Η Μαρία Γεωργιάδου, καλεσμένη στο «Στούντιο 4» με τη Νάνσυ Ζαμπέτογλου και τον Θανάση Αναγνωστόπουλο, μίλησε ανοιχτά για τις πιο ευαίσθητες πτυχές της ζωής της. Η ηθοποιός και σεναριογράφος, που υπογράφει το σενάριο της σειράς της ΕΡΤ1 «Από ήλιο σε ήλιο», αναφέρθηκε στην απώλεια της μητέρας της στην εφηβεία της, αλλά και στο πώς η εμπειρία αυτή καθόρισε την πορεία της μέχρι σήμερα.

«Μένει μια τεράστια αγάπη, στοργή και προστασία που τη νιώθω ακόμα και τώρα ότι υπάρχει. Μπορεί να φαίνεται μεταφυσικό, αλλά το νιώθω. Τα πρώτα χρόνια ήταν πολύ πιο έντονο, της μιλούσα. Στην αρχή δεν μπορείς να καταλάβεις ότι δεν υπάρχει πια η συγκεκριμένη συνήθεια και η πρωινή κουβέντα. Καθάριζα ένα δωμάτιο και της μιλούσα, απλά πράγματα που θα μπορούσα να είχα πει όταν ήταν ζωντανή. Με έναν τρόπο γλύκαινα κι εγώ την απώλεια -ή έτσι νομίζω», ανέφερε συγκινημένη η Μαρία Γεωργιάδου.

Η απώλεια που οδήγησε στο θέατρο τη Μαρία Γεωργιάδου

Η Μαρία Γεωργιάδου αποκάλυψε πως η απουσία της μητέρας της έγινε και η κινητήριος δύναμη που την έφερε κοντά στο θέατρο. «Ίσως αυτός ήταν και ο λόγος που έκανα θέατρο, μία απώλεια σε κάνει να εκτιμάς τη ζωή. Θες να γραπωθείς απ’ τη ζωή, με έναν τρόπο που μέχρι τότε δεν είχες ανάγκη να το κάνεις. Αισθάνθηκα την ανάγκη να ακολουθήσω το θέατρο, για να αισθανθώ έξτρα ζωντανή. Μου λείπει κάθε μέρα, σαφώς και στις σημαντικές στιγμές, αλλά με έναν τρόπο αισθάνεσαι ότι κάπως τις μοιράζεσαι. Εντάξει, είχα τον πατέρα μου, αλλά εργαζόταν. Στηρίχτηκα πολύ σε αυτόν, καλός πατέρας δεν μπορώ να πω, προσπάθησε να μου δώσει τη στοργή και των δύο».

Η Μαρία Γεωργιάδου μίλησε για το πώς η απώλεια σε νεαρή ηλικία την επηρεάσε και στη γραφή της: «Μία απώλεια μας ωριμάζει με έναν τρόπο, μας φέρνει ένα φόβο, σαν να είσαι ο επόμενος. Το έλεγα πάντα “το φράγμα”, απέναντι στη ζωή και στο θάνατο. Καλώς ή κακώς το αποδέχεσαι, δεν μπορείς να κάνεις και κάτι άλλο. Μένει σαν ένα βίωμα που το χρησιμοποιείς όποτε δοθεί η ευκαιρία. Υπάρχει κομμάτι απ’ τη μητέρα μου στο βιβλίο που έγραψα, και στο σίριαλ, πιστεύω ότι κομμάτια των ανθρώπων που αγαπάμε τα κουβαλάμε παντού».

Όπως αποκάλυψε, χρειάστηκαν χρόνια για να ξεκαθαρίσει μέσα της το τραύμα που είχε μείνει. «Για μένα άργησε να ξεκαθαρίσει το τοπίο. Κουβαλούσα ένα τραύμα για πάνω από έξι χρόνια. Δεν είχα υστερίες, ούτε πήρα φαρμακευτική βοήθεια, ούτε ψυχολόγο – τότε ήταν πολύ σπάνιο. Δεν ήταν ως προοπτική, αν ήταν θα το είχα κάνει, δεν είμαι εναντίον. Δεν ήταν εύκολο να το λέω στον πατέρα μου, το είπα μια-δυο φορές, κατάλαβα ότι τον στενοχώρησα πολύ και το σταμάτησα. Ήξερα ότι στενοχωριόταν έτσι κι αλλιώς, δεν ήθελα να τον επιβαρύνω», δήλωσε.

Κλείνοντας, η Μαρία Γεωργιάδου εξομολογήθηκε: «Ο τρόπος να μοιράζομαι την αγάπη μου ήταν αυτός. Τη λύπη δεν τη μοιράζομαι, θεωρώ ότι είναι ένα δικό μου βάρος και δεν μπορώ να το δώσω χωρίς επεξεργασία και δεν ξέρω πώς θα επιδράσει σε κάποιον. Τη χαρά τη μοιράζομαι».