Τη γνωρίσαμε σαν Ελληνίδα κόρη της Νια Βαρντάλος στο «Γάμος αλά Ελληνικά 2 & 3». Τώρα τη συναντούμε σαν Ιταλίδα στην ταινία «Fino Alla Fine» του Gabriele Muccino που έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Ρώμης. Η πολύγλωσση ηθοποιός δείχνει να είναι συνέχεια με φορτισμένες μπαταρίες, κάνει έντονες κινήσεις και γελάει σα να απολαμβάνει κάθε στιγμή της επικοινωνίας.

Στο «Fino Alla Fine» αισθάνεσαι ότι μετουσιώνει μερικούς στίχους από το τραγούδι «Heroes» του Ντέιβιντ Μπάοουι: Εκείνη και το αγόρι που γνωρίζει μια μέρα σε τουριστικό θέρετρο της Ιταλίας, ερωτεύονται αυτοστιγμεί, μόνο που το παραβατικό παρελθόν του και η υπερβατική της εξωστρέφεια θα προκαλέσει σε στιγμή έκρηξη που τα σκάγια της θα πάρουν όσους αντέξουν να ακολουθήσουν εκείνο το πυρακτωμένο από πόθο και υπερβολή 24ωρό τους. Τελικά θα καταφέρουν να γίνουν ήρωες έστω για μια μέρα;

Με αφορμή μια χαρακτηριστική σκηνή που βάζει την ηρωίδα της στην περιπέτεια, θα κλέψει ένα παγωτό από ένα ψιλικατζίδικο, με σκοπό να γιορτάσουν τα γενέθλια ενός από την παρέα. Δεν είναι ότι δεν έχει χρήματα για να το αγοράσει ή ότι το έχει ξανακάνει, είναι η παρόρμηση που θα την κάνει να ζήσει ακόμα πιο ζωντανή, αν και η ίδια δεν θα το έκανε και δεν το προτείνει σε κανένα, όπως μας είπε:

«Λοιπόν, δεν έχω κλέψει ποτέ παγωτό, όμως το παγωτό σου αφήνει μια αίσθηση, πως θα μπορούσες να γίνεις κλέφτης για αυτό. Θα σκεφτόμουν πάντως (για ένα καλό ιταλικό παγωτό) να γινόμουν κλέφτρα. Μέχρι στιγμής όμως, δεν το έχω κάνει ποτέ στη ζωή μου. Όπως είπα πριν, δεν μου αρέσει να παίρνω κάτι που δεν μου ανήκει. Μου άρεσει πολύ να κάνω πράγματα που «πάνε στη σοφίτα» (σ.σ. που δεν τα μαθαίνει κανείς)· σαν ανατροπή, ή αλλιώς σαν μια μεγάλη περιπέτεια, επειδή στην πραγματική μου ζωή είμαι πολύ ήρεμη, και δεν κάνω τέτοια τρελά πράγματα. Όμως με τον ψ αισθάνθηκα άνετα να κάνω πολλά (over the top) πράγματα. Αλλά πρέπει, να σας πω κάτι. Ο Gabriele Muccino είναι πραγματικά ένας οραματιστής. Είναι πολύ σημαντικό να σας πω ότι […] επινόησε μια τόσο λαμπρή, τόσο τρελή ιδέα την τελευταία στιγμή των γυρισμάτων, όπως το ότι θα γυρίζαμε (σ.σ. την ταινία) σε δύο γλώσσες ταυτόχρονα, χωρίς μεταγλώττιση, και στα αγγλικά· προφανώς και στα ιταλικά. Με έκανε να απορήσω γιατί, αυτή η προσέγγιση, δεν είχε ποτέ επιτυχία από όσο γνωρίζω από τις έρευνες που έχω κάνει. Αλλά ο Gabriele ήταν πραγματικά μια ιδιοφυΐα. Επίσης υποστήριζε τους πάντες. Με υποστήριξε και εμένα προσωπικά, μου έδωσε πολύ-πολύ θάρρος κατά τη διάρκεια αυτής της αξέχαστης εμπειρίας, μαζί και με τους άλλους (συντελεστές). Γίναμε πραγματικά μια οικογένεια χάρη στον Gabriele και χάρη στις εξαιρετικές μας «ύπο-ομάδες». Εντάξει, ξεφεύγω εύκολα από τις ερωτήσεις και λέω τα δικά μου. Δεν έχω κλέψει λοιπόν ποτέ παγωτό παγωτό. Ίσως όμως μια μέρα το κάνω, δεν ξέρω».

Όταν έμαθα ότι είμαστε από την Ελλάδα, αποφάσισε να μιλήσει σε άπταιστα ελληνικά. «Από Ελλάδα (είστε); Φιλάκια! Είμαι πολύ υπερήφανη που είμαι Ελληνίδα. Σας ευχαριστώ πάρα πολύ (για την ερώτηση σας)».

Αργότερα με ρώτησε αν ήξερα ένα τραγούδι ελληνικό, την «Τζαμάϊκα». Και μου ζήτησε να το τραγουδήσουμε μαζί γιατί είχε πλάκα. Όπερ και εγένετο. [Ακολουθεί το αποδεικτικό].