Η Αφροδίτη Γραμμέλη συγκίνησε το κοινό με την ανάρτησή της στο Instagram για την επέτειο του Πολυτεχνείου, αφιερώνοντας λόγια στον πατέρα της που ξυλοκοπήθηκε και φυλακίστηκε από το καθεστώς της εποχής. Με ένα λιτό μήνυμα σε μαύρο φόντο, τίμησε τους αγωνιστές και τους ιδεολόγους της περιόδου, υπογραμμίζοντας τη σημασία της ιστορικής μνήμης για την οικογένειά της. Παράλληλα, η Δάφνη Μπόκοτα μοιράστηκε τις δικές της παιδικές αναμνήσεις από την ημέρα, περιγράφοντας τη σιωπηλή και παγωμένη Αθήνα μετά τα γεγονότα, προσθέτοντας μια προσωπική διάσταση στη συλλογική μνήμη της επετείου.
Πιο αναλυτικά
Η σημερινή επέτειος του Πολυτεχνείου φέρνει στην επιφάνεια έντονες μνήμες, προσωπικές ιστορίες και συναισθήματα που ακόμη και δεκαετίες μετά παραμένουν ζωντανά. Πολλά δημόσια πρόσωπα τιμούν τη μέρα με δικές τους αναρτήσεις, όμως η Αφροδίτη Γραμμέλη ήταν εκείνη που κατάφερε να συγκινήσει ιδιαίτερα το κοινό.
Η δημοσιογράφος έκανε ένα story στον προσωπικό της λογαριασμό στο Instagram, αφιερωμένο στον πατέρα της.
Τα λόγια που έγραψε η Αφροδίτη Γραμμέλη για τον πατέρα της
Συγκεκριμένα η Αφροδίτη Γραμμέλη επέλεξε ένα μαύρο φόντο, αφήνοντας τις λέξεις να μιλήσουν από μόνες τους: «Στη μνήμη του πατέρα μου που ξυλοκοπήθηκε ανελέητα και φυλακίστηκε από τους φασίστες. Δόξα και τιμή στους Ήρωες του Πολυτεχνείου. Δόξα και τιμή στους αγωνιστές και τους έντιμους ιδεολόγους. Δεν ξεχνάμε ποτέ».
Με αυτές τις φράσεις, η Αφροδίτη Γραμμέλη δεν τιμά μόνο τους αγωνιστές της επετείου, αλλά δείχνει πως η ιστορική μνήμη είναι στενά συνδεδεμένη με την ίδια της την οικογένεια.
Θυμίζουμε πως νωρίτερα μέσα στη μέρα και η Δάφνη Μπόκοτα μοιράστηκε τη δική της ανάμνηση από την 17η Νοεμβρίου: «Επειδή ήμουν κι εγώ εκεί, στις 17 Νοέμβρη, παιδάκι τότε. Θυμάμαι ότι η μαμά μου μού είχε ζητήσει να φτιάξουμε τυροπιτάκια για τα παιδιά. Μέναμε δίπλα στα Εξάρχεια. Είχαμε γεμίσει σακούλες και πήγαμε εκεί με τη μαμά μου και θυμάμαι τα χέρια που βγαίνανε από τα παράθυρα και παίρνανε τις σακούλες» είπε η Δάφνη Μπόκοτα αρχικά, φανερά αναστατωμένη με τις μνήμες της.
Στην συνέχεια, με τρεμάμενη φωνή, εξομολογήθηκε: «Θυμάμαι και την επόμενη μέρα. Βγήκα στο μπαλκόνι, ήταν μια υπέροχη μέρα, μια υπέροχη λιακάδα. Δεν έχω ξαναδεί την Αθήνα πιο σιωπηρή. Ακουγόντουσαν μόνο οι σειρήνες. Είχε μια μυρωδιά που δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Μια μυρωδιά από καμένο, από χλωρίνη και από δακρυγόνο. Πιο σιωπηρή και παγωμένη η Αθήνα… Προσπαθούσε να μου πει η μαμά μου ότι μπήκαν μέσα στα παιδιά».
