Η βρεφοδόχος ήταν ένα κιβώτιο που χωρούσε μέχρι και δύο βρέφη, ξαπλωμένα. Βρισκόταν στον εξωτερικό τοίχο βρεφοκομείων για να μπορούν να αφήνουν κρυφά τα «απορριπτόμενα» μωρά.
Όταν τοποθετούσαν το μωρό στο κιβώτιο, ένα ηλεκτρικό κουδούνι ανήγγειλε στο προσωπικό του βρεφοκομείου την «πράξιν της εγκαταλείψεως».
Η δεκαετία του 1950 ήταν μία δύσκολη περίοδος για την Ελλάδα. Όχι ότι υπήρχαν και πολλές εύκολες. Η φτώχεια και ο συντηρητισμός ανάγκαζαν πολλές γυναίκες να εγκαταλείπουν τα νεογέννητα παιδιά τους είτε γιατί είχαν γεννηθεί εκτός γάμου είτε γιατί δεν μπορούσαν να τα ζήσουν.
Τότε αναβίωσε η μεσαιωνική πρακτική της βρεφοδόχου που αποσκοπούσε να μην παρατάνε τα ανεπιθύμητα βρέφη στα σκουπίδια ή σε κάποια γωνιά του δρόμου.
Την περίοδο εκείνη, στο Δημοτικό Βρεφοκομείο Αθηνών, στην οδό Πειραιώς, βρίσκονταν 230 εγκαταλελειμμένα παιδιά. Περισσότερα από τα μισά θα πέθαιναν μέσα σε λίγους μήνες, λόγω έλλειψης τροφίμων και φαρμάκων.
