Ο Μάνος Στεφανίδης αναλύει τις καινοτόμες πτυχές του βιβλίου «2052, Το μυθιστόρημα των τριών», εστιάζοντας στη μοναδική του δομή και τα μηνύματα που μεταφέρει. Ιδιαίτερη έμφαση δίνεται στο γεγονός ότι το τέλος του έργου γράφτηκε από τεχνητή νοημοσύνη, γεγονός που προκαλεί έντονες συζητήσεις σχετικά με τη σχέση τέχνης και τεχνολογίας.
Στη συζήτησή του, ο συγγραφέας αναδεικνύει τις προκλήσεις και τις δυνατότητες που προσφέρει η χρήση της Α.Ι. στη λογοτεχνία. Παράλληλα, επισημαίνει τη σημασία της ανθρώπινης δημιουργικότητας σε έναν κόσμο που συνεχώς εξελίσσεται τεχνολογικά, προτρέποντας τους αναγνώστες να σκεφτούν το μέλλον της συγγραφής και της ανάγνωσης.
