Σημαντική ανακάλυψη έγινε στα ανοικτά των ακτών της Ιάβα, όπου εντοπίστηκαν οστά Homo erectus ηλικίας 140.000 ετών, μαζί με απολιθώματα άλλων ζώων, στον βυθό της περιοχής Sundaland.
Η ανακάλυψη, που περιλαμβάνει πάνω από 6.000 οστά, αμφισβητεί προηγούμενες θεωρίες περί απομόνωσης των πρώιμων ανθρώπων, αποκαλύπτοντας ένα πλούσιο οικοσύστημα όπου ο Homo erectus συνυπήρξε με άλλα είδη.
Η σύνδεση των νησιών της Ινδονησίας κατά τις ψυχρότερες περιόδους των παγετώνων υποδηλώνει ότι οι πρώτοι άνθρωποι είχαν σημαντικές αλληλεπιδράσεις με άλλες ανθρωπίνες ομάδες στην περιοχή, ενδεχομένως οδηγώντας σε πολιτιστική και γενετική ανταλλαγή.
Πιο αναλυτικά
Εντοπίστηκαν οστά του Homo erectus 140.000 ετών, μαζί με απολιθώματα διαφόρων ζώων στη βυθισμένη περιοχή του Sundaland, στα ανοικτά των ακτών της Ιάβα της Ινδονησίας.
Ανακτήθηκαν πάνω από 6.000 οστά, συμπεριλαμβανομένων θραυσμάτων κρανίων Homo erectus.
#Fossil discoveries from the Java seabed reveal that #HomoErectus inhabited and hunted across Sundaland 140,000 years ago, offering new insights into early human adaptation and Southeast Asian ecosystems. @unileidennews https://t.co/muGUflpnew https://t.co/YoZPaPMsMQ
— Phys.org (@physorg_com) May 16, 2025
Αυτή η ανακάλυψη αμφισβητεί προηγούμενες υποθέσεις σχετικά με την απομόνωση αυτών των πρώιμων ανθρώπων στα νησιά της Ινδονησίας, υποδηλώνοντας ότι ζούσαν σε ένα πολύ πιο διασυνδεδεμένο και δυναμικό περιβάλλον.
Κατά τη διάρκεια των ψυχρότερων περιόδων των πρόσφατων εποχών των παγετώνων, η στάθμη των ωκεανών μειώθηκε δραματικά, συνδέοντας πολλά νησιά της Ινδονησίας σε μια τεράστια ξηρά γνωστή ως Sundaland. Αυτή η τεράστια πεδιάδα, τώρα ως επί το πλείστον βυθισμένη κάτω από τη θάλασσα, φιλοξενούσε διάφορα είδη ζώων και ανθρώπων. Η ανακάλυψη οστών στο στενό Madura αποδεικνύει ότι αυτή η περιοχή ήταν κάποτε μια εύφορη κοιλάδα πλούσια σε ζωή, συμπεριλαμβανομένων των πρώτων ανθρώπων όπως ο Homo erectus. Αυτό το είδος θεωρείται ένας από τους μακροβιότερους ανθρώπινους συγγενείς, έχοντας καταλάβει μεγάλα τμήματα της Ευρασίας για σχεδόν δύο εκατομμύρια χρόνια.
Τα απολιθώματα που ανακτήθηκαν αντικατοπτρίζουν ένα πολύπλοκο οικοσύστημα όπου ο Homo erectus δεν ήταν απομονωμένος, αλλά μοιραζόταν τη γη με άλλα είδη. Η ποικιλομορφία των οστών των ζώων που βρέθηκαν στην άμμο, ζωγραφίζουν μια εικόνα ενός περιβάλλοντος που έμοιαζε περισσότερο με την αφρικανική σαβάνα παρά με ένα τροπικό νησί. Αυτό αμφισβητεί προηγούμενες ιδέες ότι οι πληθυσμοί του Homo erectus στην Ιάβα χωρίζονταν από φράγματα νερού και δεν μπορούσαν να αλληλεπιδράσουν με κοντινά νησιά ή πληθυσμούς της ηπειρωτικής χώρας.
Τα ευρήματα υπαινίσσονται επίσης ευρύτερες συνδέσεις μεταξύ του Homo erectus και άλλων ανθρώπινων ειδών στη Νοτιοανατολική Ασία. «Δεν το βρήκαμε αυτό στον προηγούμενο πληθυσμό του Homo erectus στην Ιάβα, αλλά το γνωρίζουμε από πιο σύγχρονα ανθρώπινα είδη της ασιατικής ηπειρωτικής χώρας. Ο Homo erectus μπορεί να έχει αντιγράψει αυτή την πρακτική από αυτούς τους πληθυσμούς», δήλωσε ο Berghuis. «Αυτό υποδηλώνει ότι μπορεί να υπήρξε επαφή μεταξύ αυτών των ομάδων ανθρωπίδων ή ακόμα και γενετική ανταλλαγή».
Αυτή η αποκάλυψη ανοίγει την πιθανότητα ότι διαφορετικά είδη ανθρωπίδων όπως ο Homo floresiensis, οι Denisovans και οι πρώιμοι σύγχρονοι άνθρωποι μπορεί να έχουν αλληλεπιδράσει ή να έχουν συνυπάρξει σε επικαλυπτόμενες περιοχές εντός της περιοχής. Η γενετική ανάμειξη ή η πολιτιστική μετάδοση μεταξύ αυτών των ομάδων θα μπορούσε να εξηγήσει την εξάπλωση νέων τεχνικών κυνηγιού και στρατηγικών επιβίωσης στην περιοχή, αναδιαμορφώνοντας τον τρόπο με τον οποίο σκεφτόμαστε την πρώιμη ανθρώπινη μετανάστευση και προσαρμογή στη Νοτιοανατολική Ασία.
