Τί συμβαίνει… στο «Κάλεσμα του Σπουργιτιού»;

Ο Μάικ είναι ένας οικογενειάρχης επιτυχημένος λέκτορας της Φιλοσοφίας που απολαμβάνει τις ανέσεις της ζωής, έχοντας στο πλευρό του τη γυναίκα του Σάρα, η οποία τον στηρίζει σε κάθε βήμα της καριέρας του, καθώς και τη μικρή του κόρη Νέλλυ, την οποία και λατρεύει. Όταν το πρώτο του βιβλίο εκδίδεται και λαμβάνει διθυραμβικές κριτικές, δείχνει εκ πρώτης όψεως ότι έχει κατακτήσει όλα όσα θα ήθελε…  

Ωστόσο, η φαινομενικά τέλεια ζωή τού Μάικ παίρνει μια εντελώς διαφορετική τροπή όταν σώζει μια χορεύτρια της νύχτας, την Βαλ από την επίθεση κάποιου αγνώστου. Η Βαλ, οικονομική μετανάστρια με απροσδιόριστη καταγωγή και με παρελθόν που η ίδια αποσιωπά, ζει σε ένα μικρό διαμέρισμα του Λονδίνου με την κατάκοιτη γιαγιά της, την οποία υπεραγαπά και φροντίζει. Οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει και οι συνθήκες διαβίωσης της, την έχουν μεν σκληρύνει, αλλά διατηρεί αλώβητη την ανθρωπιά και την αξιοπρέπειά της, καθώς και την ελπίδα να ξεφύγει από την υπάρχουσα κατάστασή της και να αλλάξει τη ζωή της. 

Η συνάντηση αυτών των δύο τόσο διαφορετικών ανθρώπων θα αποβεί μοιραία. Αδυνατώντας να αντισταθούν στην έντονη έλξη που νιώθουν, ξεκινούν μια θυελλώδη, αντισυμβατική σχέση. Η Βαλ ερωτεύεται τον Μάικ, ελπίζοντας σε ένα καλύτερο μέλλον μαζί του, ενώ ο Μάικ απελευθερώνεται μαζί της σε όλα τα επίπεδα και για πρώτη φορά, μετά από καιρό, αισθάνεται ο εαυτός του.  

Οι ισορροπίες όμως δεν θα κρατήσουν για πολύ. Οι δύο εραστές θα βρεθούν αντιμέτωποι στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου σε ένα παιχνίδι που ξεφεύγει από τις ερωτικές τους επιθυμίες και παίρνει τη μορφή απαγωγής για να αποδειχθεί τελικά πολύ πιο σκοτεινό. Ο Μάικ από εραστής καταλήγει όμηρος της Βαλ που, σε μια κίνηση παρορμητισμού (ή βάσει μελετημένου σχεδίου;), απαιτεί λύτρα από τη γυναίκα του για να τον αφήσει ελεύθερο.  

Ο Μάικ δεν έχει άλλη επιλογή από το να αντιμετωπίσει τις επιπτώσεις των επιλογών του, καθώς ο γάμος και η καριέρα του κρέμονται  από ένα τεντωμένο σκοινί που κρατάει στα χέρια της Βαλ. Καθώς η ταινία μάς μεταφέρει πότε στο παρελθόν και πότε στο παρόν, αποκαλύπτονται σταδιακά τα αληθινά πρόσωπα των ηρώων, καταρρίπτοντας ταυτόχρονα τα όποια κοινωνικά στερεότυπα με έναν ιδιαίτερα ανατρεπτικό και ευαίσθητο τρόπο. 

Δείτε το τρέιλερ της ταινίας «Το Κάλεσμα του Σπουργιτιού»

Σημείωμα σκηνοθέτη 

Εάν σου δινόταν η ευκαιρία να ζήσεις τις πιο σκοτεινές επιθυμίες σου, τί θα έκανες; Αυτό είναι που με ενέπνευσε στο Sparrow’s Call. Ήθελα να εξερευνήσω την εγγενή σύγκρουση μεταξύ της καθημερινότητας της ζωής μας και των πιο απόκρυφων σκέψεών μας. Η ταινία περνά από το «συνηθισμένο» και το «φυσιολογικό» στην ακρότητα μιας φαντασίωσης η οποία τελικά πραγματοποιείται και για την οποία πάντα υπάρχει κάποιο τίμημα. 

Σημείωμα σεναριογράφου 

Με αυτήν την ταινία ήθελα να διεισδύσω στην πολυπλοκότητα της ανθρώπινης φύσης, να αναδείξω την καλή αλλά και την πιο άσχημη πλευρά της και ταυτόχρονα μέσα από τους (αντι)ήρωες, να απεικονίσω ένα μέρος της σύγχρονης κοινωνίας, θέτοντας ερωτήματα περί ηθικής, εκμετάλλευσης και ανισότητας με απώτερο σκοπό την επικράτηση της γυναικείας ανωτερότητας. 

Η συνέντευξη που ακολουθεί είναι αποκλειστική από την ηθοποιό και σεναριογράφο Βασιλική Βλάχου. 

Πώς η Βασιλική Βλάχου, έγινε Billy Vee; 

Η ισορροπία μεταξύ του ονόματός μου Βασιλική Βλάχου και του Billy Vee, όσο πάει αποκτάει και μια ισορροπία μεταξύ τους. Όταν πήγα στο Λονδίνο αυθόρμητα επέλεξα το όνομα Μπίλι γιατί δεν ήθελα να αλλάζουν το όνομα μου, διότι στο Λονδίνο συνηθίζουν να κόβουν το όνομα. Το Μπίλι ήταν το παρατσούκλι μου στο πανεπιστήμιο. Από κάποιον καιρό και έπειτα ήρθε και το Vee και αυτό επειδή κάποιος δεν μπορούσε να προφέρει το Βλάχου και με φώναζε Miss Vee. Τότε θεώρησα ότι είναι πολύ ωραίο όνομα. Όσον αφορά στη ισορροπία αισθάνομαι πιο πολύ ως Μπίλι να πω την αλήθεια, γιατί με αυτό το όνομα έπλασα τον χαρακτήρα μου. Έγινα αυτή που είμαι ενώ είχα τόσες πολλές εμπειρίες και συνέχεια άλλαξα ως άνθρωπος. Το Βασιλική Βλάχου είναι πιο πολύ συναισθηματικό και με συνδέει με τις ρίζες μου.  

Ποιά η θέση μιας γυναίκας στον ανεξάρτητο βρετανικό κινηματογράφο, ιδιαίτερα αν η καταγωγή της είναι από αλλού; 

Καταρχάς το να κάνει κάποιος μια ανεξάρτητη ταινία είναι πάρα πολύ δύσκολο. Ειδικά αν  είσαι γυναίκα σε μια ξένη χώρα και σε μια Διεθνή παραγωγή. Δεν ξέρω τι δύναμη χρειάστηκε να βρω για να το καταφέρω, πιο πολύ με οδηγούσε μια εμμονή που είχα. Το γεγονός δηλαδή ότι εγώ θα το καταφέρω ούτως ή άλλως, αλλά σίγουρα το να είσαι γυναίκα και να βρίσκεσαι σε μια χώρα που δεν είναι η πατρίδα σου, αυτό είναι κάτι που  πολλαπλασιάζει τις δυσκολίες του όλου εγχειρήματος. 

Την ιδιότητα της ηθοποιού της σεναριογράφου (προηγήθηκαν) και της παραγωγού (ακολούθησε) την οποία δεν μπορούσα να αποφύγω. Από τις τρείς ιδιότητες προτιμώ αυτής της ηθοποιού γιατί είναι η πιο ανάλαφρη πιο διασκεδαστική και ιδανική για μένα. Αν μπορούσα να κάνω μόνο αυτή, ίσως να επέλεγα να έχω μόνο μία ιδιότητα. Ως ηθοποιός αισθάνεσαι ότι μπαίνεις μέσα σε μια ιστορία ότι υπάρχεις σε αυτήν. Η ιδιότητα της σεναριογράφου είναι κάπως διαφορετική, εκεί δημιουργείς μια ιστορία. Έχω μία σχέση αγάπης και μίσους με το γράψιμο, από τη μία πλευρά όταν κάτι λειτουργεί αισθάνομαι ότι είναι σαν να φεύγω και να γίνεται αυτόματα το γράψιμο, σαν να έχει τη δική του οντότητα. Νιώθω ότι μπορώ να πω μια ιστορία. Αυτό είναι το ωραίο κομμάτι του γραψίματος, το λιγότερο ωραίο κομμάτι είναι ότι είναι από τα πιο μοναχικά πράγματα που μπορεί να κάνει κάποιος. Η τρίτη ιδιότητα είναι η παραγωγή που είναι το πιο απαραίτητο κομμάτι. Το πιο σημαντικό κομμάτι σε μια ταινία. Στο οποίο μπήκα χωρίς ποτέ να το έχω ζητήσει, αλλά ήταν απαραίτητο να μάθω πως γίνεται μια παραγωγή και να βοηθήσω με οποιονδήποτε τρόπο. Ήταν επίσης ευκαιρία να δω την ρεαλιστική πλευρά του και την πραγματική πλευρά της δημιουργίας μιας ταινίας και όχι μόνο την καλλιτεχνική.  

Η ταινία πραγματεύεται μεταξύ άλλων τη σχέση ενός θύτη και ενός θύματος. Η εκτόνωση της φέρει ανακούφιση και στους δύο; 

Η σχέση μεταξύ θύματος και θύτη υπήρχε πάντα στην ανθρωπότητα και θα συνεχίσει να υπάρχει και αποτυπώνεται και στην τέχνη και στις ταινίες κατ’ επέκταση. Όσο προχωράμε ως ανθρωπότητα αυτή η σχέση γίνεται πιο περίπλοκη γιατί ένας θύτης δεν μπορεί να υπάρξει αν δεν υπάρξει θύμα και το αντίθετο. Κάποιες φορές πρέπει να εκτονώνεται με κάποιον τρόπο αυτό γιατί αν δεν εκτονωθεί με τον πιο ασφαλή θα εκτονωθεί με τον πιο άσχημο τρόπο και τον πιο επικίνδυνο τρόπο.  

Αναγνωρίζω επιρροές από ταινίες όπως τον «Ένοικο», το «Ο Θάνατος και η Κόρη», τη «Γραμματέα»…  

Δεν υπάρχει παρθενογένεση στην τέχνη ούτως ή άλλως και πολλές φορές παίρνεις πράγματα ασυνείδητα από άλλες ταινίες ή έργα τέχνης ή μοιάζουνε. Ίσως να έχουν περάσει στην στην ψυχοσύνθεσή μας κάποια πράγματα.  

Δεν ξεφεύγεις όμως και από τις αναφορές στην πατρίδα καθώς η ελληνική φιλοσοφία βρίσκεται στο παρασκήνιο με τη γιαγιά (που την αποκαλείς μάλιστα στα ελληνικά προδίδοντας την καταγωγή της ηρωίδας) να είναι η σύνδεση με την πατρίδα. 

Την  γιαγιά, την προσφωνώ με το ελληνικό όνομα γιαγιά, ο χαρακτήρας που παίζω στην ταινία είναι Ελληνίδα, καθώς την ακούμε να μιλάει και ελληνικά. Αλλά ο λόγος που δεν φανερώνεται η ταυτότητα της, η καταγωγή της είναι επειδή ήθελα να το κρατήσω πιο αόριστο το από που κατάγεται αυτή η γυναίκα, σαν να εκπροσωπεί όλους τους μετανάστες να μην είναι απαραίτητα ελληνική. Όποιος βέβαια είναι Έλληνας και δει την ταινία θα το καταλάβει. Η ταινία είναι αφιερωμένη στη γιαγιά μου. Μεγάλωσα με τη γιαγιά μου η οποία λεγόταν Βασιλική. Θεώρησα ότι με κάποιο τρόπο πρέπει να την αποκαλέσει γιαγιά, πρέπει να υπάρχει αυτό εκεί . Είναι ίσως και το πιο ευαίσθητο σημείο της ταινίας.  

Πάμε τώρα στο παρασκήνιο και τη φιλοσοφία; 

Η ταινία έχει μια ξεκάθαρη σχέση με τη φιλοσοφία. Είτε μιλάμε για το Νίτσε είτε για τον Πλάτωνα ήτανε συνειδητή επιλογή να πάρω κομμάτια  από τους συγκεκριμένους φιλοσόφους. Γίνονται και οπτικές αναφορές οι οποίες υπάρχουν στον Αριστοτέλη,  το συγκεκριμένο δεν ήταν η δική μου επιλογή. Η δική μου επιλογή ήταν ο Πλάτωνας και ο Νίτσε. Ο πρωταγωνιστής είναι λέκτορας της φιλοσοφίας. Και προσπαθεί κάπως και ο ίδιος να εξηγήσει τη ζωή από φιλοσόφους που τον έχουν εμπνεύσει αλλά και να βρει πως η φιλοσοφία του  λειτουργεί μέσα και στην ίδια του τη ζωή, να εξηγήσει την ίδια του τη ζωή. Η φιλοσοφία είναι κάτι το οποίο θα υπάρχει  για πάντα στη ζωή μας και δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτή.  

Γιατί συγκεκριμένα επιλέγεις το έργο του Νίτσε; 

Σε σχέση με το Νίτσε επικεντρώθηκα στη φιλοσοφία του που έχει να κάνει με τη διαφορά του Διονυσιακού και του Απολλώνιου. Δηλαδή της  τρέλας και του ενστίκτου και  του μυαλού και της λογικής. Τώρα, όσον αφορά στα χρώματα, η αλήθεια είναι ότι αυτή ήταν  επιλογή του σκηνοθέτη και δεν ξέρω αν την έκανε συνειδητά ή αν είχε και αυτός επηρεαστεί από τα είναι από τη φιλοσοφία του Νίτσε και τις διαφορές μεταξύ αυτών των 2 πλευρών της λογικής και του ενστίκτου.  

Τι είναι αυτό που περίμενα να αγκαλιάσει περισσότερο το κοινό;  

Πιστεύω η σχέση μεταξύ της ηρωίδας που προέρχεται από κάποιο τόσο σκοτεινό παρελθόν και έχει αντιμετωπίσει τόσες πολλές δυσκολίες με την γιαγιά της. Γιατί η παρουσία της γιαγιάς στην Ελληνική κοινωνία ακόμα είναι πολύ δυνατή. Νομίζω αυτό θα αγγίξει σίγουρα το κοινό, το οποίο βέβαια δεν φαίνεται εκ πρώτης όψεως αν  κρίνουμε από την αφίσα της ταινίας. Είναι μια έκπληξη στην ταινία αυτό το στοιχείο και όποτε είχα την ευκαιρία να τη δω με κοινό αυτό πάντα ακουμπούσε τον κόσμο. Είτε μιλάμε για Έλληνες είτε για Βορειοευρωπαίους.  

Η ταινία ταξόδεψε σε πολλά φεστιβάλ. Θα ήθελες να πεις μερικές ενδεικτικές αντιδράσεις από άλλα σημεία του κόσμου; 

Στο Λονδίνο, όταν την είδα μαζί με τον κόσμο, η βασική αντίδραση τους ήταν γέλιο σε αρκετές στιγμές, γιατί η ταινία έχει ένα ειρωνικό σκοτεινό χιούμορ. Το ίδιο συνέβη και όταν παίχτηκε η ταινία στην Ελλάδα αλλά σε λιγότερο βαθμό.  Τα σχόλια που άκουσα όταν παίχτηκε η ταινία και στην Ινδία ήταν ότι δεν περίμεναν με τίποτα να δουν ένα τέτοιο τέλος. Δεν περίμεναν να έχει τόσες ανατροπές και τόση ευαισθησία. Αυτό ήταν κάτι το οποίο  άκουσα από όλες τις χώρες που έχει παιχτεί.  

Η ταινία χωρίς να έχει ανοιχτό τέλος, επιλέγει να ολοκληρώσει την ιστορία με πολλαπλά τέλη, ολοκληρώνοτας κάθε ιστορία. Ήταν συνειδητό να μην επικεντρωθείς αποκλειστικά την ολοκλήρωση της κεντρικής ιστορίας αλλά να βάλεις μια κατάληξη σε όλες; 

Το τέλος μια ταινίας είναι ίσως και το πιο δύσκολο κομμάτι, γιατί είναι αυτό με το οποίο φεύγει ο θεατής, ήταν συνειδητή επιλογή να τελειώσει έτσι η ταινία, δηλαδή με τη συγκεκριμένη σκηνή στο τέλος και με τον ήρωά μας τον πρωταγωνιστή. Πάντοτε σκέφτομαι αυτό που θέλει να δει το κοινό  δηλαδή σκέφτομαι, γράφω και δημιουργώ αυτό που θέλω να δω να συμβεί. Η ταινία θα μπορούσε να έχει διαφορετικό τέλος. Ήμουν μεταξύ 2 διαφορετικών τελών. Πάντα συμπεριλαμβανομένου τον πρωταγωνιστή. 

Για τις ανάγκες του ρόλου, το σώμα σου είναι εκτεθειμένο σε πολλά σημεία της ταινίας, άλλοτε με μια κάποια εργαλειοποίηση και άλλοτε ως καμβάς σωματικότητας. Θα ήθελες να αναφερθείς και σε αυτό το σημείο;  

Η σωματική έκθεση με την ψυχολογική έκθεση έρχονται σε μια σύγκρουση και για να εξηγήσω γιατί πράγμα μιλάμε είναι ότι υπάρχει μεγάλη σωματικότητα και έκθεση του σώματος στην ταινία. Για αυτό χρειάστηκε μια προετοιμασία και ψυχική και πρακτική. Επίσης είναι αυτός ο διακόπτης που λέμε ότι σβήνεις όταν παίζεις κάποιον ρόλο. Όταν παίζω σβήνω τον διακόπτη. Όταν υπάρχει ένας χαρακτήρας, βουτάμε σε αυτό τον χαρακτήρα. Ο χαρακτήρας σε αυτή την ταινία είναι μια χορεύτρια της νύχτας. Σε αυτή την περίπτωση εγώ έπρεπε να κάνω pole dancing για πολύ καιρό διότι το σώμα της έπρεπε να είναι πολύ δυνατό, για λόγους που τους καταλαβαίνει κανείς όταν δει την ταινία. Τώρα η  ψυχολογική έκθεση καθιστά τον ηθοποιό πιο ευάλωτο. Υπάρχουν άλλες λειτουργίες  για να πραγματοποιήσει κανείς την ψυχολογική έκθεση που είναι και η πιο σημαντική. Το ένα είναι σε αντιδιαστολή με το άλλο, γιατί το ένα δείχνει δύναμη και το άλλο δείχνει ευαισθησία. Αλλά και τα δύο μαζί δείχνουν ένα ολοκληρωμένο άνθρωπο ή έναν ολοκληρωμένο ρόλο.  

Σε κάποιον που έφτασε μέχρι εδώ τη συνέντευξη, οφείλουμε να του αφηγηθούμε συμπυκνωμένα κάπως την ιστορία, μέσα από τη δική σου ματιά… 

Το Κάλεσμα του Σπουργιτιού πραγματεύεται μια παράνομη σχέση μεταξύ ενός οικογενειάρχη, λέκτορα της φιλοσοφίας και μίας σε χορεύτριας της νύχτας. Παράλληλα όμως θίγει κοινωνικά θέματα αλλά και πράγματα που έχουν να κάνουν με την ανισότητα και την αδικία. Το τρομερό κομμάτι της ταινίας είναι ότι ενώ φαίνεται πολύ σκληρή, έχει απίστευτη ευαισθησία. Και σίγουρα δεν μπορείς να καταλάβεις που θα καταλήξει και 100% δεν περιμένεις το τέλος της.  

(Η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε στις εγκαταστάσεις της ΕΡΤ με αφορμή τη συμμετοχή της δημιουργού στη θεματική ενότητα του ertnews για τον κινηματογράφο) 

Παίζουν οι ηθοποιοί: Ηavid Bark-Jones, Βασιλική Βλάχου (Billie Vee), Yasmine Holness- Dove, Valerie Colgan.  

Η ταινία «Το Κάλεσμα του Σπουργιτιού» με διάρκεια 99 λεπτά θα κάνει πρεμιέρα στις ελληνικές αίθουσες στις 26 Σεπτεμβρίου από την Rosebud.21. 

Επιμέλεια: Μαρία Καρόρη