Ο Χάρης Λεμπιδάκης, σε εμφάνισή του στην εκπομπή "Καλοκαίρι Παρέα", εξέφρασε την απογοήτευσή του για τη στάση ορισμένων συνεργατών του Νίκου Κοκλώνη, οι οποίοι, σύμφωνα με τον ίδιο, εκμεταλλεύτηκαν οικονομικά τον παραγωγό και παρουσιαστή σε δύσκολες στιγμές. Ο Λεμπιδάκης αναφέρθηκε συγκεκριμένα στον Γρηγόρη Γκουντάρα, ο οποίος παραμένει πιστός στον Κοκλώνη, σε αντίθεση με άλλους που αγόρασαν σπίτια με τα χρήματά του και απείλησαν με νομικές ενέργειες. Παράλληλα, ο Νίκος Κοκλώνης, μέσω μιας ανάρτησης, άφησε αιχμές για προδοσία και αποστασιοποίηση από άτομα που θεωρούσε φίλους, εκφράζοντας την ευγνωμοσύνη του για όσους παρέμειναν δίπλα του.
Πιο αναλυτικά
Το πρωί της Πέμπτης (21/8), ο Χάρης Λεμπιδάκης φιλοξενήθηκε στην πρωινή εκπομπή του ΑΝΤ1, Καλοκαίρι Παρέα. Σε κάποιο σημείο, όταν στο πάνελ συζητούσαν για τις τηλεοπτικές εξελίξεις, ο γνωστός δημοσιογράφος εξήγησε γιατί ο Γρηγόρης Γκουντάρας δεν θα βρίσκεται στην εκπομπή της Κατερίνας Καινούργιου, Super Κατερίνα, την ερχόμενη τηλεοπτική σεζόν.
Παράλληλα, ο Χάρης Λιμπεδάκης ξέσπασε για την στάση που κράτησαν κάποια πρόσωπα που συνεργάστηκαν με τον Νίκο Κοκλώνη, όταν ο γνωστός παραγωγός και παρουσιαστής αντιμετώπισε οικονομικές δυσκολίες.
Όσα είπε ο Χάρης Λεμπιδάκης
«Έχω την εντύπωση ότι ο Γρηγόρης Γκουντάρας δεν θα είναι στην εκπομπή της Κατερίνας Καινούργιου γιατί δεν είναι η BarkingWell στην παραγωγή. Όπως και ο Θέμης Μάλλης, ο οποίος θα είναι στην εκπομπή της Σίσσυς Χρηστίδου ως project manager. Ήταν και πριν αλλά όχι τόσο από πάνω στην εκπομπή.
Είναι ένας από τους λίγους πιστούς του Νίκου Κοκλώνη (σ.σ ο Γρηγόρης Γκουντάρας). Δεν βγήκε ποτέ να πει κάτι αρνητικό στις δύσκολες στιγμές. Κάποιοι πήραν σπίτια με τα λεφτά του Κοκλώνη. Του λέγαν “αν δεν μας δώσεις τα χρήματα, θα σου κάνουμε ασφαλιστικά μέτρα”. Όλους αυτούς τους είχα μέσα στα πόδια μου 6-7 χρόνια και δεν θέλω να τους βλέπω», δήλωσε, μεταξύ άλλων, ο Χάρης Λεμπιδάκης.
Η ανάρτηση-ποταμός μετά το τέλος της σεζόν – Οι αιχμές, η «προδοσία» και το restart
Ο Νίκος Κοκλώνης, λίγο μετά το τέλος της περσινής τηλεοπτικής σεζόν, έκανε μια ανάρτηση γεμάτη υπαινιγμούς και ξεκάθαρες αναφορές σε «συμμαχίες που μεταμορφώθηκαν σε στρατηγική», «προσωπεία που έπεσαν» και «φιλίες που κρύφτηκαν». Αν και δεν ανέφερε κανένα όνομα, το timing, το ύφος και η ουσία του μηνύματός του μόνο τυχαία δεν ήταν.
«Η σεζόν που παρήλθε… Κι όμως, ευγνωμονώ. Ήταν μια από εκείνες τις χρονιές που δεν αποτιμώνται σε τίτλους, σε αριθμούς ή σε ηχηρές επιτυχίες. Μα σε βλέμματα που απέφυγαν τα δικά σου. Σε σιωπές που μίλησαν δυνατότερα από κάθε υπόσχεση. Σε πλάτες που γύρισαν για να προκαλέσουν θόρυβο ή για να κρυφτούν αθόρυβα.
Ίσως δεν ήταν η χρονιά των θριάμβων – αλλά της αποκάλυψης. Όχι του εφήμερου μεγαλείου, αλλά του στιβαρού ήθους. Δεν την θυμάμαι για το ύψος που θα μπορούσε να μου δώσει, αλλά για το βάθος στο οποίο με τόλμη βούτηξα τον εαυτό μου.
Ήταν ο καιρός που απογυμνώθηκαν οι ρόλοι, οι συμμαχίες και τα προσωπεία. Που η φιλία μεταμορφώθηκε, σε κάποιες περιπτώσεις, σε στρατηγική και αποστασιοποίηση. Που άνθρωποι που στήριξα, υπερασπίστηκα και τίμησα, προτίμησαν τη σιωπή από τη στήριξη και την απουσία από τη συμπαράσταση.
Δεν χρειάζεται να μιλήσω για την προδοσία. Δεν την κρατώ ως βάρος, την αναγνωρίζω ως γνώση. Πιο επώδυνη δεν ήταν εκείνη που χτύπησε, αλλά εκείνη που έμεινε βουβή στις απατηλές υποσχέσεις. Εκείνη που απλώς αποσύρθηκε, αθόρυβα, σαν να μην υπήρξε ποτέ. Κι όμως, μέσα στα ερείπια των σχέσεων που νόμιζα ακλόνητες, στάθηκα. Όχι κραυγάζοντας. Όχι απαιτώντας. Αλλά με καθαρότητα. Με εσωτερική δύναμη. Δεν θριάμβευσα, μα δεν λύγισα. Και σε εκείνη την ερημία, φάνηκαν οι πραγματικά σπουδαίοι.
Ήρθαν άνθρωποι αναπάντεχοι. Ήσυχοι. Που δεν τους διάλεξα, με διάλεξαν. Που δεν τους κάλεσα, κι όμως ήρθαν. Δεν φώναξαν. Δεν προβλήθηκαν. Δεν ζήτησαν. Απλώς στάθηκαν εκεί, που άλλοι έφυγαν. Αυτονόητα κοντά, παρότι γίγαντες. Άνθρωποι που δεν υπολόγισαν το αντίκρισμα. Που δεν ζήτησαν να τους αποδοθεί τίποτα (γιατί δεν το είχαν ανάγκη, τα έχουν όλα). Άλλοι με πιο μικρές δυνάμεις, μα μεγαλόψυχοι.
Και είδα, ίσως για πρώτη φορά με τόση καθαρότητα, ότι η ευγένεια της ψυχής δεν έχει φωνή. Έχει παρουσία. Δεν έχει ένταση. Έχει διάρκεια. Δεν κρατώ κακία. Η ψυχή που ωριμάζει δεν έχει πια χώρο για μικρότητες. Εκεί που υπάρχει επίγνωση, δεν χωρούν σκιές. Όμως δεν ξεχνώ. Γιατί η μνήμη δεν είναι εκδίκηση.. είναι μέτρο. Και ήταν τόσο “δικοί μου”, που όταν σε λίγους μόλις μήνες, κατάφερα όσα δεν θα άντεχε κανείς, και γύρισα δυνατότερος από ποτέ… στενοχωρήθηκαν.
Δεν ήμουν πλέον το πρόσωπο της ανάγκης, αλλά η υπενθύμιση της δικής τους αδυναμίας. Κι αυτό, κάποιοι δεν το άντεξαν. Και κάποτε, αναπόφευκτα, θα λείψω. Ίσως αθόρυβα, ίσως ξαφνικά. Αλλά όταν λείψω, δεν θα αντικατασταθώ. Γιατί η παρουσία μου δεν ήταν ρόλος. Ήταν ψυχή. Ήμουν εκεί όταν δεν χρειαζόταν χειροκρότημα. Όταν άλλοι ύψωναν κτίσματα, εγώ στερέωνα τα θεμέλια τους. Πλήρωσα την άνεση τους, στήριξα το γάρμπος τους, έβαλα πλάτη στα στολίδια τους.
Και τώρα, συνεχίζω. Όχι με όλους. Αλλά με τους σωστούς. Με εκείνους που αξίζει να μοιράζεσαι λεωφόρους και όχι μονοπάτια, διάρκεια και όχι στιγμές. Χαμογελώ. Όχι με πίκρα. Με ευγνωμοσύνη. Για όσα έφυγαν. Για όσα έμειναν. Για όσους στάθηκαν. Και, περισσότερο από όλα, για όσα έμαθα για εμένα.
Χαμόγελα και πάλι, βρε. Γιατί ο κόσμος δεν αλλάζει από τις πτώσεις, αλλά από τη δύναμη να παραμένεις γενναιόδωρος ακόμα κι όταν δεν σου χαρίστηκε τίποτα. Χαμόγελα και πάλι».
