Στο τελευταίο τέταρτο του 19ου αι. το μεγάλο ποσοστό του γυναικείου πληθυσμού στην χώρα μας δεν είχε ολοκληρώσει την πρώτη βαθμίδα της εγκύκλιας εκπαίδευσης. Οι γυναίκες απασχολούνταν εντός της οικίας του σπιτιού τους, που θα έλεγε κι ο Μποστ, ή σε πολύ περιορισμένους επαγγελματικούς κλάδους: γίνονταν δασκάλες. μοδίστρες ή υπηρέτριες.

Το 1887 η 18χρονη Ελένη Παντελίδου αυτοκτόνησε γιατί δεν έγινε δεκτή στην Ιατρική Σχολή. Άφησε ένα σημείωμα στο οποίο έγραφε: «Ο θάνατος μου ας ακουστεί ως κραυγή σε εκείνους, οίτινες θεωρούν τη γυναίκα ως μεσαιωνική δούλη». Τελικά το 1890 έγινε δεκτή η πρώτη Ελληνίδα στην Φιλοσοφική Σχολή, η Ιωάννα Στεφανόπολι. Σιγά σιγά τα πράγματα άλλαξαν αλλά μόλις το 1956 δόθηκε στις  Ελληνίδες το δικαίωμα ψηφου.  

Η μικρή ιστορική αναδρομή συνδέεται με τον Σύλλογο Εκπαιδεύσεως Νεανίδων που ιδρύθηκε το 1872 από κυρίες της ανώτερης αστικής τάξης. Συνέβαλε υποδειγματικά στη γυναικεία ενδυνάμωση και χειραφέτηση, παρέχοντας  επαγγελματική εκπαίδευση υψηλού επιπέδου σε άπορες γυναίκες και κορίτσια. Η εγκύκλια εκπαίδευση συνδυαζόταν με μαθήματα ραπτικής, υφαντικής, μαγειρικής. Σύντομα εκπαίδευσαν τις πρώτες νοσηλεύτριες, βρεφοκόμους και παιδοκόμους. Πρόσφατα κυκλοφόρησε ο τόμος με την πολύ ενδιαφέρουσα Ιστορία του Συλλόγου που εξακολουθεί να λειτουργεί και να οργανώνει σεμινάρια διευρύνοντας τα πεδία από τις τέχνες χειρός έως την πρωτότυπη καλλιτεχνική δημιουργία. Επιπλέον, λειτουργεί το ιστορικό Υφαντουργείο του Συλλόγου με μαθήματα υφαντικής και βαφής υφασμάτων. Η κάμερα του ΕΡΤnews, με την Ματίνα Καλτάκη, βρέθηκαν εκεί. 

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ: ΜΑΤΙΝΑ ΚΑΛΤΑΚΗ