για αναγνώριση ειδών». Σε οικοσυστήματα όπου συνυπήρχαν πολλά σχεδόν πανομοιότυπα είδη, τέτοια οπτικά ερεθίσματα θα έπαιζαν κρίσιμο ρόλο στη διατήρηση των ορίων μεταξύ των πληθυσμών ζευγαρώματος.

Το πραγματικό σοκ ήρθε όταν ο Lokiceratops αναγνωρίστηκε ως ένα από τα πέντε ξεχωριστά είδη κερασφόρων που κατοικούσαν στην ίδια στενή περιοχή την ίδια εποχή. Και τα πέντε ανακαλύφθηκαν μέσα στο ίδιο γεωλογικό στρώμα, γνωστό ως Kennedy Coulee Assemblage, μια ζώνη πλούσια σε απολιθώματα που γεφυρώνει τη βόρεια Μοντάνα και τη νότια Αλμπέρτα.

«Το να βρούμε πέντε πλάσματα να ζουν μαζί αντιπροσωπεύει μια ανήκουστη ποικιλομορφία, παρόμοια με αυτή που θα βλέπατε στις πεδιάδες της Ανατολικής Αφρικής σήμερα με διαφορετικά κερασφόρα ζώα», σημείωσε ο Sertich. Η παρουσία αυτών των ειδών σε τόσο κοντινή απόσταση έρχεται σε αντίθεση με προηγούμενες υποθέσεις ότι τα μεγάλα φυτοφάγα αυτού του είδους ήταν πιο διασκορπισμένα.

Δείτε ΦΩΤΟ ΕΔΩ