Η ιστορία που συντελείται στο Ναουρού, ένα μικρό νησί βορειοανατολικά της Αυστραλίας, είναι μια ιστορία που κάποτε θα αποτελέσει ένα από τα πιο μαύρα κεφάλαια στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Για την ώρα είναι μια ιστορία που λαμβάνει χώρα κάθε μέρα και αποτελεί μια ντροπιαστική κατάσταση, εκ διαμέτρου αντίθετη με κάθε έννοια αξιοπρέπειας.

Το Ναουρού είναι ένα πολύ μικρό νησί, ο πληθυσμός του οποίου κινείται παραδοσιακά στους 10.000 ανθρώπους.

Στα μέσα της δεκαετίας του ’90, σε μια περίοδο που το Ναουρού βιώνε πολύ σημαντικά οικονομικά προβλήματα καθώς η εξόρυξη διαμαντιών που αποτελούσε το βασικό τμήμα της οικονομίας του βρισκόταν σε ύφεση, η Αυστραλία πρότεινε τη σύναψη μιας συμφωνίας που έμελλε να στρώσει το χαλί σε μια μεγάλη βαρβαρότητα.

Η Αυστραλία πρότεινε στο Ναουρού να ανοίξει και να συντηρεί κέντρα κράτησης για τους πρόσφυγες και όσους επιχειρούσαν να μπουν στην Αυστραλία.

Τα ανταλλάγματα για αυτή την ιδιαίτερη παροχή υπηρεσιών από το Ναουρού στην Αυστραλία θα ήταν προφανώς οικονομικά.

Ονομάστηκε η «Λύση του Ειρηνικού», ήταν μια συμφωνία που είχε σαν στόχο την διαχείριση ολόκληρων πληθυσμών μέσω της ουσιαστικής φυλάκισής τους και συντάχθηκε σε μια περίοδο που η Αυστραλία είχε μια αυταρχική κυβέρνηση.

Η συμφωνία ανάμεσα στις δυο χώρες έληξε το 2008 αλλά εκκινήθηκε ξανά το 2012. Αυτή τη φορά με πολιτική πρωτοβουλία των Εργατικών, δηλαδή του σοσιαλιστικού κόμματος της Αυστραλίας.

Η Αυστραλία ανέλαβε τόσο την χρηματοδότηση όσο και τον σχεδιασμό αλλά και την οικοδόμηση των συγκεκριμένων εγκαταστάσεων, που πολύ σύντομα μετουσιώθηκαν σε ένα εξαιρετικά απάνθρωπο μέρος.

Μέχρι και σήμερα πρόκειται για ένα αληθινό κολαστήριο, ένα μέρος που όσοι είχαν την ατυχία να βρεθούν εκεί έφταναν στο σημείο να προτιμούν ακόμα και να πεθάνουν από το να συνεχίσουν να βιώνουν τα βασανιστήρια εκείνου του μέρους.

Ο συγκεκριμένος χαρακτήρας των εγκαταστάσεων αυτών ήταν μια ξεκάθαρη πολιτική επιλογή από τη μεριά της Αυστραλίας: το νησί-εφιάλτης του Ναουρού έπρεπε να γίνει το τέλειο αντι-παράδειγμα για τους εν δυνάμει πρόσφυγες και μετανάστες που θα βρισκόντουσαν στην Αυστραλία.

Οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα έχουν κάνει κατά καιρούς αναφορές για απίστευτα σκληρά πράγματα στο συγκεκριμένο νησί που μάλιστα αφορούν τις ζωές μικρών παιδιών. Ορισμένες αναφορές κάνουν λόγο για παιδιά σε ημι-κωματώδη κατάσταση που δεν μπορούν καν να φάνε, να πιουν και να μιλήσουν και που κρατιούνται στη ζωή με την χορήγηση ενδοφλέβιων υγρών.

Οι αυτοκτονικές τάσεις των παιδιών που μεγαλώνουν στο συγκεκριμένο νησί είναι ένα φαινόμενο εξαιρετικά συχνό.

Αναφορές των δασκάλων στο συγκεκριμένο μέρος μιλάνε για παιδιά που γράφουν, από πολύ μικρή ηλικία, στα θρανία τους φράσεις όπως «θέλω να πεθάνω» ενώ έχουν σημειωθεί και περιστατικά με παιδιά να περιλούζονται με βενζίνη έτοιμα να αυτοκτονήσουν. Την ίδια στιγμή, μια συλλογική, παγκόσμια λοβοτομή φαίνεται να έχει επιβληθεί σε όλο τον πλανήτη αναφορικά με το νησί της ντροπής.

Οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα και ο ΟΗΕ έχουν υπάρξει οι μοναδικοί διεθνείς οργανισμοί που κατά καιρούς έχουν κάνει φασαρία για την ύπαρξη του συγκεκριμένου μέρους αλλά με εξαίρεση διάφορες μικρής διάρκειας συζητήσεις, το θέμα «θάβεται» διαρκώς και παραδοσιακά ξεχνιέται.

Σε έναν κόσμο που θέλει να λέει πως έχει ξεπεράσει τη βαρβαρότητα, δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη περί του αντιθέτου από το καθεστώς του νησιού Ναουρού. Και όσο ο θάνατος βασιλεύει με τέτοιους, οργανικούς και συντεταγμένους όρους έστω και σε μια γωνιά του κόσμου, είναι ολόκληρη η Γη που πρέπει να ντρέπεται για τη συναίνεσή της.